Γιατί διαλύεται η αστική δημοκρατία στην Ελλάδα

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Χρησιμοποιώντας διαφορετικές αναλυτικές προσεγγίσεις έχω δείξει μέχρι τώρα πώς η αστική δημοκρατία στην Ελλάδα καταρρέει εκ των έσω. Έδειξα πως δεν υφίσταται κανενός είδους σύγκρουση των άκρων στην Ελλάδα που τείνει στην εξολόθρευση των δημοκρατικών θεσμών και των ιδεών πάνω στις οποίες αυτοί δομούνται, αλλά πως είναι οι προβαλλόμενες αναγκαιότητες του καθεστώτος κυριαρχίας που υπονομεύουν το αστικό Κράτος Δικαίου, ενώ διασύρουν την έννοια της νομιμότητας και του κοινοβουλευτισμού.


Εξήγησα με ποιο τρόπο το συγκεκριμένο μοντέλο συντεταγμένης χρεοκοπίας που ακολουθείται υπό το ιδεολόγημα «πάση θυσία στο ευρώ», οδηγεί στην θεσμοποίηση της πολιτικής, νομοθετικής και συνταγματικής/δικανικής ανωμαλίας. Ισχυρίστηκα πως το χρόνιο δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν αντιμετωπίζεται σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης και απομονωμένο από την συνολική λειτουργία της οικονομίας, ενώ απέδειξα πως ο ίδιος ο ατομικός μηχανισμός χρεοκοπίας και εσωτερικής υποτίμησης (μηχανισμός σωτηρίας κατά τη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και άλλους) εισαγάγει ένα φαύλο κύκλο απορρύθμισης και κρατικής κατάρρευσης, ευνοώντας παράλληλα την αποταμίευση και τον οικονομικό συντηρητισμό εις βάρος της επένδυσης και της ανάπτυξης.

Τα διαδοχικά πακέτα λιτότητας σε ένα περιβάλλον σοβαρής διαταραχής της ρευστότητας, παραοικονομίας, αντιορθολογικής μακροοικονομικής προσέγγισης, έλλειψης παράλληλων μεγάλων δημοσίων επενδύσεων και FDI [Foreign direct investment (άμεσων εξωτερικών επενδύσεων)] κατέληξαν στην πολλαπλασιαστική μείωση του εθνικού εισοδήματος. Από εκεί και έπειτα το ίδιο το  πρόβλημα εμφανίζεται ως θεραπεία.  Η μείωση του ΑΕΠ εμφανίζεται παραδόξως και απολύτως ανορθολογικά ως μηχανισμός ορθολογικοποίησης των δημοσιονομικών. Μόνον που αυτό πλέον λειτουργεί απολύτως καταστροφικά για τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ξεκινήσανε, οι κυβερνήτες των Μνημονίων, με ένα παλαβό μείγμα οικονομικής πολιτικής σύμφωνα με το οποίο επιχείρησαν να μειώσουν την δημόσια επένδυση, ενώ αύξαναν παράλληλα την φορολογία στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα και στα ακίνητα. Και τούτο σε ένα μάλλον κλειστό οικονομικό σύστημα (έξω από την χρηματαγορά, περιορισμοί από τις δεσμεύσεις με τις Δανειακές Συμβάσεις, σοβαρή διαταραχή στο τραπεζικό σύστημα). Τούτο κατέληγε να μειώνει από όλες τις πλευρές (ενεργητικές και αμυντικές) το εθνικό εισόδημα, ενώ οι μάλλον επιτήδειοι, αν όχι παράφρονες και άσχετοι με την οικονομική επιστήμη, κυβερνητικοί και οι προπαγανδιστές τους μιλούσαν για αύξηση των δημοσίων εσόδων και μείωση της κρατικής δαπάνης ώστε να ορθολογικοποιηθεί ο προϋπολογισμός – που τιναζόταν ωστόσο εξαιτίας της μείωσης του ΑΕΠ, στον αέρα!

Τι είδους ορθολογικοποίηση είναι αυτή, ουδείς λογικός άνθρωπος με στοιχειώδη οικονομικό στοχασμό θα μπορούσε να συλλάβει! Η ίδια η μεθοδολογία της τρόικας  συμβάλει αναπόδραστα και ιδεολογικοποιημένα  στην μείωση του ΑΕΠ, που με τη σειρά της γίνεται αιτία ο προϋπολογισμός σου να καταντάει μια μαγική εικόνα, πιέζοντάς σε να αυξήσεις αντί να μειώσεις το πρωτογενές σου έλλειμμα! Αφού το ΑΕΠ μειώνεται απότομα θα πρέπει να αναμένεις μειωμένα έσοδα από τους φόρους, καθώς όλα ανεξαιρέτως τα εισοδήματα και η απασχόληση υφίστανται μείωση, ενώ πιέζεσαι παράλληλα να αυξήσεις, ως κοινωνικό αντιστάθμισμα, τις δαπάνες σου. Αν δεν το πράξεις, διότι έτσι θα ξεφύγεις από τα συμφωνημένα με την τρόικα, θα καταλήξεις αναπόδραστα στην θεσμική υπονόμευση της αστικής δημοκρατίας, αδυνατώντας να εφαρμόσεις οποιοδήποτε γνωστό μοντέλο ευημερίας. Στη συνέχεια θα καταρρεύσεις και εσύ μαζί με την χώρα παρά την προθυμία σου να ρευστοποιήσεις με εξπρές διαδικασίες ό, τι θα μπορούσε να πουληθεί όσο-όσο από την δημόσια περιουσία!

Η πολιτική που ακολουθούν οι άφρονες Συγκυβερνώντες με την υποστήριξη της πανικόβλητης διαπλοκής, μετά τα επτά μείζονα, αλληλοδιαδοχικά πακέτα λιτότητας, δεν επιτρέπει την συνέχιση και εξέλιξη του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα. Δεν μπορεί έτσι η πολιτική σε δημοκρατικό πλαίσιο να «αποζημιώσει», να αντισταθμίσει, την οικονομική κατάρρευση με την μορφή της κάθετης πτώσης του εθνικού εισοδήματος και κυρίως την ανελαστική διαδικασία αυτής της πτώσης. Πάνω σε αυτήν την καταρρέουσα δομή δεν μπορείς να ισορροπήσεις τα δημοσιονομικά σου με κανένα γνωστό από την οικονομική ιστορία τρόπο. Αυτό εξήγησα με δεκάδες τρόπους μέχρι σήμερα.  Δεν μπορεί να αντέξει κανενός είδους ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία αυτή την εξωφρενική στρατηγική προσαρμογής των δημοσιονομικών και της αγοράς στο σημερινό αντιπληθωριστικό πρότυπο της ευρωζώνης, μέσω της εφαρμογής του Μνημονίου και της σαδιστικής, αναθεωρημένης Δανειακής Σύμβασης, η οποία δεν συντάχθηκε με οικονομικά κριτήρια, αλλά προφανώς με νομικισμό που αποσκοπεί στην ικανοποίηση των κοινοβουλευτικών σκοπιμοτήτων (και του ΔΣ του ΔΝΤ) των επίσημων δανειστών της χώρας.

