Κώστας Πολυχρονόπουλος: Ο άνεργος που ταΐζει τους φτωχούς! Στήνει το κουζινάκι του στη μέση του δρόμου και μοιράζει χαμόγελα και ζεστασιά...

Κάθε μέρα ο 47χρονος άνεργος Κώστας Πολυχρονόπουλος στήνει το πρόχειρο κουζινάκι του και σε μια άλλη γειτονιά της Αθήνας και ετοιμάζει ένα μεσημεριανό τραπέζι για όλον τον κόσμο που το έχει ανάγκη!

Της Μαρίας Κωφίδου

«Δεν πρόκειται για φιλανθρωπία, ελεημοσύνη ή κάποιου είδους συσσίτιο. Αυτό που κάνουμε εδώ ονομάζεται "αλληλεγγύη"! Ο κόσμος έρχεται για να γευματίσουμε όλοι μαζί, να μιλήσει, να μοιραστεί τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του, να νιώσει ότι δεν είναι μόνος του. Δεν είναι το ένα πιάτο φαγητό αλλά και η επικοινωνία και η ζεστασιά του οικογενειακού γεύματος . Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι να βοηθήσουν και να συμμετάσχουν με όποιο τρόπο μπορούν όπως γίνεται σε κάθε οικογενειακό τραπέζι!», επισημαίνει ο εμπνευστής της κοινωνικής κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος».

Μαζί του πέντε παιδιά που έμεναν στους δρόμους και μαγειρεύουν παρέα! «Τα παιδιά αυτά ήταν άστεγα και σήμερα μένουν στις αποθήκες της Κίνησης. Για εμένα είναι σπουδαίο ότι έφυγαν από τους δρόμους και έχουν κάπου να μείνουν. Ξέρετε δεν είναι εύκολο για έναν άστεγο να πάρει μια τέτοια απόφαση».  Τα απαραίτητα συστατικά κάθε γεύματος είναι η αγάπη και ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο. Η επιλογή του μεσημεριανού εξαρτάται από το τι υπάρχει στις αποθήκες που διατηρεί η Κίνηση «Ο Άλλος Άνθρωπος» ή από τι έχει φέρει ο κόσμος εκείνη την ώρα.
Ο Κώστας ξέρει ότι δεν προσφέρει λύση, αλλά τουλάχιστον κάνει κάτι από το να μην προσπαθούσε καθόλου. Σήμερα υπάρχουν αρκετοί μιμητές του και τα γεύματα σε περιοχές της Αθήνας πολλαπλασιάζονται. «Σημασία έχει ό,τι κάνεις να το κάνεις με αγάπη και με αξιοπρέπεια αλλά και με ενσυναίσθηση. Δεν είναι το φαγητό μόνο αλλά και ο τρόπος που το προσφέρεις, το χαμόγελο, η ζεστασιά. Εμείς μαζευόμαστε κάθε μεσημέρι και τρώμε όλοι μαζί και μοιραζόμαστε μια σημαντική στιγμή της μέρας. Άστεγοι, άνεργοι, άνθρωποι που έχουν ανάγκη, όλοι μαζί! Όπως κάποτε έκαναν στις γειτονιές της Αθήνας!».
Τον Δεκέμβριο του 2011 ο Κώστας Πολυχρονόπουλος μετρούσε ήδη δύο χρόνια άνεργος. Το 2009 είχε απολυθεί από την πολυεθνική όπου εργαζόταν 25 χρόνια στο τμήμα διαφήμισης και μάρκετιγκ. Το πρώτο διάστημα, όπως ομολογεί, ήταν πολύ σκληρό. «Τον Σεπτέμβριο του 2009 έχασα τη δουλειά μου και έως σήμερα παραμένω άνεργος. Αναγκάστηκα να μετακομίσω και σε ηλικία 47 ετών επέστρεψα στο πατρικό μου, όπου μένω πλέον με τη μητέρα μου. Έκανα πολλές προσπάθειες να βρω δουλειά. Παρά το πλούσιο βιογραφικό μου, όλες έπεσαν στο κενό. Κι εγώ με τη σειρά μου, σε πολύμηνη κατάθλιψη. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν, δεν ήθελα να βγαίνω έξω, ήμουν μονίμως χαμένος στις σκέψεις μου. Έκανα ένα εξάμηνο να βγω από το σπίτι. Ώσπου μια μέρα αποφάσισα να κάνω έναν περίπατο για να καθαρίσει κάπως το μυαλό μου από την κλεισούρα. Και τότε συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Περπατώντας στο δρόμο αντίκρισα δυο παιδιά, όχι μεγαλύτερα από 14 ετών, να παλεύουν πάνω από έναν κάδο απορριμμάτων για ένα σάπιο μήλο. Χτυπούσαν με μανία το ένα το άλλο προσπαθώντας να το πάρουν. Η εικόνα αυτή με συγκλόνισε».

