Κι ενώ με την καταπίεση της ανάγκης, η πορεία σημειώνεται ως κάθοδος, παραδόξως είναι άνοδος. Είναι αποδέσμευση από την ανάγκη, που σημαίνει αυτομάτως κίνηση προς τα άνω, ελευθερία!
Αναλόγως δε με το "πόσον αποδεσμεύεται", μετράται και η ελευθερία και συγχρόνως η κατάσταση που δημιουργείται ως επακόλουθο της σχέσης αυτής. Και είναι γνωστή ως "ευθύνη". Οι δε συντεταγμένες και τεταγμένες της κατάστασης αυτής παρουσιάζουν την εικόνα: Ο ελεύθερος είναι υπεύθυνος, ο δούλος στην όποια ανάγκη του είναι ανεύθυνος, ο απάνθρωπος είναι και μαζάνθρωπος.
Κι ενώ ο ελεύθερος είναι περισσότερο υπεύθυνος, όσο περισσότερο ελεύθερος είναι, ο ανεύθυνος είναι υποχείριο και υποζύγιο της ανάγκης, των συνηθειών και των παθών του. Ενα θηρίο στη ζούγκλα των ενστίκτων, αρνητής της ίδιας του της πνευματικής φύσης. Και εκ των πραγμάτων, μισάνθρωπος. Για να καταντήσει μαζάνθρωπος.
Κάθε κατώτερο στρώμα αποτελεί την υποδομή του ανώτερου. Κάθε ανώτερο περιέχει το κατώτερο. Το δε ανώτερο όλων περιέχει και τα τρία κατώτερα στρώματα. Ετσι ο άνθρωπος είναι και ύλη και ζωή και ψυχή και πνεύμα. Η συνείδηση της υπόστασης του αυτής του "ανοίγει την όρεξη", για να αποκτήσει γνώση της πρώτης αιτίας, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα αίτια.
Διότι, αν δεν είχε γνώση της υπόστασης του αυτής, δεν θα είχε καμία "όρεξη" να γίνει θηρευτής της γνώσης. Και η λέξη "φιλοσοφία", την οποία όπως λέγεται χρησιμοποίησε πρώτος ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, αυτή την πραγματικότητα εκφράζει, όταν σημαίνει από το "φίλος" και "σοφία", τον έρωτα προς τη σοφία, τη γνώση. Ισχύει δε, κυρίως εδώ ο λόγος ότι: "από το οράν, το εράν".
Ετσι περαιτέρω ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τους φυσικούς νόμους υποταγμένους στους πνευματικούς. Αυτό σημαίνει, κατ' ακολουθίαν, ότι η ζωή και η πράξη διέπονται από πλήρη ελευθερία. Από τη θέση αυτή, τα πράγματα ακολουθούν την εξής πορεία: Το σώμα, ως ύλη, κυβερνάται από τους φυσικούς νόμους, αίτιον-αποτέλεσμα. Επειδή δε οι φυσικοί νόμοι είναι "σιδερένιοι", αλύγιστοι, ο άνθρωπος σωματικώς, σε τελευταία ανάλυση, είναι ανάγκη, δηλαδή ένστικτα και πάθη, ζώον.
Ετσι, ηθικώς μεν από τη φύση του αυτή είναι κακός, κοινωνικώς δε είναι "πρέπειν".Τραγική ενσάρκωση του ανθρώπου-ζώου είναι η Μήδεια, η οποία, αν και γνωρίζει τι πράττει, εντούτοις δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά (αιτιοκρατία, Determinismus).
Το δε πνεύμα, η ψυχή, κυβερνάται από τους πνευματικούς, τους ψυχολογικούς, τους ηθικούς νόμους, οι οποίοι είναι πιθανολογικοί. Γι' αυτό η πνευματική του φύση ουσιαστικά είναι ελευθερία. Είναι ένα "οφελείν", ένα χρέος ηθικώς,ένα "καλό" κοινωνικώς, που οδηγεί στην εθελουσία και αναδεικνύει σε "ήρωα" και "μάρτυρα", σε "λεβέντη", σε άτομο ανεξάρτητο παρ' όλες τις επιτακτικές του ανάγκες.
Είναι ο άνθρωπος "Αντιγόνη", ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, ο Αθανάσιος Διάκος, ο αναχωρητής της διπλανής μας πόρτας, ο επιμένων να αντιδρά στη μαζική επιβολή του αδιανόητου (αναιτιοκρατία, Indeterminism).
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.