Στο σημείο αυτό διάφοροι κουτοπόνηροι αντιτάσσουν: «Σιγά και τι έγινε, εσύ αριστερός άνθρωπος, τί καημό έχεις για την αστική δημοκρατία! Δημοκρατία ήταν αυτή που είχαμε κατά την μεταπολίτευση; Χίλιες φορές να διαλυθεί αυτό το κατασκεύασμα! Έναν άνθρωπο με πυγμή να βάλει τάξη στα δημοσιονομικά χρειαζόμαστε και μια τρόικα να μας μάθει σωστή οικονομία της ελευθέριας αγοράς», σου λένε. «Ναι, ναι» προσθέτουν και αντικαπιταλιστές, «η αστική δημοκρατία είναι μια απάτη για τον εργαζόμενο, ζήτω η λαϊκή εξέγερση, κάτω ο καπιταλισμός και η μάσκα του: η κοινοβουλευτική δημοκρατία των μπουρζουάδων». «Μπράβο, να πεθάνει το καθεστώς των πολιτικών, ζήτω το έθνος, η Ορθοδοξία μας, το καθαρό αίμα μας, το αρχέγονο deoxyribonucleic acid μας! Η Ελλάδα δεν χρειάζεται πολιτικούς, από πατριώτες με το σωστό DNA έχει ανάγκη, που θα αναλάβουν ως γνήσιος λαός να δώσουν λύση στην κρίση, με εθνικοσοσιαλιστική μεθοδολογία ασφαλώς! Να καθαρίσει ο τόπος από πολιτικάντηδες, διανοούμενους της κακιάς ώρας, καθηγητάδες καλαμοκαβαλάρηδες, ξερόλες τεχνοκράτες και μουσουλμάνους εισβολείς», προσθέτουν οι ακροδεξιοί – μην μπορώντας να ελέγξουν στο σημείο αυτό τον «αρχαιοελληνικό χαιρετισμό» τους, ή προβαίνοντας στον νεοελληνικό με κατεύθυνση την βουλή. «Θάνατος στους υπονομευτές και εμπόρους του Έρωτος και της πλαστής ελπίδος, διότι έτσι μένει αθάνατη η κάθε ελεύθερη ή απελευθερωμένη ψυχή», λένε τα επαναστατημένα νιάτα και τα αγανακτισμένα γηρατειά, αναζητώντας πόρους για το χαπάκι του Έρωτος ή του Happy End!

Αυτά ακούει και ο πρωθυπουργός και τρελαίνεται. Σου λέει, αν είναι έτσι, καταφέραμε και τους αποπροσανατολίσαμε. Την ψώνισαν οι Έλληνες για τα καλά!  Από την μια μεριά τα δικά μας παιδιά με τον γκεμπελισμό σε συνεργασία με τους ντερμπεντέρηδες που αντιλαμβάνονται τους πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ ανάποδα, από την άλλη όσοι με ιδεολογικό ή συμπλεγματικό τρόπο αντίδρασης δεν βολεύονται με το αστικό καθεστώς… θα την σκαπουλάρουμε για λίγο ακόμη! Αν την βγάλουμε καθαρή μέχρι τον Ιούνιο θα απογειωθούμε στη συνέχεια, λέει στους υπουργούς του ο κ. Σαμαράς. Αντί να τους πει: αν δεν απογειωθούμε μέχρι τον Ιούνιο, μας βλέπω να μην την βγάζουμε καθαρή από τον Σεπτέμβριο και μετά.  Πώς να το πει ο άνθρωπος, όμως; Άλλο πουλάω τρέλα κι άλλο είμαι παλαβός!  Θέλει φτερά η απογείωση εκτός αν είσαι ελικόπτερο. Συγνώμη για την «κακή λέξη» δεν θα την γράψω ποτέ ξανά!

