Η απάντηση στο ερώτημα εξαρτάται από το τι εννοούμε με την λέξη δημοκρατία.
Αν δημοκρατία θεωρούμε το γεγονός ότι κάθε τέσσερα χρόνια πηγαίνουμε στην κάλπη και ψηφίζουμε κάποιον, που ένας άλλος, που λέγεται αρχηγός κόμματος, έχει επιλέξει, με τα δικά του κριτήρια, για λογαριασμό μας και μας υποχρεώνει στην ουσία να τον στείλουμε στην Βουλή και στην συνέχεια γυρίζουμε σπίτι μας, στις δουλειές μας, στην οικογένεια μας, ήσυχοι ότι ασκήσαμε το εκλογικό μας δικαίωμα, τότε πράγματι η απάντηση είναι θετική.
Αν όμως ως δημοκρατία θεωρούμε ότι η κρατική εξουσία πρέπει όντως να ασκείται από τον λαό και για τον λαό, τότε η απάντηση είναι διαφορετική.
Τι συμβαίνει πράγματι σήμερα; Εχουν έτσι τα πράγματα; Κυβερνάει πράγματι ο λαός ή όχι; Λυπάμαι, αλλά η απάντηση είναι αρνητική. Είναι πλέον γνωστό ότι την επόμενη κιόλας των εκλογών, όσα είχαν, δήθεν, προγραμματίσει και υποσχεθεί, για το καλό μας υποτίθεται, οι υποψήφιοι «σωτήρες» μας, αναιρούνται, διαγράφονται, ανατρέπονται, με μια μονοκοντυλιά. Το πρόγραμμά τους είναι πλέον ένα κουρελόχαρτο στους δρόμους, ένα σκουπίδι που περισυλλέγουν τα απορριμματοφόρα του δήμου, για να θαφτεί οριστικά στις πραγματικές και στις πολιτικές χωματερές.
Κανείς πλέον δεν υπολογίζει τον χθεσινό πολίτη- ψηφοφόρο.
Όσο μαζί θερίζαμε, Βασίλη, κυρ Βασίλη. Και σαν αποθερίσαμε, ποιος είσαι βρε κασίδι;
Η εκλεγμένη, τώρα, από τον ίδιο πολιτική ηγεσία, τον αντιμετωπίζει ως ένα χαρτομάντιλο μιας χρήσης, με το οποίο αφού έκανε την δουλειά της και καθάρισε τους ρύπους της, το πέταξε και αυτό στο δοχείο των απορριμμάτων.
Αυτή είναι η αλήθεια και ας μην γελιόμαστε.
Το μόνο που επιτρέπουν στον δήθεν «κυρίαρχο» λαό είναι να παλεύει καθημερινά για την στοιχειώδη επιβίωση, να χαζεύει στην τηλεόραση, να παρακολουθεί τους χρυσοπληρωμένους γκεμπελίσκους να παρουσιάζουν την νύχτα - μέρα και κυρίως να κάθεται στον καναπέ του φρόνιμος.
Και όταν, επειδή, λεηλατούν τον μισθό του, πετσοκόβουν τη σύνταξή του, τον αφήνουν χωρίς γιατρό και φάρμακα, τον παραδίδουν έρμαιο και απροστάτευτο στο έλεος των ληστών και των δολοφόνων, επιχειρεί να κατέβει στους δρόμους και να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά για όλα αυτά, που αφειδώς του είχαν υποσχεθεί προεκλογικά και τώρα κάνουν τα εντελώς αντίθετα, εξαπολύουν τις πραιτοριανές δυνάμεις καταστολής και τον ξυλοφορτώνουν κανονικότατα και με τον…… νόμο. Τον δικό τους νόμο. Το εγχειρίδιο που είχαν κρυμμένο κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, κάτω από τα πανάκριβα κουστούμια τους.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να την διαψεύσει. Ο λαός, οι πολίτες, βιώνουν στο πετσί τους μια δημοκρατία εντελώς διαφορετική από εκείνη που πίστευαν και ψήφισαν ότι θα έχουν. Μια δημοκρατία του ζόφου και του φόβου. Της αναλγησίας και της τιμωρίας. Της απάτης και της ψευτιάς. Της υποκρισίας και της παλιανθρωπιάς.
Επομένως η κυβέρνηση δεν είναι του λαού, ούτε προέχεται από τον λαό ούτε είναι για τον λαό.
Η κυβέρνηση είναι της πλουτοκρατικής ελίτ, είναι η ίδια η ελίτ. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, τόσο σε παγκόσμιο, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Παντού στο κόσμο, οι λαοί εξουσιάζονται από μια οικονομική ολιγαρχία, που έχει τόση σχέση με την δημοκρατία, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο!
Τα κέντρα εξουσίας σήμερα είναι οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, οι τράπεζες, οι διεθνείς οργανισμοί. Όλες αυτές οι οργανώσεις συνδέονται μεταξύ τους μ’ ένα πλέγμα αμοιβαίων συμφερόντων. Η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Γκόλντμαν Σαξ, η Μόργκαν Στάνλεϋ, η Ντόιτσε Μπανκ και δεκάδες άλλοι παρόμοιοι οργανισμοί, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά τα μέσα πλουτισμού των ισχυρών της γης, σε βάρος των αδύνατων.
Εξουσιάζουν τα κράτη, λεηλατούν τον πλούτο των πολιτών, καταδυναστεύουν τους λαούς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σημερινή κατάντια της πατρίδας μας.
Αυτοί οι εκμεταλλευτικοί θεσμοί δημιουργήθηκαν με μια καταστατική αρχή, που έλεγε ότι πρέπει οπωσδήποτε να ασκούν εξουσία, τόσο πάνω στα κράτη, όσο και στα άτομα.
Ιδιαίτερα οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν αποκτήσει σήμερα τεράστια δύναμη και κυριαρχούν στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή των χωρών του πλανήτη.
Βλέπουμε, έτσι, για παράδειγμα, την Monsanto, και όχι μόνο αυτή, να μας ταϊζει με μεταλλαγμένα τρόφιμα και να αποφασίζει πώς και τι θα τρώμε από εδώ και στο εξής. Να υποχρεώνει τις κυβερνήσεις και να το πετυχαίνει, μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, να συμμορφώνονται τα κράτη –μέλη του προς τις επιταγές της και να αναγκάζονται οι πολίτες να αγοράζουν και να καταναλώνουν τα καρκινογόνα προϊόντα της.
Αυτός είναι ο κύριος στόχος του άκρατου νεοφιλελευθερισμού της εποχής μας.
