Bλέποντας μια αξιοθρήνητη Αθήνα .....

Γράφει η Νάνσυ Καλαφάτη


Ο στίχος του Διονύση Σαββόπουλου μου ήρθε αυθόρμητα στα χείλη, βλέποντας μια αξιοθρήνητη Αθήνα κι όχι την αγαπημένη, γλυκιά Πόλη της συνήθειας...

Φανατική οπαδός του ΜΕΤΡΟ, χρειάστηκε μετά από χρόνια, να κάνω με το ΙΧ τη διαδρομή από Κοδριγκτώνος προς Σταθμό Λαρίσης.

Μπήκα στην οδό Φυλής, προκειμένου να διασταυρωθώ σε κάποιο σημείο, με την Ιουλιανού. Δρόμοι πολύ γνώριμοι στο παρελθόν, καθώς οι πρώτες εγκαταστάσεις του Αθήνα 9,84 ήταν στη Λιοσίων, για όσους θυμούνται...


Από το ανοικτό παράθυρο, μπήκε μια παράξενη μπόχα...

Υγρασία ανακατεμένη με τη μυρωδιά της μούχλας και ανθρώπινες εκκρίσεις...Ούρα , ιδρώτας, εμετός σκέφτηκα και ασυναίσθητα έκλεισα το παράθυρο.... Τότε, οι εικόνες από το περιβάλλον, άρχισαν να ξεδιαλύνουν...

Πάλι το χέρι μου κινήθηκε προς την ασφάλεια της πόρτας, αυτή τη φορά... Συνειδητοποίησα, ότι οι ανθρώπινες φιγούρες που βάδιζαν ή στέκονταν σε πηγαδάκια στα πεζοδρόμια με κοιτούσαν περίεργα ή ήταν ιδέα μου... Το βλέμμα τους μου φάνηκε σαν κράμα θυμού και απορίας... Σαν να μου έλεγαν:

-Τι θέλεις κυρά μου εσύ εδώ, από που ξεφύτρωσες;

Πολλά από τα παλιά σπίτια, είχαν στις εισόδους "κόκκινα φανάρια"... Γυναίκες με ψηλοτάκουνα ,κολάν και καλσόν, δε θύμιζαν και πολύ τα γραφικά σκηνικά της Τρούμπας, από τις γνωστές μαυρόασπρες ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου. Εκεί η τραγικότητα των σεναρίων, ελάφρυνε με τις μουσικές ενός Χατζιδάκι, ενός Ξαρχάκου...

Αυτό εδώ, το πραγματικό σκηνικό, αναδείκνυε την ευτέλεια, την άρνηση είσπραξης των ανθρώπων από όσα θετικά θα μπορούσε να τους δώσει τούτη η Πόλη και εμείς μαζί της...

Από τα σοκάκια της Πλάκας τα "κορίτσια" έφυγαν...Τα έδιωξε η αστυνομία... Εδώ η αστυνομία -αν ποτέ τη χρειαστείς- είναι χαμένη...Έβλεπα τη θηλυπρέπεια των αγοριών...Αποκρυπτογραφούσα το παζάρι για ένα εφήμερο κρεβάτι...

Φαντάστηκα την "κατάθεση" της αποτίμησης του αγοραίου έρωτα, στην παρακάτω γωνία, στο γρήγορο άγγιγμα... Η δόση έτοιμη... Σε λίγο κι "αυτός" θα λυγίσει σε κάποιο σκιερό κατώφλι πολυκατοικίας ή καταστήματος... Συνειδητοποίησα ότι πήγαινα με ελάχιστη ταχύτητα. Μόλις που τσουλούσαν οι ρόδες στο δρόμο...

Άργησα να πάω στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, αλλά μέσα μου είχα φτιάξει τη "δική μου ταινία", βασισμένη πάνω σε ένα τραγικό και πραγματικό σενάριο, με τίτλο : πόσο έχει αλλάξει ετούτη η Πόλη...

Θυμήθηκα κάπου το 92 ή το 93-θα σας γελάσω- όταν με την κάμερα του ΑΝΤ1 έκανα ένα πέρασμα, παραμονές Χριστουγέννων, βράδυ, από την Ομόνοια και στην κλειστή Βαρβάκειο, κατέγραψα ανθρώπους "λιώμα" αλλά και άστεγους.

Ελάχιστοι μεν , αλλά υπήρχαν από τότε άστεγοι. Ένας είχε σκεπαστεί με εφημερίδες!

Ήταν ηλικιωμένος και τον ρώτησα με συμπάθεια:

-Δεν κρυώνεις; Δε θέλεις ένα πιάτο ζεστό φαΐ ,μια κουβέρτα;Όχι ,μου πέταξε ξερά και γύρισε από την άλλη πλευρά.