Γυρίζοντας σπίτι, πήρε τηλέφωνο μια φίλη του και τη ρώτησε αν θα την ενδιέφερε να βγούνε παρέα και να μοιράσουνε φαγητό σε κόσμο που έχει ανάγκη. Δέχτηκε και την επόμενη μέρα έφτιαξαν μερικά σάντουιτς και πήραν τους δρόμους. «Στην αρχή οι περαστικοί, ακόμα και οι άποροι, μας αντιμετώπιζαν με δισταγμό - παρότι προσφέραμε εντελώς δωρεάν φαγητό, κανείς δεν το έπαιρνε. Έτσι, τα πρώτα σάντουιτς αναγκαστήκαμε να τα φάμε εμείς. Όμως, δεν το βάλαμε κάτω. Ξαναβγήκαμε λίγες μέρες μετά και αυτήν τη φορά τα πράγματα πήγαν καλύτερα. Σήμερα, η κοινωνική κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος" σιτίζει 3.000 ανθρώπους το μήνα, δηλαδή περίπου 90-100 άτομα τη μέρα». Για τον Κώστα αυτό το κατόρθωμα δεν είναι παρά μια συλλογική νίκη, γιατί με τον καιρό ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι έσπευδαν να τον βοηθήσουν, προσφέροντας φαγητό. «Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα πλήθος ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις προσφέρθηκε να βοηθήσει, ο καθένας με τον τρόπο του. Από όλες τις τάξεις, από τον πιο απλό άνθρωπο μέχρι και τον πιο άνετο οικονομικά».
Για τον ίδιο αυτή είναι και η έννοια της αλληλεγγύης, να προσφέρεις κάτι από το υστέρημα σου για να βοηθήσεις τον κόσμο! «Θα σου πω κάτι που δεν το έχω αναφέρει. Μια μέρα μαγείρευα στο κέντρο αστέγων. Έρχεται ένας χρήστης, στέκεται σε μια γωνιά και δεν πλησιάζει να πάρει φαγητό. Κρατούσε μια μπλούζα στα χέρια του, προφανώς για να την πουλήσει και να συμπληρώσει για να πάρει τη δόση του. Στο τέλος της μέρας, με πλησιάζει και μου λέει: "Φίλε πάρε την μπλούζα και αν μπορέσεις πούλα την να βγάλεις κάτι, να πάρεις μισό κιλό ψωμί τουλάχιστον"».
«Δεν τους κάνω τη χάρη»

Κατά καιρούς έχουν προσεγγίσει τον Κώστα αρκετοί φορείς αλλά και μεγάλα σούπερ μάρκετ για να τον βοηθήσουν στο έργο του. Ουδέποτε αποδέχτηκε κάποια από τις προτάσεις τους. «Υπάρχουν σκοπιμότητες πίσω από αυτού του τύπου τις "βοήθειες" και δεν θέλω να τους κάνω τη χάρη. Αν επιθυμούν ας έρθουν ανώνυμα και ας προσφέρουν ό,τι μπορούν και ό,τι έχουν ευχαρίστηση. Αυτό θα ήταν αποδεκτό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που το κάνουν. Πριν λίγο καιρό ήρθε ένας κύριος που έχει εργοστάσιο ζυμαρικών και μας έδωσε 20 κούτες μακαρόνια. Όποιος θέλει να βοηθήσει στο έργο μας μπορεί να το κάνει ανώνυμα!». Στην ερώτηση «αν θα γυρνούσε στον παλιό τρόπο ζωής του» μας απαντά κατηγορηματικά «όχι»! «Δεν θα γυρνούσα πίσω. Τώρα ζω πραγματικά! Η κουζίνα μού πήρε και μου χάρισε πολλά. Μου πήρε τη μισαλλοδοξία, τον κακό εγωισμό, μου πήρε την ψεύτικη επικοινωνία και μου πρόσφερε την αληθινή, ουσιαστική επικοινωνία. Με έκανε άνθρωπο. Θα συνεχίσω όσο αντέχω, ελπίζοντας ότι μια μέρα δεν θα χρειάζεται»...
http://www.athensmagazine.gr



Άνεμος Αντίστασης

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post