Η αύξηση των δικαιωμάτων των εταιριών, σε βάρος της δημοκρατίας. Η μεταφορά της εξουσίας των πολιτών στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Τα βασικά στελέχη όλων των κυβερνήσεων προέρχονται κυρίως από το χρηματιστηριακό και το τραπεζιτικό κεφάλαιο. Μας κυβερνάνε οι διευθύνοντες σύμβουλοι των πολυεθνικών, οι μεταπράτες, οι μεσίτες, οι τοκογλύφοι. Οι βασικοί υπουργοί και κυρίως εκείνοι των Υπουργείων Στρατιωτικών και Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Ευρώπης, τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χρόνια, προέρχονται από το κλάδο των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Είναι τα ίδια τα πρόσωπα, που στο ίδιο διάστημα έκαναν όλους τους τοπικούς πολέμους και κατέστρεψαν χώρες και ανθρώπινες ζωές, με μοναδικό κίνητρο την κερδοσκοπία των εταιριών τους. Σήμερα κυβερνάνε την Ευρωπαϊκή Ένωση ο Σόιμπλε και ο Ντράγκι, την Ιταλία ο Μόντι, την Ισπανία ο Ραχόι, την Πορτογαλία ο Κοέλιο, όλοι τους τραπεζίτες. Στην Κύπρο, υπουργός Οικονομικών είναι ο τραπεζίτης Βάσος Σιαρλής και πάνω από αυτόν ο αντίστοιχος του δικού μας Προβόπουλου, ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου Πανίκος Δημητριάδης.
Την Ελλάδα κυβερνάει η Τρόικα και μαζί, πριν λίγο καιρό, ο Παπαδήμος και τώρα ο κύριος Στουρνάρας, πρώην αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, πρώην πρόεδρος της Εμπορικής Τράπεζας, πρώην σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος και μερικά ακόμα «πρώην», εντός του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Απ’ ότι όμως θυμάμαι, ούτε εγώ ούτε εσείς ψηφίσατε ποτέ τον κ. Παπαδήμο και τον κ. Στουρνάρα, για να μας κυβερνήσουν. Άλλους, με άλλα διαφορετικά προγράμματα, ψηφίσαμε…
Κοντά σε όλους αυτούς και δίπλα τους μερικές δεκάδες πρόθυμοι «κηπουροί» και ασήμαντοι παρακεντέδες της εξουσίας, επιστρατευμένοι καταλλήλως, κατά κύριο λόγο, από τα πολιτικά σαλόνια και τους πολιτικούς διαδρόμους, αλλά και από τα πεζοδρόμια, τα γυμναστήρια, τα γήπεδα, τις πλατείες, τις πολιτικές αλάνες, οι οποίοι καμώνονται ότι νομοθετούν, κυβερνούν, διοικούν, αν και γνωρίζουν πολύ καλά, ότι είναι αχυράνθρωποι και υπηρέτες ξένων συμφερόντων. Των συμφερόντων συγκεκριμένων προσώπων του κερδοσκοπικού και τοκογλυφικού κεφαλαίου, οι οποίοι κρύβονται πίσω από τον σκόπιμα αόριστο και παραπλανητικό όρο, οι «αγορές», που δεν είναι τίποτα άλλο παρά πρόσωπα με απόρρητο ονοματεπώνυμο.
Και τι άλλη καλύτερη απόδειξη θέλετε, για την επιβεβαίωση αυτού του ισχυρισμού, από την ξεκάθαρη ομολογία του σημερινού υπουργού Δικαιοσύνης ότι, «Τα μέτρα μου επιβλήθηκαν. Δεν τα ψήφισα εγώ»!
Αλλά και να ήθελε να τα ψηφίσει ο υπουργός Δικαιοσύνης, οι άλλοι υπουργοί και οι βουλευτές δεν τους άφησαν. Μέτρα που περιέχονται σε ένα νόμο 800 σελίδων, με ένα μοναδικό άρθρο -ή όλα ή τίποτα -που ψηφίζεται κατεπειγόντως σε μια συνεδρίαση, δεν έχουν προηγούμενο στα παγκόσμια κοινοβουλευτικά χρονικά.
Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!
Και το κερασάκι στην τούρτα των μέτρων, η υπαγωγή αυτού του νόμου ….στο αγγλικό δίκαιο! Ναι, όπως το ακούτε! Υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο ενός τυπικά ελληνικού νόμου. Η μήπως δεν είναι ελληνικός νόμος… επειδή τους τον έστειλαν στα αγγλικά; Ας μας απαντήσουν οι βουλευτές που τον ψήφισαν.
Και έγραψαν στα… παλιά τους παπούτσια την διάταξη του συντάγματος που ορίζει ότι κανείς Έλληνας δεν μπορεί να στερηθεί του φυσικού του δικαστή. Φυσικά του Έλληνα δικαστή, στην θέση και στην έδρα του οποίου οι αξιότιμοι βουλευτές μας τοποθέτησαν τον Άγγλο!
Και μετά παραπονούνται, πως κάποιοι τους χαρακτηρίζουν ως πολιτικά εξωνημμένους, νομικά επίορκους, ηθικά έκπτωτους και κοινωνικά ανάλγητους και απαξιωμένους.
Και πάνω από όλους αυτούς τους εγχώριους υπαλλήλους, υπερυπουργός, υπερπρωθυπουργός, ο κύριος Προβόπουλος, διοικητής μιας ιδιωτικής τράπεζας, ξένων, αγνώστων συμφερόντων, που μόνο το όνομά της είναι ελληνικό. Και αυτό γίνεται παραπλανητικά, για να νομίζει ο αδαής και απληροφόρητος πολίτης ότι πρόκειται για αμιγώς εθνική, ελληνική τράπεζα.
Και όμως είναι ξένη και ιδιωτική, η οποία έχει εξοπλισθεί με αφάνταστα προνόμια και απόλυτη ασυλία, που θα ζήλευε και ο τελευταίος βασιλιάς – φεουδάρχης του Μεσαίωνα. Η τράπεζα αυτή, που βρίσκεται στο απυρόβλητο, ανεξέλεγκτη από κάθε κρατικό έλεγχο, εξουσιάζει κυριολεκτικά τον τόπο, μέσω της οικονομικής της πολιτικής και αποφασίζει για την μοίρα των Ελλήνων πολιτών.
Η εξέλιξη αυτή, της ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού και του δημόσιου βίου, έχει τις απαρχές της στη δεκαετία του 1960. Εκείνη την εποχή ξεκίνησε από την Αμερική ένα νεανικό κίνημα αμφισβήτησης του κατεστημένου, που γρήγορα εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες. Ήταν το κίνημα των Χίπις, των «Παιδιών των Λουλουδιών», όπως το αποκάλεσαν. Αμφισβήτησε τον πόλεμο του Βιετνάμ, αξίωσε περισσότερες ελευθερίες, περισσότερη δημοκρατία. Η κίνηση αυτή πέρασε τον Ατλαντικό και στρατοπέδευσε στην Γαλλία, αναστάτωσε την Ευρώπη και έμεινε γνωστή στην ιστορία ως “Γαλλικός Μάης του ‘68”.
Το σύστημα ανησύχησε. Δεν έπρεπε να επιτραπεί κάτι τέτοιο. Δεν έπρεπε να εξαπλωθεί ο ιός της αμφισβήτησης.