Αυτές οι σκηνές οδήγησαν λίγο αργότερα κάποιους συναδέλφους και φίλους να φτιάξουν με ίδια, πενιχρά μέσα, τον Ξενώνα φιλοξενίας παιδιών από την Αφρική.

"Ξενέρωσα" με την εν γένει προσπάθεια, όταν ο Δήμος της Αθήνας, άρχισε να προσφέρει ένα πιάτο φαΐ στα παιδάκια, αλλά με απαίτηση από το γραφείο Τύπου του Δημάρχου-Αβραμόπουλος τότε- οι κάμερες να είναι εγκαίρως εκεί, για να προβάλουν "τα χαμόγελα" του Δημάρχου...

Θυμάμαι και μία άλλη βραδιά, όταν γνωστό super market- επί Δημαρχίας Κακλαμάνη- συνεργαζόταν με το Δήμο, για να προσφέρει κουπόνια δωρεάν τροφίμων, για απόρους.Προσπάθεια καλή και χρήσιμη...

Όμως, όλοι οι δρόμοι προς την οδό Αθηνάς, ήταν γεμάτοι από ναρκομανείς...

Το PR Δήμου προέβλεπε και διάφορους " επώνυμους" προσκεκλημένους.

Φτάνοντας λίγο ενωρίτερα με συναδέλφους, είδαμε άνδρες της ΕΛΑΣ να μαζεύουν τάχιστα τα "ανθρώπινα κουρέλια" και να τα απομακρύνουν με περιπολικά , μήπως και... χαλάσει η όμορφη εικόνα της Πόλης, από το πραγματικό αλλά τραγικό ρεπορτάζ...

Έτσι μάθαμε να ζούμε επί πολλά χρόνια... Προτιμώντας το εικονικό από το πραγματικό! Βλέπαμε, χωρίς να βλέπουμε... Ακούγαμε τις κραυγές τις κοινωνίας σαν παρήχηση και -κυρίως- ανεχόμασταν!

Ανεχόμασταν την απαξία των περιοχών όπως π.χ. της Πλάκας, του Ψυρή, το Γκάζι, που κάποιοι επιδίωξαν! Όταν υποβαθμίστηκαν αυτά τα παραδοσιακά σημεία της Αθήνας, πέρασαν με εξευτελιστικές τιμές στα χέρια των επιτηδείων, οι οποίοι αναπαλαίωσαν τα κτίρια-με χρηματοδοτήσεις από την ΕΕκυρίως- και τα εκμεταλλεύτηκαν προ και κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας του 2004.

Θα αποτολμήσω μια σκέψη...Άλλωστε πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή μας φάνταζαν κάποτε απίθανα κι όμως τα βρήκαμε μπροστά μας...

Λέω, μήπως το πείραμα των "υποβαθμισμένων" περιοχών π.χ. Μοναστηράκι, κάποιοι επιχείρησαν να το υλοποιήσουν, πάλι με αλλοδαπούς- λαθρομετανάστες και σε άλλες περιοχές "φιλέτα";

Αλλά η οικονομική ύφεση, τους γύρισε μπούμερανγκ και το μόνο που τους -και μας- απέμεινε, ως κατάλοιπο απληστίας, είναι το πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες, που συνεχώς διογκούται και οι συνέπειες θα είναι κάποια στιγμή απρόβλεπτες και τρομακτικές...

Από την άλλη, θυμάμαι τις ντομάτες και τα γιαούρτια που πέταξαν στον ΄Άγιο Παντελεήμονα -μεγάλη η χάρη του-στην Αχαρνών, εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Αρχιεπισκόπου και του ...κ. Νταλάρα! Τα επεισόδια ανέβαλαν μάλιστα τη συναυλία "κατά του ρατσισμού"...

Ως "χαζή" και ρομαντική πολίτης -που είμαι και αισθάνομαι- λέω, ότι ένα και ένα κάνουν δύο και σε καμία περίπτωση ένδεκα! Μήπως-λέω μήπως- ο Μεγαλύτερος Ναός της Επικράτειας, μετά αυτόν του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, μπορούσε να γινόταν Μητρόπολη της Αθήνας, αντί του γνωστού Μητροπολιτικού, στην οδό Μητροπόλεως, που όλο φτιάχνεται και φτιάχνεται και ακόμη δεν τελειώνει;

Θα μου πείτε και τα γραφεία της Αρχιεπισκοπής πως θα μεταφερθούν... Ε! Ας μην μεταφερθούν! Δε θα βλάψει τους "Δεσπότες ημών" και λίγη πεζοπορία. Όμως αν γινόταν αυτό, σκέφτεσθε την αναβάθμιση στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα; Μόνον και μόνον η καθημερινή "περιποίηση" του χώρου και η πυκνή αστυνόμευση, θα επέτρεπαν και πάλι στους κατοίκους της περιοχής να ξεμυτίσουν στους δρόμους, που σήμερα θυμίζουν Αφρική, χωρίς τη γραφικότητα της Αφρικής!Είδα μεταμεοσνύκτιακαι σεεπανάληψη,ένα ντοκιμαντέρ στον ΑΛΦΑ.