Είναι αλήθεια πως πολιτική δίχως μικρά ή μεγαλύτερα ψέματα δεν γίνεται. Ξέρετε όμως πότε καταρρέουν οι αστικές δημοκρατίες; Θα σας πως το μυστικό και κρατήστε το κλειδωμένο στο αμπάρι του μυαλού σας. (Με κεφαλαία) ΟΤΑΝ ΤΟ ΨΕΜΑ ΓΙΝΕΙ ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚH ΑΡΧΗ ( Universal Principle) σε μια χώρα. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα. Και ξέρεται γιατί; Διότι δεν διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε από το πρωτότυπο Μαρξ, ούτε καταλάβαμε την πολιτική ηθική του Κέυνς, μελετώντας παράλληλα Κάφκα. Αν τα κάναμε αυτά θα είχαμε καταλάβει πως αν αποδεχτούμε ότι ο νόμος υπακούει σε μια συγκυριακή αναγκαιότητα και παράγεται από μια αναγκαιότητα που ορίζουμε ως μονόδρομο σωτηρίας, τότε το ψέμα ανάγεται σε καθολική αρχή και είναι αυτό που κάνει πολιτική μέχρι την απότομη κατάρρευση του καθεστώτος που δομείται μονοδιάστατα πάνω στην κανονιστική φόρμα της αναγκαιότητας που το ίδιο μηχανεύτηκε για την αναπαραγωγή του (πχ. πάση θυσία στο ευρώ).  Έτσι κατασκευάζεται μια «UniversalPrinciple» με την μορφή κανόνα ζωής (σωτηρίας) που αδιαφορεί ωστόσο για την ίδια την ζωή. Τούτο, φίλοι, δεν είναι φιλοσόφημα. Βγαλμένο από την μελέτη της ιστορίας της εθνικής οικονομίας είναι, που συμπτωματικά έπεσε πάνω στον Κάφκα για να ανακαλύψει  πώς στην πραγματικότητα καταρρέουν  σύμπαντα ή υποσυστήματα ηγεμονίας.

Δυστυχώς, στην αστική δημοκρατία μια τέτοια κρίση δεν μπορεί να εκτονωθεί αν δεν υπάρχει ένα άλλο σύστημα μέσα στο ήδη υπάρχον, που θα το αντικαταστήσει μετά την κατάρρευση. Προσοχή, δεν είναι το δεύτερο που προκαλεί την κατάρρευση του πρώτου, αλλά η τάση διαλύσεως του πρώτου με πολιτικοοικονομικούς όρους – στους όποιους έχω διεξοδικά αναφερθεί και σήμερα επίσης σχολίασα από μια συγκεκριμένη οπτική της μακροοικονομίας πιο πάνω  – που προκαλεί την γέννηση του δευτέρου, με την έννοια των παράλληλων διαδικασιών στο χώρο και τον χρόνο, όπως και στο επίπεδο του μηχανισμού πολιτικής μεταβολής που αποτελεί ταυτόχρονα αίτιο και αποτέλεσμα. Στην επανάσταση ο μηχανισμός κοινωνικοπολιτικού μετασχηματισμού λειτουργεί κάπως διαφορετικά και μόνον γενικά θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει κοινές αρχές με την παραγωγή του φαινομένου στις αστικές δημοκρατίες.

Το ζήτημα λοιπόν σήμερα είναι όχι αν πέσει το καθεστώς στην Ελλάδα. Θα πέσει και θα πονέσει, αλλά πώς δομείται και ποιο είναι το άλλο σύστημα μέσα στο ήδη υπάρχον που θα το αντικαταστήσει μετά την κατάρρευση. Δίχως την συμμετοχή των πολιτών στο νέο σύστημα, δίχως κίνημα που γίνεται φορέας αυτού του νέου καθεστώτος ηγεμονίας, μην περιμένετε κάτι πραγματικά εναλλακτικό, προοδευτικό και καινοτόμο με την μορφή της αριστερής μεταρρύθμισης. Την μικρή, πικρή αλήθεια λέω που εξαφανίζεται ή υπερκαλύπτεται  από τις μεγάλες καθολικές αλήθειες. Αυτό συνιστά θλιβερή πρόβλεψη. Δεν φταίει όμως μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ ως προς αυτό. Ίσως να φταίει μάλιστα λιγότερο από άλλους παράγοντες και παραγοντίσκους πολιτικής ισχύος. Ποιός φταίει; Πώς θα μπορούσε ο λαός να παρέμβει στην πολιτική διαδικασία αντικατάστασης του σημερινού καθεστώτος στην Ελλάδα από ένα αυθεντικά δημοκρατικό σύστημα μέσα στο ήδη υπάρχον;  Αυτά τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά και θα πρέπει να απασχολήσουν τους πάντες που ενδιαφέρονται για το δημοκρατικό φαινόμενο στην πατρίδα μας. Από την μεριά μου, τα ερωτήματα αυτά έχουν προσεγγιστεί  εντελώς επιφανειακά, καθώς το βάρος της ανάλυσής μου είχε πέσει αλλού. Στην απομυθοποίηση των σχέσεων ηγεμονίας στην Ελλάδα και σε προτάσεις να ξεπεραστεί με περισσότερη και βαθύτερη δημοκρατία η κρίση και όχι το αντίστροφο, επί του οποίου συναίνεσαν κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί και ακροδεξιοί.

