Αεροψεκάσματα, διαβολοσκορπίσματα...

Το σατυρικόν του πράγματος, προβάλλεται στην προκειμένη περίπτωση. Και πώς να μην προβάλλεται... Το αριστεροδεξιό συνωμοσιολογικό κόμμα (κατά τα λεγόμενα των πολλών, το κόμμα των «ψεκασμένων») χωρίς ιδεολογία, ή καλύτερα το κόμμα κυρίως κάποιων πρώην «δεξιών» που προχώρησαν σε ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό, καθώς ανακάλυψαν στα πολιτικά τους γηρατειά το ΕΑΚ-ΕΛΑΣ και τη Φαραντούρη και «ξέχασαν» να έρθουν στου Μακρυγιάννη και στο Βίτσι, αναζητώντας αυτά που «μας ενώνουν» (και τους χωρίζουν από τους «προδότες», «δωσίλογους», ή όπως αλλιώς αποκαλούν αυτούς που δεν συμφωνούν μαζί τους αλλά και τους πρώην συμμαχητές τους), η ηλεκτρονική αντιμνημονιακή πλατφόρμα τού ‘μας δίνουν οι Ρώσοι και δεν παίρνουμε’ (όπως ο Χριστόφιας ένα πράγμα), ‘το σκάνδαλο των CDS’, κλπ, καταρρέει.

Με τι έχει να κάνει ο κόσμος;


Και πώς να μην καταρρεύσει; Και έχουμε και λέμε: ένας πρώην υπεύθυνος επικοινωνίας εισπρακτικής εταιρείας και νυν αντιμνημονιακός. Ένας πρώην υπέρμαχος του «εκσυγχρονισμού» του αλήστου μνήμης Κώστα Σημίτη (ο οποίος εισπράττει αποζημιώσεις ως θύμα... τρομοκρατίας) των Ιμίων και της παράδοσης του Οτσαλάν στους δήμιούς του.

Ένας αρχηγός που μπουκάρει βραδιάτικα σε αθωνικό μοναστήρι και από την άλλη μιλάει ανοικτά για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ του εθνομηδενισμού και της αθεΐας, ευελπιστώντας να αποτελέσει τη «δεξιά» συνιστώσα του (πατριωτική δεν χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε τον Π. –εντελώς-Καμμένο τον πρόλαβαν οι πρώην ΠΑΣΟΚοι του Νέου Αγωνιστή).

Ένας πρώην βολεμένος από τη ΝΔ στη Βουλή. Κάποιοι που θεωρούν ότι ο Α. Σαμαράς δεν τους «πρόσεξε», πολλοί «γαλάζιοι» από τη ΔΑΚΕ που δεν θέλουν να αλλάξει κάτι στο Δημόσιο. Κάποιοι πρόωρα συνταξιοδοτημένοι. Ένας προερχόμενος εκ του ΠΑΣΟΚ, που μιλάει άσχημα για τους εθνικιστές (τους αποκαλεί ‘εθνοκάπηλους’ και τώρα κρατάει αποστάσεις). Ένας βουλευτής που δεν θυμάται που και τι έφαγε το μεσημέρι. Ένας ηθοποιός που σηκώνει σόκιν φωτογραφίες στο twitter και παριστάνει πως έχει χιούμορ. Ένας από τη Θεσσαλονίκη που έχει περάσει από σχεδόν όλα τα κόμματα του πολιτικού μας σκηνικού. Μια κρατικοδίαιτη που το πρώτο πράγμα πού έκανε μόλις εκλέχθηκε, ήταν να αποσπάσει τον άντρα της.

Και πάνω απ’ όλα, μπόλικο περιθώριο, οπορτουνιστές και άτομα που ευελπιστούν πως θα βρεθεί τρόπος να εισέλθουν στη Βουλή. Και κανα-δύο άλλοι ψιλοσαλεμένοι, συνιστούν ένα αρχηγικό κόμμα που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Αλλά, πάνω απ’ όλα, δεν έχει όργανα, αλλά μόνο τη μισαλλόδοξη και την αλλοπρόσαλλη ρητορική του ενός. Από αυτόν που όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν. Κι άλλος πολιτικός «πατισάχ»; Μέχρι και το δολάριο πρότειναν, δηλαδή πρότεινε, για νόμισμα, ο κύριος ΕΓΩ. Ο αρχηγός. Που μιλάει με όλους και τα κάνει όλα. Που εγώ μιλώ και κανείς άλλος.