Οι αμερικάνικες, ευρωπαϊκές και γιαπωνέζικες ελίτ, συνασπίσθηκαν σε μια άτυπη οργάνωση, με πρωτοβουλία του μεγιστάνα των πετρελαίων Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, τη λεγόμενη Τριμελή Επιτροπή, για να τεθεί τέρμα σ’ αυτή την εξέγερση.
Στην παραπάνω επιτροπή συμμετείχαν οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες της Αμερικής, της Ευρώπης της Ιαπωνίας και πολλοί πρόθυμοι διανοούμενοι από τον παλιό και τον νέο κόσμο.
Μεταξύ των τελευταίων και ο γνωστός Αμερικανός συγγραφέας του βιβλίου «Η σύγκρουση των πολιτισμών», Σάμιουελ Χάντινγκτον, ο οποίος δήλωνε κυνικά ότι η καταστολή του κινήματος αμφισβήτησης είναι εύκολη, αφού ο πρόεδρος Τρούμαν «μπόρεσε να κυβερνήσει τη χώρα, με την βοήθεια μιας χούφτας από δικηγόρους και τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ».
Ένας άλλος Αμερικανός διανοούμενος, ο Ραλφ Έμερσον, από τους πρωτοπόρους απολογητές του καπιταλισμού, έλεγε ότι «πρέπει να εκπαιδεύσουμε το λαό, έτσι ώστε να μη μας αρπάξει από τον λαιμό. Η χώρα πρέπει να κυβερνάται από υπεύθυνους πολίτες και όλοι οι άλλοι να κάθονται φρόνιμα και να υπακούουν».
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο καθοδηγητικός ρόλος των διανοουμένων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, περιορίζεται στο να πείσουν τους πολίτες να παραμένουν αστοιχείωτοι, παθητικοί, υπάκουοι, προγραμματισμένοι.
Ο λαός, οι νέοι, οι γυναίκες, οι μειονότητες, το πλήθος των ανθρώπων γενικά, η μάζα, όπως τους αρέσει να τους αποκαλούν περιφρονητικά, πρέπει να παραμείνει απαθής, να μην διαμαρτύρεται, να μην διεκδικεί. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση της ισχύος των επιχειρήσεων και τον περιορισμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Ο τρόπος για να γίνει αυτό, είναι ένας και μοναδικός, αποτελεσματικός και δοκιμασμένος.
Η προπαγάνδα. Η χωρίς όρια προπαγάνδα.
Η πλύση του εγκεφάλου των ανθρώπων, με επιστημονικά μέσα. Και ένα από αυτά τα τεχνάσματα, το πιο κορυφαίο, είναι ο φόβος. Ο φόβος που φωλιάζει σε κάθε ανθρώπινη ψυχή. Ο φόβος για το σήμερα και το αύριο. Ο φόβος που σήμερα κυριαρχεί, σ΄ ολόκληρη την Ελλάδα.
Το ευρώ και τα μάτια σας. Χωρίς ευρώ δεν θα έχουμε ψωμί, γάλα για τα παιδιά, φάρμακα για τους αρρώστους, πετρέλαιο για τους ηλικιωμένους. Θα πεινάσουμε. θα πεθάνουμε. Το σύστημα επιτίθεται.
Υπακούστε. Μην διαμαρτύρεσθε. Διαφορετικά σας περιμένουν ανείπωτα δεινά. Το κόλπο είναι παλιό.
Πενήντα χρόνια πριν τα ίδια ακούγαμε πάλι. «Αυτή η δραχμή είναι δική σας, μην αφήνετε τον Παπανδρέου να σας την πάρει». Σήμερα, έχουν συνασπισθεί η τότε κυβέρνηση και η τότε αντιπολίτευση, οι φυσικοί κληρονόμοι και οι πολιτικοί επίγονοι εκείνης της εποχής και, κατ΄ αντίστροφη φορά, κραυγάζουν από κοινού: Μην αφήνετε να σας πάνε στην δραχμή. Μην αφήνετε να σας πάρουν το ευρώ!
Ποιο ευρώ όμως θα μας πάρουν; Αυτό ήδη, μας το έχουν πάρει προ πολλού οι δανειστές, οι τοκογλύφοι, οι τράπεζες. Μέρα και νύχτα, δεν ακούς τίποτα άλλο, παρά για μειώσεις μισθών και συντάξεων, για να αποκτήσουν μεγαλύτερα κεφάλαια, με τα δικά μας λεφτά, να ενισχυθούν, να ικανοποιηθούν, οι τράπεζες, να κερδίσουν και να πλουτίσουν οι τραπεζίτες, οι δανειστές, οι τοκογλύφοι, οι « εταίροι» μας.
Οι λέξεις πια έχουν χάσει το νόημα τους.
Αυτούς που μας ληστεύουν, η πολιτική ελίτ και τα παπαγαλάκια της, χωρίς να ντρέπονται, τους αποκαλούν φίλους και συντρόφους μας!
Και ιδιαίτερα ο υπουργός μας, κ. Γιάννης Στουρνάρας, αγγλομαθής, αγγλοτραφής, εξέχον μέλος του οικονομικού κατεστημένου εξακολουθεί να μας βαυκαλίζει καθημερινά, για το πόσο καλοί είναι οι «εταίροι» μας και πόσο μας αγαπάνε και μας βοηθάνε! Ακριβώς όπως βοηθάνε και αγαπάνε οι έμποροι ναρκωτικών τα θύματα τους, προσφέροντας με το αζημίωτο την δόση τους!
Κάνει όμως, πως δεν ξέρει, πως δεν έχει ακούσει, ότι για τέτοιου είδους συντρόφους και «φίλους», που έχουν καταστρέψει χώρες, υποτάξει λαούς και ρημάξει κοινωνίες, όπως την δική μας, υπάρχει μια ιδιαίτερη ονομασία, ένας κοινός διεθνής όρος. Η λέξη «Banksters».
Από το Bankers = τραπεζίτες και το Gangsters = γκάνγκστερς. Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι!
Αυτό είναι. Οι φίλοι μας, οι εταίροι μας, οι αγαπημένοι μας τραπεζίτες, που σου κλέβουν νόμιμα, μέσω του νόμου του κ. Στουρνάρα, το μοναδικό σου ευρώ και μετά, για να μπορέσεις να ζήσεις, τους παρακαλείς γονατιστά να σου… δανείσουν! {το τονίζω} το δικό σου ευρώ, αφού πρώτα τους δώσεις άλλο ένα, για τη χάρη, που σου κάνουν!!
Έτσι, γυμνοί, ανυπεράσπιστοι, πέφτουμε στην παγίδα. Δεν φταίνε οι τράπεζες. Το κράτος φταίει για όλα. Το μήνυμα ακούγεται ελκυστικό. Την σωτηρία μας δεν πρέπει να την περιμένουμε από το κράτος.
Μόνο οι εταιρίες, ο ιδιωτικός τομέας, μπορεί να μας σώσει. Πρέπει να το καταλάβουμε και να το αποδεχθούμε. Πρέπει να πεισθούμε, γι’ αυτήν την αναγκαιότητα. Και να τους εκχωρήσουμε την εξουσία του κράτους. Μόνο τότε θα ευημερήσουμε και θα σωθούμε. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Η προπαγάνδα, για την άρχουσα τάξη, είναι ό,τι η βία για την δικτατορία. Είναι ο βιασμός του νου και της λογικής. Χειραγωγεί τους πολίτες με τέτοιο τρόπο, ώστε τους κάνει να νομίζουν ότι λειτουργούν ελεύθερα.
Τους αφήνει τυπικά να ψηφίζουν ελεύθερα, να διαμαρτύρονται, να διαδηλώνουν ελεύθερα, να επιλέγουν τα κόμματα της αρεσκείας τους.
Οι πληροφορίες όμως και οι γνώσεις που τους παρέχονται για την άσκηση όλων αυτών των δραστηριοτήτων, προέρχονται εκ των άνω. Η ελίτ καθορίζει τι πρέπει να προβληθεί και τι πρέπει να αποσιωπηθεί. Έτσι πετυχαίνει να εξασφαλίσει τη συναίνεση στις επιλογές της, μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας και να παρατείνει την κυριαρχία της.
Το ρόλο του ντελάλη, του κήρυκα της «αλήθειας», έχουν αναλάβει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που επηρεάζουν αποφασιστικά το κοινό, διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα, καθοδηγώντας ύπουλα και μεθοδικά τον ψυχισμό του μέσου πολίτη, με βάση τις αρχές του μάρκετινγκ και του ψυχολογικού πολέμου.
Δεν είναι τυχαίο που σε ολόκληρο τον κόσμο αυτά τα μέσα ανήκουν αποκλειστικά, στην οικονομική ολιγαρχία. Εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβοι δημοσίων έργων, είναι στην χώρα μας και αλλού, οι ιδιοκτήτες αυτών των μέσων.
Αλλά τα μέσα αυτά, καθ΄ εαυτά, δεν θα άξιζαν τίποτα, αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που τα υπηρετούν.
Οι σφουγκοκωλάριοι, οι υποτακτικοί του Αφεντικού.
Μερικοί, κατ΄ επίφαση διακεκριμένοι, «επιφανείς» δημοσιογράφοι, κακοποιούν την αλήθεια, ψεύδονται ασύστολα, δυσφημούν, πουλάνε την πατρίδα τους και το γένος τους για τον επιούσιο.
Στον ελληνικό χώρο κάποιοι, από αυτούς έχουν γίνει ανέκδοτα και όλοι μας τους γνωρίζουμε. Αλλά δεν τους γνωρίζουμε μόνο. Πληρώνουμε και από πάνω την δημόσια δύναμη, να τους προστατεύει μέρα και νύχτα, να μην κακοπάθουν. Είναι, βλέπετε, τόσο αντικειμενικοί και αμερόληπτοι, που φοβούνται τους πολίτες, γιατί στα δελτία των οκτώ και όχι μόνο, συστηματικά εξαπατούν.
Και όταν πεισθεί η κοινωνία ότι η ιδιωτικοποίηση των πάντων είναι η λύση για όλα της τα προβλήματα, αρχίζει το μακελειό. Διάλυση του κράτους πρόνοιας, κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, απαξίωση της δημόσιας διοίκησης, υποβάθμιση της παιδείας, αποδόμηση των συνδικάτων και του εργατικού κινήματος. Αποτέλεσμα; Ανεργία, πείνα, εξαθλίωση.Εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, θύματα στο βωμό της απληστίας των εταιριών και του κεφαλαίου.
Το κράτος είναι άχρηστο και διεφθαρμένο, μας λένε. Παντού βασιλεύει η διαφθορά. Μόνο, που μας κρύβουν ότι διαφθορέας της ηγεσίας, των φορέων, των θεσμών, των υπηρεσιών του κράτους, είναι η ίδια η ολιγαρχία του χρήματος. Αυτή και μόνο αυτή διαφθείρει τους πάντες και τα πάντα. Ο ιός της διαφθοράς, που μολύνει ολόκληρο το κοινωνικό σώμα, προέρχεται από το χρήμα. Διαφθορά και χρήμα πάνε πάντα μαζί. Δεν υπάρχει δωρολήπτης, αν δεν υπάρξει πρώτα δωρητής.
Και αντί να γίνουν προσπάθειες να αρθούν οι δυσλειτουργίες της κρατικής μηχανής, που όντως υπάρχουν και να κοπεί η ροή του χρήματος της διαφθοράς, καταργούν το κράτος. Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι.
Και μετά τι; Μετά, μας λένε, θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Λες και δεν βλέπουμε τι γίνεται στις ΗΠΑ, στην Μέκκα των ιδιωτικοποιήσεων, όπου το 1% των πλουσίων ιδιωτών, κατέχει το 80% του συνολικού πλούτου, όπου σαράντα πέντε εκατομμύρια πολίτες, στερούνται υγειονομικής περίθαλψης, όπου εκατομμύρια άστεγοι κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, όπου άλλα τόσα εκατομμύρια στερούνται του επιούσιου.
Θεωρώ ότι η απάντηση στο ερώτημα, αν έχουμε σήμερα πραγματική δημοκρατία ή όχι, έχει πλέον δοθεί.
Και τώρα τι κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε;
Νομίζω ότι πρέπει:
Να κλείσουμε τ΄ αυτιά μας, στις σειρήνες,
όπως έκανε ο Οδυσσέας, επιστρέφοντας στη Ιθάκη.
Να μην πιστεύουμε σε έτοιμες ιδέες,
ούτε στα λόγια των άλλων.
Να μην θεωρούμε τίποτα ως αλήθεια,
Να ψάχνουμε παντού
για την αλήθεια.
Να σκεπτόμαστε
με τα δικά μας κριτήρια.
Να απελευθερωθούμε
από στερεότυπα.
Να σηκωθούμε
από τον καναπέ.
Να αντιδράσουμε.
Να ενωθούμε.
Να διαμαρτυρηθούμε.
Να αγωνιστούμε.
Να παλέψουμε.
Να καταλύσουμε το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Να καταδικάσουμε
τους διεφθαρμένους
και τους επίορκους.
Τότε είναι σίγουρο
ότι Θα νικήσουμε…..και
Θα αναστήσουμε
την αληθινή δημοκρατία….
« Μη ρωτάς θα νικήσω, θα νικηθώ; Πολέμα»
Ν. Καζαντζάκης.
