Παρελαύνοντας στο δρόμο της… χαμένης συνείδησης

γράφει η Έρρικα Ρούσσου 
“Ένα στ ‘αριστερό!”
Το πόδι χτυπά δυνατά το έδαφος. Ένα έδαφος ποδοπατημένο από πορείες και προσαγωγές. Από αγανάκτηση και σκάνδαλα. Από σωτήρες και προδότες.
-Τι είναι χειρότερο από ένα έθνος που αδυνατεί να τηρήσει τις εθνικές του εορτές;
-Να τις τηρεί, υπονομεύοντάς τες.
Η μικρή μαθήτρια Ελλάδα, παρελαύνει σήμερα. Άσπρο πουκάμισο, μπλε φούστα. Με το κεφάλι ψηλά(;) τιμά εκείνους που χάθηκαν ώστε εκείνη να αποβάλλει τη στάμπα της υποδούλωσης.
Στα πέριξ ΜΑΤ, ντυμένα ή όχι. Αστυνομικοί έτοιμοι να επέμβουν.
Ας μου θυμίσει κάποιος, δε γιορτάζουμε την απελευθέρωσή μας; Απελευθερωθήκαμε έτσι ώστε να γιορτάζουμε την ελευθερία μας υπό επιτήρηση;
Καταδικάζουμε την Eurovision σε πανηγύρι. Οι παρελάσεις που μετατρέπονται γιορτή με τη γιορτή, σε τσίρκο, όμως δε φαίνεται να μας απασχολεί.
Ακούω από μέσο σε μέσο ανθρώπους που κατηγορούν τη νέα γενιά. Για αδιαφορία. Για αναισθησία. Για αυθάδεια. Η λέξη ντροπή, προφανώς, τους είναι άγνωστη.
Κατηγορούν τους νέους επειδή δε γυρίζουν το κεφάλι προς τους επισήμους.
Στους επίσημους “χορηγούς” της ανέχειάς τους.
Στους επίσημους “πατέρες” της δικτατορίας τους.
Στους επίσημους “δασκάλους” που βιάζουν την υπόστασή τους.
Στους επίσημους “γνωστούς-άγνωστους” που προβοκάρουν το μέλλον τους.
Αναγκάζουμε τα παιδιά να τιμούν εκείνους που μας χάρισαν την ελευθερία μπροστά σε εκείνους που βίαια μας την πούλησαν.
Τα παιδιά γίνονται ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που πνίγεται μέσα στον καθωσπρεπισμό και το life style. Πρόβατα που γιορτάζουν ανάμεσα στους επίδοξους λύκους τους. Κι όλα αυτά γιατί; Για να αποδείξουμε ότι ως χώρα έχουμε ακόμη ήθη και έθιμα;
Πώς γίνεται να υπάρχει χώρα με ήθη χωρίς ήθος; Μια κλασική οικογένεια όπου ο πατέρας-κράτος βιάζει τα παιδιά του, η μητέρα-κοινωνία σιωπά για να μην πει τίποτα η γειτονιά-κόσμος κι όλοι μαζί τρώνε σε μια “Οικογενειακή Γιορτή”. Ο Festen σ αυτό το έργο πραγματεύεται τα οικογενειακά δράματα που εισήγαγε ο Bergman κι η Ελλάδα τα κοινωνικά δράματα που ανέδειξε η μεταπολίτευση.
Αυτό είμαστε. Ένα θεατρικό έργο, που αν το αντέξει το σκοινί, θα φανεί στα…νεράτζια.
“Ζήτω η 25η Μαρτίου!”
“Ζήτω το Έθνος!”
“Ζήτω η πείνα!”
“Ζήτω η ταπείνωση!”
Το θέμα δεν είναι τι γιορτάζει κανείς. Αλλά τι είναι ικανός να τιμήσει. Ναι, οι πολιτικοί δεν αξίζουν το βλέμμα των μαθητών. Ούτε ο Δήμος, ούτε η Εκκλησία.
Η αδιαφορία τους προς απάντηση σε αυτούς που τους ανάγκασαν να γιορτάσουν με νεράτζια. Να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον με κλάματα. Να διασκεδάσουν με μια σφαίρα στο κεφάλι.
“Είμαστε ριζικά καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι”. Όσο κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα της νέας γενιάς στην Τζούλια και τον Καραγκούνη, ο Σάρτρ δεν μπορεί παρά να βρεθεί κάποια στιγμή στο δρόμο. Και τότε ο δρόμος θα αποκτήσει και πάλι τη δική του ιστορία. Τότε το σώμα στις εθνικές εορτές θα κορδώνεται όχι από υποχρέωση αλλά από καμάρι. Και το κεφάλι δε θα κοιτάει στο δάχτυλο, αλλά στο φως.

newstrap

αἰέν ἀριστεύειν