Με τα σημεία παρακμής σήμερα τόσο έντονα, μέσα στον Ελληνα δεν αναθάλλει η ακριβή υπόσχεση του αγώνα με την πίστη ότι το έθνος έχει ακόμη ζωτικότητα. Τι είδους ζωτικότητα; Τη ζωή που προβάλλει από την ιερότητα της ιστορίας του, από τις μεγάλες αξίες που συνδυάστηκαν με τη διιστορική παρουσία του Ελληνισμού.
Θα έπρεπε ως Ελληνες να βλέπαμε σ' αυτές τις αξίες αιώνια νεότητα και τον Ελληνισμό να ενσαρκώνει ό,τι είναι αιώνια σύμφυτο με την ανθρώπινη φύση. Γι' αυτό το κλέος του αγώνα, το ενθαδικό κλέος, του αγώνα κατά της αυθαιρεσίας της εξουσίας, σημαίνει και την επέκεινα ελπίδα, η οποία νοηματοδοτεί την ιστορία.
Αν συνειδητοποιούσαμε αυτή την αλήθεια, δεν θα τοποθετούσαμε τον εαυτό μας στο ασφυκτικό πλαίσιο των κομματικών σκοπιμοτήτων, το περιφραγμένο με την πολιτική βλακεία. Ούτε θα είμασταν αδρανείς και φοβισμένοι, μη τυχόν χάσουμε έστω και τα λίγα κεκτημένα.
Ο δυναμισμός του πάθους ήταν για τον Ελληνα καθημερινό γεγονός και συνιστούσε το πραγματικό πρόσωπο της ιστορίας, που είναι αλήθεια. Ολα αυτά όμως πριν πολλάαααααααα χρόνια!
Ο νεοέλληνας σήμερα, αντί να προσφεύγει στους παροξυσμούς του πάθους για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, πολύ περισσότερο για εθνική αξιοπρέπεια, αυτοπαγιδεύεται και αυτοπροδίδεται ως "χαρακτήρας" που υποκύπτει απλώς σε πάθη ευκαιριακά και σε καταστάσεις πρόσκαιρες. Δίνει την εντύπωση πως δεν ξέρει τι κάνει, πως να διαχειριστεί την αρετή που κληρονόμησε.
Η τελευταία δεν έχει θέση σε τούτη την κοινωνία, είναι κάτι που επιφαίνεται ανεξήγητα, αρνητικά για τον "μέσο Ελληνα", θα έλεγα, σε σχέση με το ρυθμό της ζωής. Γιατί οι εκφραστές του δυναμικού πάθους πηγαίνουν πιο πέρα, φτάνουν στις έσχατες συνέπειες, στην αντίδραση και αντίσταση απέναντι στην αθλιότητα που του επιβάλλουν οι υπαίτιοι της παρακμής του,
Στην Ελλάδα όμως, όλα ή σχεδόν όλα, φέρονται "επί πτερύγων ανέμων". Οι λέξεις "σοβαρότητα"και "υπευθυνότητα"έχουν χάσει το εννοιολογικό τους περιεχόμενο, ενώ ο στοχασμός και πολύ περισσότερο ο φιλοσοφικός λόγος, αλλά και η ίδια η γλώσσα μας, αντιμετωπίζονται με ειρωνική διάθεση που συμπυκνώνεται στην ωχαδερφιστική νεοελληνική φράση "άσε ρε τις μαλακίες...".
Ολοι επιζητούν άμεσα λύσεις, όλοι απαιτούν από τους άλλους "προτάσεις" και όλοι ταυτόχρονα εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό τους, αθύρματα της παραπληροφόρησης, υποχείρια της ίδιας της αδαημοσύνης τους, μιλάνε με ύφος συχνά απαιτητικό για το "δια ταύτα".
Δεν συνδέουν όμως αυτό το "δια ταύτα" με την παραγωγή σκέψης, με το στοχασμό, με τη δική τους ευθύνη, αφού ακόμη κι αν διαθέτουν νοητική υποδομή, δεν μπαίνουν στη διαδικασία να ακονίσουν την κριτική τους δύναμη και την ηθική τους τόλμη.
Και εμμένοντας στην ασκεψία, αρκούνται στα "αναμασήματα" των κομματικών και κυβερνητικών "μαγειρείων" και στη "σαβούρα" απόψεων που αντλούν από το Διαδίκτυο, για να διαμορφώσουν τη δική τους άποψη, με αποτέλεσμα να επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας και "εξυπναδίστικων" αντιδράσεων αμφισβήτησης, όσων δεν καταλαβαίνουν ή εκτρέπονται από τη δική τους εθιστική λειτουργία στο Τίποτα.
Αλλοι πάλι επαφίενται στη μεταφυσική ελπίδα ως σφοδρή ορμή προς το υπέρτατο Αγαθό και ως "νοερώς εφάψασθαι του θείου". Και με το σαθρό διερώτημα "τι μπορώ να κάνω εγώ;" δικαιολογούμε τη στάση μας και αρνούμαστε την κριτική. Και χειραφετημένοι από μύθους, απόβλητοι της λογικής, γινόμαστε ευάλωτοι σε κάθε είδους ερεθίσματα και εγχειρήματα πολιτικής κοροιδίας και απάτης.
Τι πετύχαμε με αυτή την παγιωμένη στάση μας; Το σίγουρο είναι ότι ακόμα κι όλοι οι Αγγελοι της Ελλάδας συναθροισμένοι εκ περάτων, αρνούνται να δεχθούν την αδράνεια της σκέψης μας...
Πετύχαμε να πτωχεύσουμε τα όνειρά μας και τα όνειρα των παιδιών μας. Κλέψαμε ακόμα και τις σκέψεις του θεού και τις τυλίξαμε σ' ένα μεγάλο καημό. Πετύχαμε από φιλήδονοι εραστές των μεγάλων ιδεών και των ωραίων πραγμάτων, με τα μάτια και τη γλώσσα μας να αθροίζουμε ομοιώματα φωτός στη χώρα του απόλυτου φωτός!
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.