* Ο Θεόδωρος Παναγόπουλος είναι τ. δικαστής
Αν δημοκρατία θεωρούμε το γεγονός ότι κάθε τέσσερα χρόνια πηγαίνουμε στην κάλπη και ψηφίζουμε κάποιον, που ένας άλλος, που λέγεται αρχηγός κόμματος, έχει επιλέξει, με τα δικά του κριτήρια, για λογαριασμό μας και μας υποχρεώνει στην ουσία να τον στείλουμε στην Βουλή και στην συνέχεια γυρίζουμε σπίτι μας, στις δουλειές μας, στην οικογένεια μας, ήσυχοι ότι ασκήσαμε το εκλογικό μας δικαίωμα, τότε πράγματι η απάντηση είναι θετική.
Αν όμως ως δημοκρατία θεωρούμε ότι η κρατική εξουσία πρέπει όντως να ασκείται από τον λαό και για τον λαό, τότε η απάντηση είναι διαφορετική.
Τι συμβαίνει πράγματι σήμερα; Εχουν έτσι τα πράγματα; Κυβερνάει πράγματι ο λαός ή όχι; Λυπάμαι, αλλά η απάντηση είναι αρνητική. Είναι πλέον γνωστό ότι την επόμενη κιόλας των εκλογών, όσα είχαν, δήθεν, προγραμματίσει και υποσχεθεί, για το καλό μας υποτίθεται, οι υποψήφιοι «σωτήρες» μας, αναιρούνται, διαγράφονται, ανατρέπονται, με μια μονοκοντυλιά. Το πρόγραμμά τους είναι πλέον ένα κουρελόχαρτο στους δρόμους, ένα σκουπίδι που περισυλλέγουν τα απορριμματοφόρα του δήμου, για να θαφτεί οριστικά στις πραγματικές και στις πολιτικές χωματερές.
Κανείς πλέον δεν υπολογίζει τον χθεσινό πολίτη- ψηφοφόρο.
Όσο μαζί θερίζαμε, Βασίλη, κυρ Βασίλη. Και σαν αποθερίσαμε, ποιος είσαι βρε κασίδι;
Η εκλεγμένη, τώρα, από τον ίδιο πολιτική ηγεσία, τον αντιμετωπίζει ως ένα χαρτομάντιλο μιας χρήσης, με το οποίο αφού έκανε την δουλειά της και καθάρισε τους ρύπους της, το πέταξε και αυτό στο δοχείο των απορριμμάτων.
Αυτή είναι η αλήθεια και ας μην γελιόμαστε.
Το μόνο που επιτρέπουν στον δήθεν «κυρίαρχο» λαό είναι να παλεύει καθημερινά για την στοιχειώδη επιβίωση, να χαζεύει στην τηλεόραση, να παρακολουθεί τους χρυσοπληρωμένους γκεμπελίσκους να παρουσιάζουν την νύχτα - μέρα και κυρίως να κάθεται στον καναπέ του φρόνιμος.
Και όταν, επειδή, λεηλατούν τον μισθό του, πετσοκόβουν τη σύνταξή του, τον αφήνουν χωρίς γιατρό και φάρμακα, τον παραδίδουν έρμαιο και απροστάτευτο στο έλεος των ληστών και των δολοφόνων, επιχειρεί να κατέβει στους δρόμους και να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά για όλα αυτά, που αφειδώς του είχαν υποσχεθεί προεκλογικά και τώρα κάνουν τα εντελώς αντίθετα, εξαπολύουν τις πραιτοριανές δυνάμεις καταστολής και τον ξυλοφορτώνουν κανονικότατα και με τον…… νόμο. Τον δικό τους νόμο. Το εγχειρίδιο που είχαν κρυμμένο κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, κάτω από τα πανάκριβα κουστούμια τους.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα και καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να την διαψεύσει. Ο λαός, οι πολίτες, βιώνουν στο πετσί τους μια δημοκρατία εντελώς διαφορετική από εκείνη που πίστευαν και ψήφισαν ότι θα έχουν. Μια δημοκρατία του ζόφου και του φόβου. Της αναλγησίας και της τιμωρίας. Της απάτης και της ψευτιάς. Της υποκρισίας και της παλιανθρωπιάς.
Επομένως η κυβέρνηση δεν είναι του λαού, ούτε προέχεται από τον λαό ούτε είναι για τον λαό.
Η κυβέρνηση είναι της πλουτοκρατικής ελίτ, είναι η ίδια η ελίτ. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, τόσο σε παγκόσμιο, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Παντού στο κόσμο, οι λαοί εξουσιάζονται από μια οικονομική ολιγαρχία, που έχει τόση σχέση με την δημοκρατία, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο!
Τα κέντρα εξουσίας σήμερα είναι οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, οι τράπεζες, οι διεθνείς οργανισμοί. Όλες αυτές οι οργανώσεις συνδέονται μεταξύ τους μ’ ένα πλέγμα αμοιβαίων συμφερόντων. Η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Γκόλντμαν Σαξ, η Μόργκαν Στάνλεϋ, η Ντόιτσε Μπανκ και δεκάδες άλλοι παρόμοιοι οργανισμοί, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά τα μέσα πλουτισμού των ισχυρών της γης, σε βάρος των αδύνατων.
Εξουσιάζουν τα κράτη, λεηλατούν τον πλούτο των πολιτών, καταδυναστεύουν τους λαούς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σημερινή κατάντια της πατρίδας μας.
Αυτοί οι εκμεταλλευτικοί θεσμοί δημιουργήθηκαν με μια καταστατική αρχή, που έλεγε ότι πρέπει οπωσδήποτε να ασκούν εξουσία, τόσο πάνω στα κράτη, όσο και στα άτομα.
Ιδιαίτερα οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν αποκτήσει σήμερα τεράστια δύναμη και κυριαρχούν στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή των χωρών του πλανήτη.
Βλέπουμε, έτσι, για παράδειγμα, την Monsanto, και όχι μόνο αυτή, να μας ταϊζει με μεταλλαγμένα τρόφιμα και να αποφασίζει πώς και τι θα τρώμε από εδώ και στο εξής. Να υποχρεώνει τις κυβερνήσεις και να το πετυχαίνει, μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, να συμμορφώνονται τα κράτη –μέλη του προς τις επιταγές της και να αναγκάζονται οι πολίτες να αγοράζουν και να καταναλώνουν τα καρκινογόνα προϊόντα της.
Αυτός είναι ο κύριος στόχος του άκρατου νεοφιλελευθερισμού της εποχής μας.
