Ένας χρόνος από το αιώνιο πέταγμα του σμηναγού Αναστάσιου Μπαλατσούκα .

Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή...

(Γιάννης Ρίτσος –Ρωμιοσύνη)

Των αιθέρων ο γιος επί πτερύγων ανέμων.

Η 340 Μοίρα «Αλεπού», της Ελληνικής πολεμικής αεροπορίας, τον ήθελε αετό των αιθέρων. Να διασχίζει τον καταγάλανο ουρανό, να είναι γεράκι του Αιγαίου, να....
φυλάει Θερμοπύλες και μετά να επιστρέφει στη βάση του.

Η άλλη μοίρα όμως, που ορίζει τις τύχες του ανθρώπινου είδους, τον ήθελε παντοτινά στους αιθέρες, στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού, κοντά στους μεγάλους έλληνες που δόξασαν ετούτο το έθνος από αρχαιοτάτων χρόνων.

Ετούτον εδώ τον τόπο τον ταλαιπωρημένο και πολύπαθο, από τους εκάστοτε «πατέρες» της εξουσίας. Ο Θεός θέλησε να τον πάρει στα τριάντα τρία του. Θεϊκό σημάδι, ή έτυχε; Κανείς δεν ξέρει. Παρά μόνον Αυτός που τον πήρε κοντά Του.

Ό,τι και να θέλησε η Μ(μ)οίρα του, αυτός έφυγε.
Και έφυγε ξαφνικά, ένα πρωί του Αυγούστου, δίχως να επιστρέψει στη βάση του. Απογειώθηκε με τα φτερά της ψυχής του και πέταξε παντοτινά προς τους ουρανούς.

Αυτούς τους Ελληνικούς ουρανούς, που αγάπησε από μικρό παιδί. Και όταν ήρθε η ώρα, και τα όνειρα έλαβαν εκδίκηση, ο Αναστάσης Μπαλατσούκας, το δευτερότοκο παιδί της τρίτεκνης οικογένειας του Χριστόφορου και της Ντίνας, εγγόνι της Κατίνας του Πατσιόγα από τη Νεράιδα, αυτός ο λεβεντονιός, έγινε Ίκαρος. Από μικρό παιδί του άρεσαν τα αεροπλάνα και έπαιζε ολημερίς με αυτά. Και κάποια μέρα ήθελε να πετάξει σαν τον αετό, λεύτερος και δυνατός. Μπήκε στην σχολή Ικάρων το 1997 και για 13 ολόκληρα χρόνια διέσχιζε τους ελληνικούς ουρανούς. Ήταν ένας από τους καλύτερους και πιο έμπειρους χειριστές των F-16.

Ο Σμηναγός Αναστάσιος Μπαλατσούκας, το καμάρι της πολεμικής αεροπορίας. Τον χαίρονταν οι δικοί του, τον αγαπούσαν οι φίλοι του και τον θαύμαζαν όσοι τον ήξεραν. Η οικογένεια της πολεμικής αεροπορίας θρήνησε για μια φορά ακόμα, ένα από τα παιδιά της.

Όλη η Άρτα τον έκλαψε, ακόμα και οι ιερές πέτρες των βυζαντινών μνημείων της πόλης, ράγισαν από τη μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, τη μέρα που τον αντίκρισαν τυλιγμένο στη γαλανόλευκη. Οι ήρωες όμως δεν πεθαίνουν.

Γι’ αυτό και ο Τάσος ζει.

Ζει μέσα στις καρδιές των συναδέλφων του, αυτών των παλικαριών, των ιπτάμενων φρουρών της πατρίδας. Ζει στη συνείδηση του ελληνικού λαού, που λατρεύει τον κάθε ήρωα, ξεχωριστά. Ζει μέσα στην ψυχή του απλού πολίτη, που αγαπάει ετούτο τον τόπο.

Και κάθε φορά που τα F-16 περνάνε πάνω από τον Αρτινό ουρανό, ο νους μας πηγαίνει αμέσως στον Τάσο.

Ναι! Είναι ο Τάσος!

Των αιθέρων ο γιος!

Επί πτερύγων ανέμων!

Γιατί η 340 Μοίρα, του ανέθεσε μια δύσκολη αποστολή, που ο ίδιος αρέσκεται σ’ αυτή. Είναι ένα σχέδιο πτήσης που τον θέλει να βρίσκεται για πάντα στον ελληνικό ουρανό και να τον προστατεύει. Και σήμερα και αύριο, «και νυν και αεί».

Τάσο, οι ουρανοί είναι δικοί σου.
Καλές πτήσεις αγόρι μου!

Του Σπύρου Νεραϊδιώτη 

snerai@otenet.gr
ixotisartas.gr --

από ΗΠΕΙΡΟΣ - ΕΛΛΑΣ