Δύο γενοκτονίες, μια τακτική

Ν. Λυγερός


Το θέμα της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι πια τυπικό. Είναι καθαρά ενδεικτικό της τακτικής της ίδιας
βαρβαρότητας που καταπατά διαχρονικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλοί έχουν ξεχάσει τη γενοκτονία των Αρμενίων και τη γενοκτονία των Ποντίων, τώρα όμως πρέπει να παραδεχθούν ότι η τακτική της Τουρκίας παραμένει η ίδια ακόμα και σε τεχνικά και τυπικά ζητήματα που είναι αυτονόητα για όλα τα κράτη και ειδικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολλοί λόγω άγνοιας ή διπλωματίας απομονώνουν τα γεγονότα για να μη γίνουν στοιχεία κατηγορίας. Ενώ στην πραγματικότητα, το βαθύ κράτος έχει πάντα τον ίδιο στόχο: την ανάδειξη του τουρκικού στοιχείου μέσω της εξόντωσης όλων των λαών που εμποδίζουν αυτόν τον στόχο. Μπορεί φαινομενικά να είναι παράδοξο, όμως πρέπει να το επισημάνουμε. Αυτός ο στόχος συσχετίζεται άμεσα με τον πολιτισμό ή μάλλον για να είναι πιο σωστή η ορολογία με την έλλειψη πολιτισμού. Αν κατανοήσουμε αυτήν την αρχική συνθήκη, τότε μπορούμε να επινοήσουμε την τουρκική τακτική. Όπως το βαθύ κράτος δεν μπορεί να αναδείξει το τουρκικό στοιχείο μέσω του πολιτισμού ειδικά όταν αυτός συγκρίνεται με εκείνους που δημιούργησαν οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, οι Κούρδοι κλπ., αποφάσισαν να αφανίσουν τους λαούς των πολιτισμών για να ξεπεράσουν επιτέλους το σύμπλεγμα της κατωτερότητας. Δεν είναι τυχαίο το όνομα της εισβολής στην Κύπρο. Ενώ επίσημα ο τουρκικός στρατός ήθελε να προστατέψει τ’ αδέρφια του, ο κωδικός της επίθεσης είχε το συμβολικό όνομα του Αττίλα, το οποίο συνδέεται με τη φήμη ότι το χόρτο δεν ξαναφύτρωνε μετά το πέρασμά του. Η ίδια ιδέα εξηγεί γιατί στο μαρωνίτικο χωριό Ασώματος στα κατεχόμενα ξερίζωσαν και τα θεμέλια των σπιτιών για να βάλουν ένα τεράστιο άγαλμα του Κεμάλ. Διαχρονικά κάθε καθεστώς της Τουρκίας προσπαθεί επίσημα να διαφοροποιηθεί από το προηγούμενο σε σχέση με τις βαρβαρότητες που έχει διαπράξει, στην ουσία όμως συνεχίζει με τον δικό του τρόπο τον ίδιο σκοπό. Η τουρκική τακτική είναι αδιάλλακτη, διότι δεν έχει υποστεί κόστος για τη βαρβαρότητά της εναντίον όχι μόνο των καταπιεσμένων λαών μα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και τώρα πάλι προσπαθεί να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι δεν έχει σχέση με την Τουρκία των προηγούμενων χρόνων, όμως με το θέμα της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας ακυρώνει η ίδια τα επιχειρήματά της. Και το ίδιο ισχύει και για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων. Ακόμα και αν εξετάσουμε μόνο τα επίσημα αναγνωρισμένα γεγονότα, η Τουρκία διέπραξε δύο γενοκτονίες με την ίδια τακτική δίχως κανένα κόστος όπως το αποδεικνύει η κατάσταση της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κύπρου. Τώρα το θέμα για τη διεθνή κοινότητα είναι αν θα πρέπει να περιμένει κα τη γενοκτονία των Κούρδων για να καταλάβει ότι η Τουρκία δεν αποτελεί ένα κράτος δικαίου μα μια βαρβαρότητα που παριστάνει ένα κράτος.