Που νομίζει πως είναι ΠΑΙΚΤΗΣ. Αλλά, δεν μπόρεσε να αντιληφθεί ότι ο κόσμος θέλει να ακούγεται, θέλει βήμα να μιλήσει, θέλει δημοκρατία, θέλει ίσες ευκαιρίες για συμμετοχή & ανάδειξη. Θέλει συνέδριο. Μιας και δεν μπορούν χιλιάδες να αποτελούν χειροκροτητές του ενός πολιτικά επηρμένου. Που αποφάσισε να το παίξει πολιτικός μεσσίας. Και να και οι απειλές, να και η δικομανία. Και οι πολυήμερες διακοπές εν καιρώ κρίσης. Και μετά, η υπόθεση του non paper. Ήθελε το Εθνικής Άμυνας; Ίσως ναι, ίσως όχι. Και ποιος ενδιαφέρεται από κάποια στιγμή και μετά;

Τους πολιτικούς, είναι μην τους πάρει η κάτω βόλτα. Ρωτήστε τον προηγούμενο εθνοσωτήρα, τον ιδεολογικά ασυνεπή και απολογητή του απαράδεκτου εθνομηδεβιστή Χριστόφια, τον ειδικό της κολοτούμπας, τον άνθρωπο που ήθελε να μπει στα μεγάλα σαλόνια (αλλά κατά λάθος έβαλε άλλους που τώρα τον κοροϊδεύουν), ο οποίος τώρα μετράει με βάση το απόλυτο μηδέν... Άντε, στην καλύτερη, το 0,1...

Απαιτείται πολιτική σοβαρότητα

Στη ζωή, ό,τι κι αν κάνει κανείς, απαιτείται σοβαρότητα. Και αν κάποιος θέλει να προχωρήσει σε βάθος χρόνου, οφείλει να είναι συνεπής, αξιόπιστος, ομαδικός παίκτης που μοιράζει μπάλα και ΑΚΟΥΕΙ τους συνεργάτες του, χωρίς να αποχωρεί απαξιωτικά όταν δέχεται κριτική, ή δεν του αρέσουν αυτά που ακούει... Να μην προσβάλλει τους συνομιλητές του, αλλά αντίθετα να τους ενθαρρύνει να παίρνουν πρωτοβουλίες και να τους καλύπτει όταν κάνουν λάθη. Και να δέχεται εισηγήσεις, εμπλουτίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την πολιτική του και να είναι προσιτός και ουχί εκρηκτικός και απρόβλεπτος... Γιατί αν είναι τα δύο τελευταία, θα μείνει μόνος, πολύ μόνος.

Είναι φανερό πως το αντιμνημονιακό κόμμα με τον αρχηγό που ήθελε και θέλει διακαώς να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, πνέει τα λοίσθια. Δεν θα έχει κανένα μέλλον αν δεν φτιάξει όργανα. Και πώς να τα φτιάξει. Και ποιος να τα στελεχώσει... Ήταν εξ αρχής ένα «αντανακλαστικό» πολιτικό δημιούργημα, χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα, μια ευκαιριακή «αντιμνημονιακή» πλατφόρμα, που έδωσε βήμα σε ένα ετερογενές μείγμα πολιτών. Όταν ήρθε η ώρα των προτάσεων ή καλύτερα των αντιπροτάσεων, ακούστηκαν εξωφρενικά πράγματα. Πράγματα, που δεν έχουν βάση ή αποτελούν προϊόντα παράδοξων εκτιμήσεων. Και ήρθε η ώρα της αυτοκατάλυσης, μιας και η κοινωνία, σιγά-σιγά, τους γυρίζει την πλάτη της...

Ό,τι δεν έχει διάρκεια, δεν έχει ποιότητα, δεν έχει συνοχή και αποτελεί προϊόν οπορτουνισμού, αργά ή γρήγορα, ξεβράζεται στην όχθη. Ο κόσμος πια έχει εμπειρίες, έχει πληγωθεί πολύ και αντιλαμβάνεται. Κοροϊδία τέλος λοιπόν. Αν αυτό δεν το αντιλαμβάνεται ο συνεχώς καταγγέλλων, κακό του κεφαλιού του. Ήρθε η ώρα της πολιτικής αποκαθήλωσης και απ’ ό,τι φαίνεται, αυτό δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα αντιστραφεί. Άντε γεια λοιπόν.

Νίκος Χιδίρογλου


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot