Και γράφω "υποτίθεται", γιατί εγκλωβισμένοι στην "πραγματικότητα" που μας φιλοτεχνούν, χάνουμε κάθε φορά το τρένο της ιστορίας και "μαντρωμένοι" στην πλάνη και στον ρεαλιστικό μηδενισμό της πολιτικής αβελτηρίας και της εν πολλοίς δημοσιογραφικής αθλιότητας, παρακολουθούμε απαθείς και ενίοτε ως ευδαίμονες "πανηγυριστές" να αιωρούνται οι ελπίδες μας στο τεντωμένο σχοινί της πολιτικής κουφότητας και των εκάστοτε ακαταλαβίστικων κυβερνητικών μυκηθμών.
Ο εθισμός μας στο μηδενισμό που αναδύεται από την πολιτική, αλλά που μας παρουσιάζεται σ' ένα περίτεχνο περιτύλιγμα, δεν μας επιτρέπει να διεκδικήσουμε τόσο το ρεαλισμό του παρόντος, όσο και την κριτική στάση, που προβληματίζει και πείθει.Τα πρόσωπα αφομοιώνονται μέσα στα γεγονότα που πλαταίνουν και δημιουργούν τις καταστάσεις-πλαίσια που ευνοούν την πονηρία των κυβερνώντων.
Και μας κρατούν βατό το πέρασμα στην καθολική στάση ζωής μέσα στις βιωμένες πραγματικότητες. Ετσι, μας εντυπωσιάζουν οι πολιτικές "παραστάσεις" και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Η αντίστασή μας έχει χάσει το στέρεο σχήμα της και γίνεται ένα με τη σωρεία των κενών σε περιεχόμενο πολιτικών λέξεων. Και οι χρεοκοπημένες αξίες, αυτή η πολλότητα του νοήματος του κοινωνικού δικαίου, όπως προβάλλει από διαπλασμένες καταστάσεις, μας αφήνουν αδιάφορους και εκ των πραγμάτων οδηγούμαστε στη δουλικότητα της προσαρμογής σε συγκεκριμένη θεώρηση.
Δεν πρόκειται για ισοπεδωτική αντίληψη της κοινωνικής πραγματικότητας. Ξεπερνώντας τις επιφάνειες και τις μεσοαστικές αβρότητες, ξεπερνώντας την ανασφάλεια και τη φοβία, είναι καιρός να "ξεβρακώσουμε" την ιματισμένη πολιτική υποκρισία, που κρατάει το κεφάλι μας καταχωνιασμένο στο μουμιοποιημένο μηδέν, που κάνει τον κοινωνικό θάνατο πιο πεθαμένο!
Πόσο ακόμη θα παρατηρούμε ως ικέτες της ελπίδας το κρεσέντο μιας αντιαισθητικής πολιτικής; Μιας πολιτικής όπερας με το δραματικό στοιχείο ευτελισμού των θεσμών και του Συντάγματος, με υποτείνουσα την κοροιδία, με το σαρκασμό του δυνατού και τη σάπια καρδιά των πολιτικών ιερουργών. Αυτή η πολιτική λειτουργία τελετουργείται μέσα στο απόλυτο μηδέν, που παριστάνει το απόλυτο είναι...
Οταν ευτελίζονται και απομυθοποιούνται οι θεσμοί και οι πολιτικές δυνάμεις, τότε η ευθύνη πέφτει στην κοινωνική ανευθυνότητα. Πόσο ακόμη θα συστοιχιζομαστε με την ανευθυνότητα; Πόσο ακόμη θα επιτρέπουμε πρόσωπα και οράματα να μένουν αδικαίωτα, γιατί δεν μπόρεσαν να υπάρξουν ποτέ; Πόσο θα ανεχόμαστε τους ανεπάγγελτους γυρολόγους της "σωτηρίας" μας, που έκαναν τη μηδενισμένη αναζήτηση αναγκαιότητα των λιμασμένων για ολίγον άρτον και θεάματα;
Μέχρι πότε συνωστισμένοι στην όχθη της λίμνης θα παρακολουθούμε τους κυβερνώντες να πέφτουν μέσα στη λίμνη για να...πιάσουν τον ήλιο της Ελλάδας που πνίγεται;
Και δεν πρόκειται για μια λυρική προσέγγιση του γράφοντος, με κάποια διάθεση υπερβολής και επιγραμματικότητα ιδεολογικής αποκρυστάλλωσης. Δεν πρόκειται για επιδερμικές διαπιστώσεις, αλλά για συναρθρώσεις του παράλογου πολιτικού λόγου και του αταλάντευτου κοινωνικού συναισθήματος, της αλλοτρίωσης που έγινε κατάσταση και μας σκιαγραφεί ένα μέλλον στον καμβά του Τίποτα.
Φτάσαμε στην κρίση εκείνη, εκτός της σημερινής οικονομικής, που ο Σεφέρης ονόμαζε "κατακόρυφη πτώση του Ελληνισμού". και συνεχίζουμε ακάθεκτοι τη διολίσθηση. Με την ιλλιγιώδη επιτάχυνση της τραγωδίας του τέλους.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.