Από εκείνα που επιχειρούν, να αναδείξουν τις ομορφιές άλλων χωρών και πόλεων και τα οποία αντιπαθώ σφόδρα, γιατί "διώχνουν" τους ΄Ελληνες ταξίδια αλλού, ενώ καλά -καλά δε γνωρίζουν τις ομορφιές της Ελλάδας μας! Έδειχνε το Βερολίνο, με αναφορές του δημοσιογράφου στο ιστορικό της διαιρεμένης με το Τείχος πόλης και στην επανένωση των δύο Γερμανιών.

Έκανε αναφορά και σε ένα πανάκριβο πρόγραμμα-από κονδύλια της ΕΕ- ανακαίνισης παλιών κτιρίων και ανάπλασης σημείων του Βερολίνου. Πλατείες, δρόμοι, πάρκα όλα φρεσκαρίστηκαν.Το πρόγραμμα ακόμη είναι σε εξέλιξη...

Κτίρια ενός αιώνα και βάλε, που διασώθηκαν από τον πόλεμο έλαμπαν "από φρεσκάδα" λες και κτίστηκαν σήμερα... Είχαμε κι εδώ ένα ανάλογο πρόγραμμα- επί Δημαρχίας Μπακογιάννη- λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς , αλλά περιορίστηκε -σχεδόν ροκανίστηκε- σε κτίρια του ιστορικού κέντρου!

Ακούω κατ΄ επανάληψη- όπως κι εσείς- για εκείνα τα έρμα τα 17 δισ. του ΕΣΠΑ που τρέχουν μεν ακόμη, αλλά σύντομα θα χαθούν αναξιοποίητα... Και έρχομαι στο σημερινό Δήμαρχο Αθηναίων κο Καμίνη, που θα κάνει -όπως μάθαμε με μειωμένα "κονδύλια" στολισμούς στην Πόλη, με εικαστικές παρεμβάσεις! Σε λίγες μέρες αναμένουμε αποτέλεσμα...

Αν και όλοι έχουμε πεισθεί ότι η Αθήνα όσο και να "φωτιστεί" , δε θα έχει ατμόσφαιρα... Κι όχι βεβαίως ότι θα μας λείψει η γιορτή με το "υψηλότερο μεταλλικό Χριστουγεννιάτικο δένδρο της Ευρώπης" ούτε η γιορτή με το "τσάμπα σουβλάκι" του αλλοδαπού!

Οι γιορτές φέτος στην Αθήνα μας είναι για ανθρώπους με ξερό κουράγιο... Όπως οι Μεξικάνοι, που φωτίζουν τα νεκροταφεία τους και τρώνε ζαχαρωτά πάνω στους τάφους, μεσάνυχτα, τιμώντας τους νεκρούς τους, αλλά ο θάνατος τους έχει πονέσει πολλές φορές...

Επανέρχομαι λοιπόν και λέω, αν ο νυν Δήμαρχος σκεφτόταν πέρα από το σήμερα. Καλούσε εδώ και τώρα εθελοντές αρχιτέκτονες και σε χρόνο μηδέν σχεδίαζαν το αύριο της Αθήνας μας.... Με ένα γερό -και ακριβό- πρόγραμμα αποκατάστασης κτιρίων και επανασχεδιασμού σημείων της πόλης, με χρήματα από τα αζήτητα του ΕΣΠΑ, ίσως η Αθήνα μας να διασωζόταν και μαζί της να σωνόμασταν κι εμείς!

Λίγη τόλμη, περισσότερη φαντασία και ακόμη μεγαλύτερη διαύγεια του νου και της ψυχής απαιτούνται. Τα παρά πάνω -μέχρι στιγμής- μόνον ο Τζουλιάνι, Δήμαρχος της πρώην πιο επικίνδυνης πόλης του κόσμου, της Νέας Υόρκης, τα διέθετε και κατάφερε να εξοστρακίσει τα τελώνια.. Ο κος Καμίνης μπορεί;


newstrap.gr

eleftheriaskepsi