Και δεν είναι μόνο ότι έχουμε μετατραπεί σε "ονειροβάτες", δεν ζούμε απλώς με δανεικά ως μια εξαθλιωμένη κοινωνία, αλλά βασικά ζούμε με σκέψεις δανεικές. Και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο δημιούργημα της ιστορίας, αλλά ότι την ιστορία του μπορεί να την αλλάξει.
Μπορούμε να αλλάξουμε την ιστορία,τη δική μας και των συνόλων, όταν πιστέψουμε σ' ένα ιδεώδες στενά συναρτημένο με το ψυχικό πλέγμα το δημιουργημένο μέσα μας, ύστερα από την καταλυτική δοκιμασία της επαφής μας με την πραγματικότητα του περιβάλλοντος χώρου μας.
Ετσι, τα πλέγματα τα ψυχικά κινούν το αίσθημα και θέτουν σε λειτουργία το λογικό, υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, όχι με τη μονομέρεια που μας την παρουσιάζουν οι εξυπηρετούντες και υπηρετούντες τα όποια συμφέροντα, αλλά με την πρόσδεση μας στο σταθερό σύνδεσμο μεταξύ αιτίου και αιτιατού.
Μια τέτοια στάση και θέση ζωής μας, ωστόσο, απαιτεί διανοητική λειτουργία και αξιολογική κρίση. Απαιτεί υπόστρωμα σκέψης πρωτογενούς. Και η πρωτογενής σκέψη είναι αυτή που μπορεί να επιτρέψει την προσδοκία, τη όραση της "καθαρής" πρόθεσης, την αίσθηση των όποιων λύσεων μας προσφέρονται και τη "ζεστή" επαφή μας με το καθημερινό γεγονός.
Τι πραγματικά συμβαίνει όμως; Ζούμε με τις σκέψεις των άλλων, με τις σκέψεις που μας "στοιβάζουν" στο μυαλό μας. Και καθήμενοι αναπαυτικά στον καναπέ μας "απολαμβάνουμε" την εύπεπτη πληροφόρηση ή πληκτρολογώντας στο κομπιούτερ αναπαράγουμε ό,τι "σαβούρα" μας σερβίρουν ή με το περιορισμένο αξιολογικό μας κριτήριο επιλέγουμε από τη "χαβούζα" του Internet, ζώντας έτσι τη "μέθεξη" της παραπληροφόρησης και του μιμητισμού με τρόπο υποδειγματικό. Και ενίοτε με πρωταρχική συγκίνηση, δεδομένου ότι η παραπληροφόρηση μας προσφέρεται και με συγκινησιακό περιεχόμενο...
Η προσαρμογή μας στη "δανεική σκέψη" δεν καταδείχνει απλώς την "τύχη" του Κριτηρίου μας και την αυτοπαγίδευση μας, αλλά πιστοποιεί τη δουλεία μας στο ψέμα. Η προσαρμογή μας αντιπροσωπεύει τη δειλία μας μπροστά στη συλλογική ευθύνη για την ανοικοδόμηση του παρόντος.
Η δική μας σκέψη έχει σημασία για το όποιο νέο ξεκίνημα. Η δυνατότητα να σκεπτόμαστε και να έχουμε κριτική επάρκεια, είναι σαν το αέρα που δίνει τον παλμό της καρδιάς μας. Είναι αρχή και τέλος. προυπόθεση και σκοπός. Είναι διεύρυνση του οπτικού μας πεδίου.
Διαφορετικά, καθώς οι άνεμοι της κρίσης θα μας συνταράζουν, ανίκανοι για μια μάχη εκ του συστάδην, θα παραμείνουμε θύματα της λαίμαργης αναμονής για "καλύτερες μέρες". Και κάποια στιγμή θα καταρρεύσουμε από το βάρος της άτεκνης προσδοκίας, χωρίς να νιώσουμε τη δικαίωση και έχοντας μείνει αμάρτυρη η εποχή που ζήσαμε.
Με τις "πληγές" μας ολάνοιχτες ως κοινωνία και τα ερείπια της πατρίδας να καπνίζουν ακόμα!..
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.