Ο ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ: ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ ΕΓΙΝΕ ΤΡΑΓΙΚΟ!

Ο Καζαντζάκης προσπάθησε να πείσει το κοινό της εποχής του για την έσχατη βεβαιότητα του Τίποτα και να του δώσει ένα είδος πρωτο-υπαρξιακού θάρρους, για να το αντιμετωπίσει. Η ένταση του αγώνα του είχε παγκόσμια κι όχι ελληνικά στενά όρια. Αν η μεγάλη αυτή προσωπικότητα βίωνε σήμερα τον σουρεαλισμό της ελληνικής πολιτικής σε συνδυασμό με την εξαθλίωση της κοινωνίας, η έκταση της "πάλης" του θα ήταν πολύ πιο περιορισμένη...


Ο Αλέξης Τσίπρας, αυτή τραγελαφική φιγούρα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, αποφάσισε να μεταβεί στην Αβάνα και να "εκπροσωπήσει" τον ελληνικό λαό στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο, ενός ιδιότυπου δικτάτορα, ο οποίος "επαναστάτησε" εναντίον ενός δικτάτορα, για να εγκαταστήσει μια πιο σκληρή και αδυσώπητη δικτατορία, με τόσες αρνητικές απολήξεις για το κουβανικό λαό...

Ακούγοντας κανείς τον επικήδειο που εκφώνησε η "εγχώρια πολιτική καρικατούρα" στην εξόδιο ακολουθία του Φιντέλ Κάστρο, εκεί στη μακρινή Αβάνα, έχοντας πίσω της ως "φόντο" αμφιβόλου δημοκρατικής ευαισθησίας λατινοαμερικάνους και τρικοσμικούς ηγέτες, με εμφανή την απουσία ευρωπαίων ηγετών, θα διαπίστωνε αυτό το "Τίποτα", αυτή τη "ζωντανή μαρτυρία" της συνάντησης του Αλέξη Τσίπρα με τον σουρεαλισμό και την παράνοια.

Και θα συνέθετε ένα εκκεντρικό και θρασύ, θα έλεγα, δυναμικό "πιστεύω", που απαρνιέται, παρωδεί και χρησιμοποιεί ή και καταχράται οτιδήποτε είχε επινοήσει, καθιερώσει η απύθμενη πολιτική βλακεία και οι αριστερές αγκυλώσεις, με νεοφιλελεύθερες ωστόσο αποφύσεις και παρορμήσεις.

Ο επικήδειος του Τσίπρα στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο ήταν η αποθέωση του θράσους και η κορύφωση της πολιτικής υποκρισίας, χωρίς να ληφθεί υπόψη η γελοιότητα της εκπροσώπησης και το δυσβάστακτο κόστος ενός πρωθυπουργικού ταξιδιού και του εσμού των "ντόμπερμαν" που τον συνόδευαν. Ενός ανώφελου ταξιδιού στο πλαίσιο μιας βλακώδους επικοινωνιακής τακτικής, όταν την ίδια ώρα ο Ερντογάν αμφισβητεί την Κυπριακή σημαία και την ελληνικότητα νησιών, ενώ ο Ράμα θέτει θέμα "Τσαμουριάς" κι όχι μόνο, με την ελληνική κοινωνία να υφίσταται τις συνέπειες των οδυνηρών τετελεσμένων...

Ζούμε την "εκδίπλωση" του γελοίου που μετατρέπεται σε τραγικό. Καταφεύγουμε σ' ένα πεδίο από πιθανοφάνειες για να λυτρωθούμε από τις ασφυκτικές πιθανότητες της καθημερινής ζωής, δηλαδή από ένα κύκλωμα δίχως νόημα. Ετσι το οδυνηρό απρόοπτο δεν αποκλείεται όσο "προσδενόμαστε" στη πολιτική γελοιότητα, στις πιθανότητες "σωτηρίας" που απλόχερα προσφέρει ο πολιτικός αβδηριτισμός.

Αν ήταν να αναζητούμε μόνο πιθανότητες γύρω μας, δεν θα υπήρχε καμία δημιουργική κοινωνική προοπτική...Βιώνουμε μια αναστροφή της "φυσικής τάξης πραγμάτων". Ο Τσίπρας και οι προκάτοχοι του εν πολλοίς μετατρέπουν την κοινωνία σ' ένα ιδιότυπο νοσογόνο οργανισμό, που προκαλεί γύρω του τις κατάλληλες για την επώαση του συνθήκες.

Και φτάνουμε "ασφαλώς" στην εθνική τραγωδία ή σε ό,τι μοιάζει με τραγωδία και απελπισία.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post