ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΤΥΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗ ΛΙΒΡΕΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

Η κοινωνική συνείδηση εξακολουθεί εν πολλοίς, μη φυσιολογικά βραδυπορούσα, να βλέπει την πολιτική ντυμένη με τη λιβρέα του χθες. Η αδυναμία μάλιστα των πολιτών, συνήθως των ευαπάτητων ή εσωτερικά μακάριων, να επικοινωνήσουν με τη συνείδησή τους στην αλγεβρική της γλώσσα, να αναμοχλεύσουν την ιστορική τους μνήμη και να αναπτύξουν την αξιολογική τους κρίση, επιτείνει την προσφυγή τους στα παλαιά σχήματα, έστω με νέα "προσωπεία".


Καταφεύγει στην εξιδανίκευση της πολιτικής διαδικασίας, όσο κι αν εμφανώς διαθέτει στοιχεία γκροτέσκο, απάτης ή και βλακείας.

Σύγχυση απόλυτη. Πραγματικότητα και προσδοκίες σε πλήρη διάσταση. Σταθερή κατεύθυνση προς το στρόβιλο της αυταπάτης. Μια κοινωνική αυταπάτη που ενισχύεται από τις εκάστοτε προσχηματικές παραχωρήσεις της πολιτικής εξουσίας. Από τις παραπαίουσες προσπάθειες του πολιτικού προσωπικού. Από την ανάγκη του πολίτη να προσδεθεί στην ελπίδα, με την έννοια ότι η ελπίδα έχει μέλλον.

Με τέτοια λογική δεν επιμετράται το σταθμητό. Πολιτική και κοινωνία μεταφέρονται στο χώρο του αστάθμητου. Στη συμβατή σήμανση του αδιατύπωτου. Φτάσαμε σ' αυτή την αθλία κατάσταση ως κοινωνία και ως χώρα, γιατί για πολλά χρόνια αρκετές γενιές, τρεφόντουσαν με ψευδαισθήσεις.

Οχι απαραίτητα όλοι από δειλία, αλλά γιατί όσοι μπορούσαν να αποτελέσουν την "πρωτοπορία" για να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής, θεώρησαν πως η φρεναπάτη ήταν πιο δική τους υπόθεση από την αλήθεια. Η φρεναπάτη άλλωστε είναι δημιούργημά μας. Η αλήθεια όχι.

Ετσι χάθηκε το "ρυθμιστικό ένστικτο" της κοινωνίας. Και περάσαμε στην αντίπερα όχθη. Να θεωρούμε την πολιτική όπως εκδηλωνόταν "φυσιολογική σχιζοφράνεια", χωρίς να υπολογίσουμε τις επιπτώσεις στο νευρικό μας σύστημα!..

Το επείγον χρέος της πολιτικής δεν μας αφορούσε. Μας απασχολούσε η ικανοποίηση των πρόσκαιρων αναγκών και επιθυμιών μας, το "βόλεμα", η ευκολία της "αρπακτής", κάτι που καλλιέργησαν και εκμεταλλεύτηκαν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Και αντιμετωπίσαμε την αναγκαιότητα των κοινωνικών αλλαγών,των μεταρρυθμίσεων με την ουσιαστική τους όμως έννοια και απόδοση, με την αταραξία των στωικών και ενίοτε με την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσιδων.

Αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε, και διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες αν τελικά το συνειδητοποιήσαμε, ότι είναι περιττό να τρεφόμαστε με μύθους και προσδοκίες.

Ναι, οι κοινωνίες ανέκαθεν πίστευαν σε μύθους, αλλά ήταν ταυτόχρονα προσκολλημένες στην πίστη του απτού. Η κοινωνική ανάγκη πάντα ή σχεδόν πάντα κατέλυε τους μύθους για χάρη της αλήθειας, αφήνοντας την πολιτική εξουσία να ποντοπορεί καταμεσής στον ωκεανό ενός απροσδιόριστου στόχου.

Η συνθετική σκηνογραφία της ελληνικής κοινωνίας χάνει σταδιακά την υλική της στερεότητα και πίσω από την επιφάνεια των εξελίξεων, θα αρχίσουν να τρεμίζουν οι ίσκιοι μιας ακαταμάχητης υποψίας, όλο και πιο ανησυχητικής, όσο δεν εμφανίζεται τίποτα το απτό ή το νοητό καν.

Και τότε ίσως η πλάστιγγα θα αρχίσει να γέρνει προς τη μεριά των ανήσυχων. Η πίστωση εξαντλείται για κάθε σύστημα ιδεών, προσδοκιών και απάτης...

Καθώς γράφονται τούτες οι αδρές γραμμές, ο Αλέξης Τσίπρας "ντυμένος" με τη λιβρέα του χθες, ταξιδεύει προς το Πεκίνο και τη Σαγκάη, με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο γεμάτο από συμβούλους και συνεργάτες, αποδεικνύοντας ότι ο κοινωνικός πόνος επί της ουσίας δεν τον αφορά, ούτε το κόστος ενός ταξιδιού με αμφίβολο αποτέλεσμα, ένα ακόμη από τα πολλά πολυδάπανα και αναποτελεσματικά ταξίδια που έκανε μέχρι σήμερα, την ίδια ώρα που οι συνταξιούχοι μπροστά στα ΑΤΜ διαπιστώνουν για μια ακόμη φορά τη συρρίκνωση της σύνταξής τους.

Ετσι, για να μη "παραμυθιαζόμαστε" με τις υποτιθέμενες κυβερνητικές πρωτοβουλίες περί "δίκαιης ανάπτυξης" κι άλλα κουραφέξαλα προς τέρψιν των αείποτε μωρών του τόπου τούτου...

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post