Το αστικό δημοκρατικό φαινόμενο στον τόπο μας, αν εξευτελιστεί σε μια παράλληλη διαδικασία κατάρρευσης του σάπιου, ανίκανου και σχιζοφρενούς πλέον, καθεστώτος της διαπλοκής, που υπηρετούν εμφανώς οι ηγεσίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ,  θα διαμορφώσει τραγικά απατηλές αναπαραστάσεις ευημερίας. Η έγνοια των Ελλήνων θα έπρεπε να είναι η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, της αξιοκρατίας, της ισότητας και της ελευθερία εντός μιας νέας συντεταγμένης πολιτείας που θα σέβεται πράγματι τον άνθρωπο, το περιβάλλον και τον εργαζόμενο. Αυτά κανείς δεν διαπραγματεύτηκε στα σοβαρά με την τρόικα. Αυτό που διαπραγματεύτηκαν Παπανδρέου και  Σαμαράς ήταν η παραμονή του καθεστώτος στα πράγματα και την προσωπική τους πολιτική ασφάλεια, την οποία βάσισαν στην αναγωγή του ψέματος σε γενική διακυβερνητική αρχή.

Αυτό όμως ήταν το μοιραίο «λάθος» τους, που ωστόσο υπηρετούσε την δομημένη αναγκαιότητα της διαπλοκής και της προσωπικής τους, πολιτικής ύπαρξης.  Η εσωτερική αναγκαιότητα του ελληνικού καθεστώτος της μεταπολίτευσης, οδήγησε σε μια σειρά άλλων ανορθολογικών αναγκαιοτητών που κατέληξαν στην τελική αναγκαιότητα της χρεοκοπίας, της φτωχοποίησης και της Ευρωπροτεκτορατοποίησης, η οποία αποτελεί την επιτομή του απόλυτου ψεύδους, το οποίο θα καταλήξει σε μια και μοναδική αλήθεια: την αιφνίδια κατάρρευση του καθεστώτος. Υπό τις συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα, τούτο δεν κρίνω να είναι καλό. Αλλιώς πρότεινα να δομηθεί μια νέα δημοκρατική μεταπολίτευση απαλλαγμένη από την κουλτούρα και την πρακτική της προηγούμενης Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία μας τέλειωσε… και πάρτε το χαμπάρι!

Ο κίνδυνός είναι το καταρρέον καθεστώς, να προσπαθήσει να διασκεδάσει τα αίτια της κατάρρευσής του και να οδηγήσει σε ελεγχόμενες – όπως θεωρεί, ή όπως κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες ενδεχομένως το διαβεβαιώνουν – από το ίδιο πολιτικές εξελίξεις,  προσδίδοντας στην κρίση επιπλέον καί μορφή πολεμικής απειλής. Μεταφέροντας την κρίση δηλαδή στην εξωτερική και αμυντική πολιτική. Αυτό θα αποκαλείτο το τέλειο έγκλημα εις βάρος του λαού και της χώρας, παράγοντας μια εντελώς νέα αναγκαιότητα, ένα νέο απόλυτο ψέμα, που θα υπερέβαινε παραμορφωτικά και απολιτικά την καταρρέουσα με ένα αυτοματοποιημένο τρόπο «Universal Principle» του καθεστώτος και της τρόικας, πάνω στην οποία στήριξαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες την διαχείριση της κρίσης μέχρι σήμερα.


αἰέν ἀριστεύειν


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot