Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΓΙΝΕ ΛΙΓΟ 'Η ΠΟΛΥ ΔΟΥΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ...

Οσο απομακρυνόμαστε από το περιεχόμενο της ελευθερίας, αποφεύγοντας να αναλύσουμε την ουσία της σε συστατικά, δεν μπορεί να υπάρξει ζωή αυθύπαρκτη, τουλάχιστον ζωή με σταδιοδρομία και διάρκεια.

Συγχύζουμε το μέγα ανθρώπινο αίτημα και το αδυνατίζουμε όσο απομακρυνόμαστε από την αναγκαιότητα της γνώσης. Απλώς καταδείχνουμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει ημίπληκτος. Και εκχωρούμε σε τρίτους, είτε ο τρίτος είναι ένα αυταρχικό ή ανίκανο κυβερνητικό σχήμα, είτε είναι η τυραννική μειοψηφία, είτε και η πολιτική βλακεία, εκχωρούμε με την πιο επιπόλαια ή και ανήθικη σύμβαση τη νομή αυτού που ανήκει δικαιωματικά στο άτομο-μονάδα και σαν μόριο συνόλου.


Η αποφυγή της γνώσης ισοδυναμεί στην ουσία με μια έμμεση παράδοση του ανθρώπου, δηλαδή του κοινωνικού ατόμου, στις εκάστοτε κυρίαρχες στην πολιτική σκηνή δυνάμεις, ενώ παράλληλα ενδυναμώνει στο άτομο το ροπή προς την αυτοφθορά της απομόνωσης και της αποξένωσης από την κοινωνική πραγματικότητα, το ροπή ακόμη και προς τον ερμητισμό.

Ετσι το άτομο, ανεξάρτητα από τη γεωγραφική περιοχή που του έταξε η προσωπική του μοίρα, υποχρεώνεται να οικειωθεί την ιδέα της ανελευθερίας του και να γίνει δούλος της ιστορικής σχετικότητας, αν και ο άνθρωπος στο διάβα του χρόνου έχει συναισθανθεί τον παραλογισμό του θεωρήματος ότι είναι μια αξία καθ' εαυτήν , δηλαδή χωρίς το κοινωνικό υπόβαθρο που στηρίζει την αξία τούτη. Και κατά καιρούς, ας δεχθούμε τη ρηματική ταυτολογία, την αξιοποιεί.

Ωστόσο η συνείδηση της αλήθειας αυτής διαπιστώθηκε πολλές φορές ότι έμεινε σε θεωρητικό πεδίο και είτε από αδράνεια σκέψης, είτε από αδιαφορία προς τη γόνιμη συνέχεια του λογισμού, η αντίληψη που θα μπορούσε να γίνει αφετηρία ενός κραταιού πολιτισμού δεν προχώρησε προς τις λογικές και τις ακραίες συνέπειες.

Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα των τελευταίων δεκαετιών και με κορύφωση την περίοδο της πολύπλευρης κρίσης που διέρχεται η κοινωνία και η χώρα, αντιμετωπίζουμε με επιπολαιότητα και αφέλεια ενίοτε τις αλήθειες που μας καταδυναστεύουν, που δεν μας επιτρέπουν να γίνουμε ρυθμιστές της ίδιας της ζωής μας. Και μας αποκαλύπτεται συχνά πόσο νηπιακή είναι η αντίληψή μας στο δραματικό δίδαγμα της ιστορίας.

Γινόμαστε όλο και πιο ανίκανοι να καταλάβουμε τη βαθύτατη άγνοιά μας, ζώντας μακάρια τη δραματική μας ταλάντευση μεταξύ πραγματικότητας και μύθων, που καλλιεργούν οι πολιτικοί μεταπράτες των ονείρων μας. Πρόθυμοι πάντα να δεχθούμε τον πολιτικό παραλογισμό, πρόθυμοι να παραδεχθούμε την παρέμβαση των αστάθμητων παραγόντων, θυμίζοντας το επιστήμονα μπροστά στο αδιέξοδο της άγνοιάς του, που αναγκάζεται να προσφύγει στη μεταφυσική.

Δυστυχώς οι παρωπίδες μας είναι στερεά προσαρμοσμένες προς την αποσπασματική θέα των πραγμάτων. Από εκεί αντλούμε τις απόψεις και τις όποιες ισχνές αντιδράσεις μας, εξοικειώνοντας τον εαυτό μας με τους ήχους που συνθέτουν ένα θόρυβο, που δεν έρχονται να προικίσουν τη βαρετή μονοχορδία με την πολύχορδη ευρύτητα της συμφωνίας.


ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post