Η αύξηση των δικαιωμάτων των εταιριών, σε βάρος της δημοκρατίας. Η μεταφορά της εξουσίας των πολιτών στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Τα βασικά στελέχη όλων των κυβερνήσεων προέρχονται κυρίως από το χρηματιστηριακό και το τραπεζιτικό κεφάλαιο. Μας κυβερνάνε οι διευθύνοντες σύμβουλοι των πολυεθνικών, οι μεταπράτες, οι μεσίτες, οι τοκογλύφοι. Οι βασικοί υπουργοί και κυρίως εκείνοι των Υπουργείων Στρατιωτικών και Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Ευρώπης, τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χρόνια, προέρχονται από το κλάδο των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Είναι τα ίδια τα πρόσωπα, που στο ίδιο διάστημα έκαναν όλους τους τοπικούς πολέμους και κατέστρεψαν χώρες και ανθρώπινες ζωές, με μοναδικό κίνητρο την κερδοσκοπία των εταιριών τους. Σήμερα κυβερνάνε την Ευρωπαϊκή Ένωση ο Σόιμπλε και ο Ντράγκι, την Ιταλία ο Μόντι, την Ισπανία ο Ραχόι, την Πορτογαλία ο Κοέλιο, όλοι τους τραπεζίτες. Στην Κύπρο, υπουργός Οικονομικών είναι ο τραπεζίτης Βάσος Σιαρλής και πάνω από αυτόν ο αντίστοιχος του δικού μας Προβόπουλου, ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου Πανίκος Δημητριάδης.
Την Ελλάδα κυβερνάει η Τρόικα και μαζί, πριν λίγο καιρό, ο Παπαδήμος και τώρα ο κύριος Στουρνάρας, πρώην αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, πρώην πρόεδρος της Εμπορικής Τράπεζας, πρώην σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος και μερικά ακόμα «πρώην», εντός του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Απ’ ότι όμως θυμάμαι, ούτε εγώ ούτε εσείς ψηφίσατε ποτέ τον κ. Παπαδήμο και τον κ. Στουρνάρα, για να μας κυβερνήσουν. Άλλους, με άλλα διαφορετικά προγράμματα, ψηφίσαμε…
Κοντά σε όλους αυτούς και δίπλα τους μερικές δεκάδες πρόθυμοι «κηπουροί» και ασήμαντοι παρακεντέδες της εξουσίας, επιστρατευμένοι καταλλήλως, κατά κύριο λόγο, από τα πολιτικά σαλόνια και τους πολιτικούς διαδρόμους, αλλά και από τα πεζοδρόμια, τα γυμναστήρια, τα γήπεδα, τις πλατείες, τις πολιτικές αλάνες, οι οποίοι καμώνονται ότι νομοθετούν, κυβερνούν, διοικούν, αν και γνωρίζουν πολύ καλά, ότι είναι αχυράνθρωποι και υπηρέτες ξένων συμφερόντων. Των συμφερόντων συγκεκριμένων προσώπων του κερδοσκοπικού και τοκογλυφικού κεφαλαίου, οι οποίοι κρύβονται πίσω από τον σκόπιμα αόριστο και παραπλανητικό όρο, οι «αγορές», που δεν είναι τίποτα άλλο παρά πρόσωπα με απόρρητο ονοματεπώνυμο.
Και τι άλλη καλύτερη απόδειξη θέλετε, για την επιβεβαίωση αυτού του ισχυρισμού, από την ξεκάθαρη ομολογία του σημερινού υπουργού Δικαιοσύνης ότι, «Τα μέτρα μου επιβλήθηκαν. Δεν τα ψήφισα εγώ»!
Αλλά και να ήθελε να τα ψηφίσει ο υπουργός Δικαιοσύνης, οι άλλοι υπουργοί και οι βουλευτές δεν τους άφησαν. Μέτρα που περιέχονται σε ένα νόμο 800 σελίδων, με ένα μοναδικό άρθρο -ή όλα ή τίποτα -που ψηφίζεται κατεπειγόντως σε μια συνεδρίαση, δεν έχουν προηγούμενο στα παγκόσμια κοινοβουλευτικά χρονικά.
Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!
Και το κερασάκι στην τούρτα των μέτρων, η υπαγωγή αυτού του νόμου ….στο αγγλικό δίκαιο! Ναι, όπως το ακούτε! Υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο ενός τυπικά ελληνικού νόμου. Η μήπως δεν είναι ελληνικός νόμος… επειδή τους τον έστειλαν στα αγγλικά; Ας μας απαντήσουν οι βουλευτές που τον ψήφισαν.
Και έγραψαν στα… παλιά τους παπούτσια την διάταξη του συντάγματος που ορίζει ότι κανείς Έλληνας δεν μπορεί να στερηθεί του φυσικού του δικαστή. Φυσικά του Έλληνα δικαστή, στην θέση και στην έδρα του οποίου οι αξιότιμοι βουλευτές μας τοποθέτησαν τον Άγγλο!
Και μετά παραπονούνται, πως κάποιοι τους χαρακτηρίζουν ως πολιτικά εξωνημμένους, νομικά επίορκους, ηθικά έκπτωτους και κοινωνικά ανάλγητους και απαξιωμένους.
Και πάνω από όλους αυτούς τους εγχώριους υπαλλήλους, υπερυπουργός, υπερπρωθυπουργός, ο κύριος Προβόπουλος, διοικητής μιας ιδιωτικής τράπεζας, ξένων, αγνώστων συμφερόντων, που μόνο το όνομά της είναι ελληνικό. Και αυτό γίνεται παραπλανητικά, για να νομίζει ο αδαής και απληροφόρητος πολίτης ότι πρόκειται για αμιγώς εθνική, ελληνική τράπεζα.
Και όμως είναι ξένη και ιδιωτική, η οποία έχει εξοπλισθεί με αφάνταστα προνόμια και απόλυτη ασυλία, που θα ζήλευε και ο τελευταίος βασιλιάς – φεουδάρχης του Μεσαίωνα. Η τράπεζα αυτή, που βρίσκεται στο απυρόβλητο, ανεξέλεγκτη από κάθε κρατικό έλεγχο, εξουσιάζει κυριολεκτικά τον τόπο, μέσω της οικονομικής της πολιτικής και αποφασίζει για την μοίρα των Ελλήνων πολιτών.
Η εξέλιξη αυτή, της ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού και του δημόσιου βίου, έχει τις απαρχές της στη δεκαετία του 1960. Εκείνη την εποχή ξεκίνησε από την Αμερική ένα νεανικό κίνημα αμφισβήτησης του κατεστημένου, που γρήγορα εξαπλώθηκε και σε άλλες χώρες. Ήταν το κίνημα των Χίπις, των «Παιδιών των Λουλουδιών», όπως το αποκάλεσαν. Αμφισβήτησε τον πόλεμο του Βιετνάμ, αξίωσε περισσότερες ελευθερίες, περισσότερη δημοκρατία. Η κίνηση αυτή πέρασε τον Ατλαντικό και στρατοπέδευσε στην Γαλλία, αναστάτωσε την Ευρώπη και έμεινε γνωστή στην ιστορία ως “Γαλλικός Μάης του ‘68”.
Το σύστημα ανησύχησε. Δεν έπρεπε να επιτραπεί κάτι τέτοιο. Δεν έπρεπε να εξαπλωθεί ο ιός της αμφισβήτησης.
