Εάν τις ραπίσει σε…

γραφει ο αρισταρχος

“Εάν τις ραπίσει σε την παρειάν σου στρέψε προς αυτόν και την άλλην” Ιησούς Χριστός

Από την στιγμή που άρχισα να νιώθω τον εαυτό μου, το είναι μου, την ύπαρξή μου προσπαθώ να τον οριοθετήσω στον χώρο. Να του δώσω συντεταγμένες και ορισμό. Δημιούργησα πρότυπα και αξιώματα. Προσπάθησα να τα μοιάσω, να τα πλησιάσω γιατί τα έβαλα ψηλά, κι έτσι πρέπει νάναι. Και είδα τον εαυτό μου μέσα από τα γυαλιά του εγωισμού μου και είπα “Να, αυτός είμαι , μπράβο μου!Εγώ τώρα, είμαι το κέντρο του κόσμου και όλοι οι άλλοι περιφέρονται γύρω μου. Εγώ, είμαι ένας ήλιος με δική του ατμόσφαιρα και δικό του οικοσύστημα ιδεών και αξιών και όλοι οι άλλοι πλανήτες. Και όλοι έχουν ανάγκη από το δικό μου φως. Αλλά εγώ πεισματικά, εγωιστικά το κρατώ κλειστό μέσα μου για μένα, με περίσσεια αλαζονεία.

Ύστερα ήρθε η διδαχή. Πεφωτισμένη, απλή, φωτεινή αντιληπτή από όλους, σαφής, γι αυτό και είναι σοφή. Με γέμισε ερωτηματικά παρά την απλότητά της, γιατί εκεί βρίσκεται η σύνθεση και η συμπύκνωση. Με γέμισε επαναπροσδιορισμούς. Με προέτρεψε να γίνω πιο φιλόξενος, να μοιραστώ αλλά και να μοιράσω. Να γίνω το άλας της γης και να κρατήσω την αρμύρα μου.

Πόσο δύσκολα και σχεδόν άπιαστα έδειχναν να είναι. Πόσο αληθινός ο λόγος “με τον ιδρώτα του προσώπου σου…” Όλα με ιδρώτα και κούραση. Με στέρηση και πόνο. Πώς να χτίσεις χωρίς να λερωθείς, πώς να διασχίσεις το ποτάμι χωρίς να βραχείς. Ένα αέναο στροβίλισμα της  σκέψης, μια αέναη πάλη με τα ίδια τα σωθικά σου. Μια πάλη για συμβιβασμούς και υπολογισμούς. Και πάντα χαμένος χωρίς να μπορώ να το καταλάβω ,και πάντα με ένα τεράστιο ερωτηματικό να κρέμεται πάνω από όλο μου το είναι. Έψαχνα για μια απάντηση κάτω από λαθεμένους θόλους και λαθεμένα εγώ.

Η γνώση διαχέεται στον νου και κει διαβάζεται κι από την λογική και από την ψυχή. Αλλιώς την ζωντανεύει η μία και αλλιώς η άλλη. Η μια τραβά τον υλικό της κόσμο ανάμεσα από κουφάρια και ερείπια για να αναδείξει νέα και περίοπτα αδιαφορώντας που και τι πατάει. Η άλλη θέτει ως απαραβίαστη αρχή την αγνότητα και τον άνθρωπο. Και συ πρέπει να αποφασίσεις ποιον θα στηρίξεις και ποιον θα ρίξεις.

“Εάν τις ραπίσει σε την παρειάν σου στρέψε προς αυτόν και την άλλην”.

Τώρα μπορούσα να διακρίνω τα απλά και μεγάλα νοήματα μιας Θεϊκής ρύσης, προτροπής. Καλά όλα αυτά που έχτισες. Γαλουχήθηκες με όλα τα ωραία, τ’ ανθρώπινα και τώρα στέκεις στο κατώφλι της ζωής έτοιμος για να τα κάνεις πράξη. Εδώ όμως αρχίζει η δυσκολία γιατί ο δρόμος είναι γεμάτος σκύλλες και χάρυβδες, σειρήνες και κύκλωπες. Και οι Φαίακες τόσο απελπιστικά λίγοι, που ακόμα κι αυτός ο Αίολος αδύναμος να σου δώσει τα φτερά για να τελειώσεις το ταξίδι σου στην Ιθάκη της ζωής σου. Σ’ αυτή την πορεία κι αν σε ραπίσουν ΜΗΝ το ανταποδώσεις. Γύρνα κι από την άλλη, κι από την άλλη, κι από την άλλη… Αυτός είσαι, αυτός είμαι! Δεν αλλάζω, δεν αλλοτριώνομαι. Έτσι είμαι, έτσι με έχτισα, έτσι με πιστεύω, έτσι μ’ αρέσω. Με ράπισες κι εγώ σου πρόσφερα… λουλούδι.

Δεν θα γίνω ο… άλλος. Τόσο απλό!



αἰέν ἀριστεύειν

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot