Λιβάνι ἀπὸ ἔγκλημα;

Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)



«Ὁ Ἐφραίμ εἶναι ἄτομο μὲ ροπή στὴν ἐγκληματική δράση ποὺ εἶναι στοιχεῖο τῆς προσωπικότητάς του καὶ ἐνεργεῖ ἐπιτήδεια καὶ μεθοδευμένα». Ἔτσι περιγράφουν οἱ τρεῖς δικαστές τοῦ Συμβουλίου Ἐφετῶν τὸν ἡγούμενο Ἐφραίμ στὸ βούλευμα μὲ τὸ ὁποῖο διατάσσουν τὴν προφυλάκισή του. Ἕνα σκεπτικὸ ποὺ προϋπῆρχε καὶ στὴν σκέψη τῆς ἀνακρίτριας ποὺ τὸν ἀνέκρινε.



Μπορεῖ, λοιπὸν, κάθε καλόπιστος πολίτης, ποὺ μπορεῖ αὔριο νὰ βρεθεῖ κι αὐτὸς σὲ κάποια αἴθουσα δικαστηρίου, νὰ διερωτηθεῖ:

Ὁ γέρων Ἐφραίμ εἶναι 54 ἐτῶν. Ἄν, ὅπως λέγει τὸ βούλευμα ποὺ τὸν προφυλάκισε, εἶναι προσωπικότητα μὲ ροπὴ στὸ ἔγκλημα, ποιὰ εἶναι τὰ ἄλλα του ἐγκλήματα ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια τῆς ζωῆς του; Προφανῶς τὸ ἔγκλημα, κατὰ τὸ βούλευμα, ἐνυπάρχει στὴν προσωπικότητά του. Ἄρα, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, μέσα στὰ 54 χρόνια ζωῆς ποὺ προηγήθηκαν, θὰ εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ τελέσει σωρεία ἐγκληματικῶν πράξεων, ὡς «ἄτομο μὲ ροπὴ στὴν ἐγκληματικὴ πράξη». Τὰ ἀνεκάλυψαν, ἄραγε, αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα οἱ δικαστές μας;

Πῶς κατέληξαν σ’ αὐτὸ τὸ ἰδιότυπο ψυχογράφημα, ποὺ στέλνει στὴν φυλακὴ ἕνα ἡγούμενο μὲ τὴν μεγαλύτερη ἀνδρικὴ ἀδελφότητα στὸν κόσμο; Μὲ ποιὸ τρόπο ἕνας ἐγκληματικὸς ἀνθρώπινος τύπος καταφέρνει καὶ συνάζει γύρω του 120 νέους, μορφωμένους μοναχοὺς, τοὺς μαντρώνει σ’ ἕνα μοναστήρι, τοὺς ὑποχρεώνει νὰ ἀσκοῦνται, νὰ νηστεύουν, νὰ ξεχάσουν τὸν κόσμο καὶ τὶς χαρές του, νὰ κάνουν ἀπόλυτη ὑπακοή; Μήπως κι αὐτοὶ εἶναι ἐκκολαπτόμενες ἐγκληματικές φυσιογνωμίες; Μάλιστα. Ἔτσι φαίνεται. Ἀφοῦ, μάλιστα, ὁ γέροντάς τους εἶχε τὴν ἀπόλυτη συμφωνία τῶν μοναχῶν του καὶ τὴν συμπαράστασή τους σὲ ὅ,τι ἡ Μονὴ ἀποφάσιζε.

Ἄρα, τὸ Βατοπαίδι δὲν στήθηκε ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Στήθηκε ἀπὸ μιὰ προσωπικότητα ποὺ ἔχει «ροπὴ στὴν ἐγκληματική δραστηριότητα». Καὶ γύρω του σύναξε ἀνθρώπους νέους καὶ μορφωμένους ποὺ τρέφονται πνευματικὰ ἀπὸ τὸν γέροντά τους, ὄχι μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ποῦ νὰ τὴν βρεῖ, ἄλλωστε, τὴν χάρη μιὰ προσωπικότητα μὲ «ροπὴ στὴν ἐγκληματικὴ δραστηριότητα», ἀλλὰ μὲ ὑποδόριες ἐνέσεις ροπῆς πρὸς τὸ ἔγκλημα. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἀγαποῦν. Γι’ αὐτὸ καὶ τοῦ κάνουν ἀπόλυτη ὑπακοὴ. Οἱ ἐνέσεις θὰ φταῖνε. Νὰ μιὰ ἀκόμη ἐγκληματικὴ πράξη, ποὺ πιστεύω δὲν θὰ διέλαθε τῶν δικαστῶν μας.

Καὶ ὅλες οἱ χιλιάδες προσκυνητῶν ποὺ τὰ τελευταῖα εἴκοσι χρόνια πέρασαν ἀπὸ τὸ Βατοπαίδι; Χαίρονταν, πήγαιναν καὶ ξαναπήγαιναν ἑλκόμενοι, ἄραγε, ἀπὸ τὴν ὀσμή τοῦ ἐγκλήματος ποὺ ἀνεδύετο μέσα στὴν μονὴ; Προφανῶς αὐτὸ θὰ ἦταν τὸ λιβάνι ποὺ ἐκαίετο στὸ Βατοπαίδι. Λιβάνι ἀπὸ ἔγκλημα.

Ἀλλὰ, ἄς μὴν ξεχνοῦμε. Ζοῦμε στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2011. Τὴν Ἑλλάδα τῆς παρακμῆς. Σ’ αὐτὴν τὴν Ἑλλάδα τῆς παρακμῆς φαντάζει φυσιολογικὴ μιὰ τέτοια ἀπόφαση. Καὶ λογική. Καὶ ἀποδεκτὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους δικαστές. Κυρίως ἀπὸ τὸν εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου.


agiaszonis.gr