Οι αμερικάνικες, ευρωπαϊκές και γιαπωνέζικες ελίτ, συνασπίσθηκαν σε μια άτυπη οργάνωση, με πρωτοβουλία του μεγιστάνα των πετρελαίων Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, τη λεγόμενη Τριμελή Επιτροπή, για να τεθεί τέρμα σ’ αυτή την εξέγερση.
Στην παραπάνω επιτροπή συμμετείχαν οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες της Αμερικής, της Ευρώπης της Ιαπωνίας και πολλοί πρόθυμοι διανοούμενοι από τον παλιό και τον νέο κόσμο.
Μεταξύ των τελευταίων και ο γνωστός Αμερικανός συγγραφέας του βιβλίου «Η σύγκρουση των πολιτισμών», Σάμιουελ Χάντινγκτον, ο οποίος δήλωνε κυνικά ότι η καταστολή του κινήματος αμφισβήτησης είναι εύκολη, αφού ο πρόεδρος Τρούμαν «μπόρεσε να κυβερνήσει τη χώρα, με την βοήθεια μιας χούφτας από δικηγόρους και τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ».
Ένας άλλος Αμερικανός διανοούμενος, ο Ραλφ Έμερσον, από τους πρωτοπόρους απολογητές του καπιταλισμού, έλεγε ότι «πρέπει να εκπαιδεύσουμε το λαό, έτσι ώστε να μη μας αρπάξει από τον λαιμό. Η χώρα πρέπει να κυβερνάται από υπεύθυνους πολίτες και όλοι οι άλλοι να κάθονται φρόνιμα και να υπακούουν».
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο καθοδηγητικός ρόλος των διανοουμένων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, περιορίζεται στο να πείσουν τους πολίτες να παραμένουν αστοιχείωτοι, παθητικοί, υπάκουοι, προγραμματισμένοι.
Ο λαός, οι νέοι, οι γυναίκες, οι μειονότητες, το πλήθος των ανθρώπων γενικά, η μάζα, όπως τους αρέσει να τους αποκαλούν περιφρονητικά, πρέπει να παραμείνει απαθής, να μην διαμαρτύρεται, να μην διεκδικεί. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση της ισχύος των επιχειρήσεων και τον περιορισμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Ο τρόπος για να γίνει αυτό, είναι ένας και μοναδικός, αποτελεσματικός και δοκιμασμένος.
Η προπαγάνδα. Η χωρίς όρια προπαγάνδα.
Η πλύση του εγκεφάλου των ανθρώπων, με επιστημονικά μέσα. Και ένα από αυτά τα τεχνάσματα, το πιο κορυφαίο, είναι ο φόβος. Ο φόβος που φωλιάζει σε κάθε ανθρώπινη ψυχή. Ο φόβος για το σήμερα και το αύριο. Ο φόβος που σήμερα κυριαρχεί, σ΄ ολόκληρη την Ελλάδα.
Το ευρώ και τα μάτια σας. Χωρίς ευρώ δεν θα έχουμε ψωμί, γάλα για τα παιδιά, φάρμακα για τους αρρώστους, πετρέλαιο για τους ηλικιωμένους. Θα πεινάσουμε. θα πεθάνουμε. Το σύστημα επιτίθεται.
Υπακούστε. Μην διαμαρτύρεσθε. Διαφορετικά σας περιμένουν ανείπωτα δεινά. Το κόλπο είναι παλιό.
Πενήντα χρόνια πριν τα ίδια ακούγαμε πάλι. «Αυτή η δραχμή είναι δική σας, μην αφήνετε τον Παπανδρέου να σας την πάρει». Σήμερα, έχουν συνασπισθεί η τότε κυβέρνηση και η τότε αντιπολίτευση, οι φυσικοί κληρονόμοι και οι πολιτικοί επίγονοι εκείνης της εποχής και, κατ΄ αντίστροφη φορά, κραυγάζουν από κοινού: Μην αφήνετε να σας πάνε στην δραχμή. Μην αφήνετε να σας πάρουν το ευρώ!
Ποιο ευρώ όμως θα μας πάρουν; Αυτό ήδη, μας το έχουν πάρει προ πολλού οι δανειστές, οι τοκογλύφοι, οι τράπεζες. Μέρα και νύχτα, δεν ακούς τίποτα άλλο, παρά για μειώσεις μισθών και συντάξεων, για να αποκτήσουν μεγαλύτερα κεφάλαια, με τα δικά μας λεφτά, να ενισχυθούν, να ικανοποιηθούν, οι τράπεζες, να κερδίσουν και να πλουτίσουν οι τραπεζίτες, οι δανειστές, οι τοκογλύφοι, οι « εταίροι» μας.
Οι λέξεις πια έχουν χάσει το νόημα τους.
Αυτούς που μας ληστεύουν, η πολιτική ελίτ και τα παπαγαλάκια της, χωρίς να ντρέπονται, τους αποκαλούν φίλους και συντρόφους μας!
Και ιδιαίτερα ο υπουργός μας, κ. Γιάννης Στουρνάρας, αγγλομαθής, αγγλοτραφής, εξέχον μέλος του οικονομικού κατεστημένου εξακολουθεί να μας βαυκαλίζει καθημερινά, για το πόσο καλοί είναι οι «εταίροι» μας και πόσο μας αγαπάνε και μας βοηθάνε! Ακριβώς όπως βοηθάνε και αγαπάνε οι έμποροι ναρκωτικών τα θύματα τους, προσφέροντας με το αζημίωτο την δόση τους!
Κάνει όμως, πως δεν ξέρει, πως δεν έχει ακούσει, ότι για τέτοιου είδους συντρόφους και «φίλους», που έχουν καταστρέψει χώρες, υποτάξει λαούς και ρημάξει κοινωνίες, όπως την δική μας, υπάρχει μια ιδιαίτερη ονομασία, ένας κοινός διεθνής όρος. Η λέξη «Banksters».
Από το Bankers = τραπεζίτες και το Gangsters = γκάνγκστερς. Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι!
Αυτό είναι. Οι φίλοι μας, οι εταίροι μας, οι αγαπημένοι μας τραπεζίτες, που σου κλέβουν νόμιμα, μέσω του νόμου του κ. Στουρνάρα, το μοναδικό σου ευρώ και μετά, για να μπορέσεις να ζήσεις, τους παρακαλείς γονατιστά να σου… δανείσουν! {το τονίζω} το δικό σου ευρώ, αφού πρώτα τους δώσεις άλλο ένα, για τη χάρη, που σου κάνουν!!
Έτσι, γυμνοί, ανυπεράσπιστοι, πέφτουμε στην παγίδα. Δεν φταίνε οι τράπεζες. Το κράτος φταίει για όλα. Το μήνυμα ακούγεται ελκυστικό. Την σωτηρία μας δεν πρέπει να την περιμένουμε από το κράτος.
Μόνο οι εταιρίες, ο ιδιωτικός τομέας, μπορεί να μας σώσει. Πρέπει να το καταλάβουμε και να το αποδεχθούμε. Πρέπει να πεισθούμε, γι’ αυτήν την αναγκαιότητα. Και να τους εκχωρήσουμε την εξουσία του κράτους. Μόνο τότε θα ευημερήσουμε και θα σωθούμε. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Η προπαγάνδα, για την άρχουσα τάξη, είναι ό,τι η βία για την δικτατορία. Είναι ο βιασμός του νου και της λογικής. Χειραγωγεί τους πολίτες με τέτοιο τρόπο, ώστε τους κάνει να νομίζουν ότι λειτουργούν ελεύθερα.
Τους αφήνει τυπικά να ψηφίζουν ελεύθερα, να διαμαρτύρονται, να διαδηλώνουν ελεύθερα, να επιλέγουν τα κόμματα της αρεσκείας τους.
Οι πληροφορίες όμως και οι γνώσεις που τους παρέχονται για την άσκηση όλων αυτών των δραστηριοτήτων, προέρχονται εκ των άνω. Η ελίτ καθορίζει τι πρέπει να προβληθεί και τι πρέπει να αποσιωπηθεί. Έτσι πετυχαίνει να εξασφαλίσει τη συναίνεση στις επιλογές της, μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας και να παρατείνει την κυριαρχία της.
Το ρόλο του ντελάλη, του κήρυκα της «αλήθειας», έχουν αναλάβει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που επηρεάζουν αποφασιστικά το κοινό, διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα, καθοδηγώντας ύπουλα και μεθοδικά τον ψυχισμό του μέσου πολίτη, με βάση τις αρχές του μάρκετινγκ και του ψυχολογικού πολέμου.
Δεν είναι τυχαίο που σε ολόκληρο τον κόσμο αυτά τα μέσα ανήκουν αποκλειστικά, στην οικονομική ολιγαρχία. Εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλοεργολάβοι δημοσίων έργων, είναι στην χώρα μας και αλλού, οι ιδιοκτήτες αυτών των μέσων.
Αλλά τα μέσα αυτά, καθ΄ εαυτά, δεν θα άξιζαν τίποτα, αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που τα υπηρετούν.
Οι σφουγκοκωλάριοι, οι υποτακτικοί του Αφεντικού.
Μερικοί, κατ΄ επίφαση διακεκριμένοι, «επιφανείς» δημοσιογράφοι, κακοποιούν την αλήθεια, ψεύδονται ασύστολα, δυσφημούν, πουλάνε την πατρίδα τους και το γένος τους για τον επιούσιο.
Στον ελληνικό χώρο κάποιοι, από αυτούς έχουν γίνει ανέκδοτα και όλοι μας τους γνωρίζουμε. Αλλά δεν τους γνωρίζουμε μόνο. Πληρώνουμε και από πάνω την δημόσια δύναμη, να τους προστατεύει μέρα και νύχτα, να μην κακοπάθουν. Είναι, βλέπετε, τόσο αντικειμενικοί και αμερόληπτοι, που φοβούνται τους πολίτες, γιατί στα δελτία των οκτώ και όχι μόνο, συστηματικά εξαπατούν.
Και όταν πεισθεί η κοινωνία ότι η ιδιωτικοποίηση των πάντων είναι η λύση για όλα της τα προβλήματα, αρχίζει το μακελειό. Διάλυση του κράτους πρόνοιας, κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, απαξίωση της δημόσιας διοίκησης, υποβάθμιση της παιδείας, αποδόμηση των συνδικάτων και του εργατικού κινήματος. Αποτέλεσμα; Ανεργία, πείνα, εξαθλίωση.Εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, θύματα στο βωμό της απληστίας των εταιριών και του κεφαλαίου.
Το κράτος είναι άχρηστο και διεφθαρμένο, μας λένε. Παντού βασιλεύει η διαφθορά. Μόνο, που μας κρύβουν ότι διαφθορέας της ηγεσίας, των φορέων, των θεσμών, των υπηρεσιών του κράτους, είναι η ίδια η ολιγαρχία του χρήματος. Αυτή και μόνο αυτή διαφθείρει τους πάντες και τα πάντα. Ο ιός της διαφθοράς, που μολύνει ολόκληρο το κοινωνικό σώμα, προέρχεται από το χρήμα. Διαφθορά και χρήμα πάνε πάντα μαζί. Δεν υπάρχει δωρολήπτης, αν δεν υπάρξει πρώτα δωρητής.
Και αντί να γίνουν προσπάθειες να αρθούν οι δυσλειτουργίες της κρατικής μηχανής, που όντως υπάρχουν και να κοπεί η ροή του χρήματος της διαφθοράς, καταργούν το κράτος. Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι.
Και μετά τι; Μετά, μας λένε, θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Λες και δεν βλέπουμε τι γίνεται στις ΗΠΑ, στην Μέκκα των ιδιωτικοποιήσεων, όπου το 1% των πλουσίων ιδιωτών, κατέχει το 80% του συνολικού πλούτου, όπου σαράντα πέντε εκατομμύρια πολίτες, στερούνται υγειονομικής περίθαλψης, όπου εκατομμύρια άστεγοι κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, όπου άλλα τόσα εκατομμύρια στερούνται του επιούσιου.
Θεωρώ ότι η απάντηση στο ερώτημα, αν έχουμε σήμερα πραγματική δημοκρατία ή όχι, έχει πλέον δοθεί.
Και τώρα τι κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε;
Νομίζω ότι πρέπει:
Να κλείσουμε τ΄ αυτιά μας, στις σειρήνες,
όπως έκανε ο Οδυσσέας, επιστρέφοντας στη Ιθάκη.
Να μην πιστεύουμε σε έτοιμες ιδέες,
ούτε στα λόγια των άλλων.
Να μην θεωρούμε τίποτα ως αλήθεια,
Να ψάχνουμε παντού
για την αλήθεια.
Να σκεπτόμαστε
με τα δικά μας κριτήρια.
Να απελευθερωθούμε
από στερεότυπα.
Να σηκωθούμε
από τον καναπέ.
Να αντιδράσουμε.
Να ενωθούμε.
Να διαμαρτυρηθούμε.
Να αγωνιστούμε.
Να παλέψουμε.
Να καταλύσουμε το σάπιο πολιτικό σύστημα.
Να καταδικάσουμε
τους διεφθαρμένους
και τους επίορκους.
Τότε είναι σίγουρο
ότι Θα νικήσουμε…..και
Θα αναστήσουμε
την αληθινή δημοκρατία….
« Μη ρωτάς θα νικήσω, θα νικηθώ; Πολέμα»
Ν. Καζαντζάκης.
* Ο Θεόδωρος Παναγόπουλος είναι τ. δικαστής
Πηγή - Μέρος 1ο
Πηγή - Μέρος 2ο
Πηγή: Έχουμε σήμερα Δημοκρατία; Του Θεόδωρου Παναγόπουλου* - RAMNOUSIA
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.