Η κατάφαση της ζωής συνοδεύεται από το πόθο προς κάτι, το οποίο τελεί πέρα και υπεράνω της καθημερινότητας. Οπισθεν της άρνησης και της όποιας παθητικότητας, που οι δυσβάστακτες συνθήκες ή και η ιδιοσυστασία ενός λαού διαμορφώνει, κρύβεται πάντα μια κραταιά κατάφαση.
Κι αυτή η κατάφαση οδηγεί στην ανάγκη της απόφασης για μια νέα πίστη στις αρχές, για αφύπνιση της συνείδησης και αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης. Οδηγεί στην αντίδραση, στhν αντίδραση κατά της κρατούσης πολιτικής ηθικής. Οδηγεί στην έξαρση υπεράνω της πραγματικότητας και των φραγμών της ατομικότητας.
Ο Ελληνας έχει γίνει "σύμβολο" και ταυτόχρονα ενσάρκωση του οδυνηρού εναγκαλισμού ανεστιότητας και εναγώνιας αναζήτησης της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, που δεν φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα, όσο κι αν προσπαθούν να μας παραπείσουν οι απατεώνες της πολιτικής. Στην τραγική φυσιογνωμία του Ελληνα συγκεντρώνονται όλες οι γραμμές, όσες απαρτίζουν την εικόνα αυτής της πολιτικής, πολιτιστικής και ηθικής κατάπτωσης ιδιαίτερα.
Κατέχεται πλέον από τη σαφή συνείδηση της παρακμής της Ευρώπης και συγχρόνως είναι εμποτισμένος από το πνεύμα της μεγάλης κληρονομιάς του παρελθόντος. Ετσι αντικατοπτρίζεται σ' αυτόν όλη η αμφιβολία, η άρνηση και όλη η αντίφαση των χρόνων του. Και η συναίσθηση της αποστολής, ως φορέας αυτής της σημαντικής κληρονομιάς του παρελθόντος, της οποίας ήταν πάντα "καλεσμένος" να επιτελέσει.
Και προσκρούει στην οδυνηρή διαπίστωση ότι είναι εγκλωβισμένος στο "πουθενά" και ορθώνεται μπροστά του το τείχος του "τίποτα". Αυτή η κατάσταση τον ωθεί σε μια αχαλίνωτη και ίσως ακόρεστη απαισιοδοξία. Διαπιστώνει ότι βρέθηκε μόνος επί των κορυφών εκείνων, όπου ο κεραυνός πλήττει τη μοναχική δρυν. Κυριευμένος από προμηθειακή διάθεση αντιτάσσει στο θεό, του οποίου τις αποκαλύψεις και τη βοήθεια μόνο προσδοκά, πείσμονα ιδιογνωμοσύνη.
Και προτίμησε να θραύσει κάθε ψυχικό δεσμό και να πλάσει μέσα στη σιωπή της ερημίας του την ίδια του τη σκιά, για να απευθύνει σ' αυτήν τους μονολόγους του...
Ηθελε περισσότερο από καθετί να είναι αυτόνομος και ελεύθερη προσωπικότητα. και κατάντησε υποχείριο και υπήκοος δανειστών και συμφερόντων. Κατάντησε άθυρμα της πολιτικής απάτης και της πολιτικής ανικανότητας. και είδε τα τελευταία χρόνια να επιστρατεύονται όλοι οι γελοίοι της πολιτικής, για να διασκεδάσουν γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους του λαού, επιχειρώντας να θάψουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών στην τάφρο της γελοιότητας τους.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Κι αυτή η κατάφαση οδηγεί στην ανάγκη της απόφασης για μια νέα πίστη στις αρχές, για αφύπνιση της συνείδησης και αναμόχλευση της ιστορικής μνήμης. Οδηγεί στην αντίδραση, στhν αντίδραση κατά της κρατούσης πολιτικής ηθικής. Οδηγεί στην έξαρση υπεράνω της πραγματικότητας και των φραγμών της ατομικότητας.
Ο Ελληνας έχει γίνει "σύμβολο" και ταυτόχρονα ενσάρκωση του οδυνηρού εναγκαλισμού ανεστιότητας και εναγώνιας αναζήτησης της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, που δεν φαίνεται στο βάθος του ορίζοντα, όσο κι αν προσπαθούν να μας παραπείσουν οι απατεώνες της πολιτικής. Στην τραγική φυσιογνωμία του Ελληνα συγκεντρώνονται όλες οι γραμμές, όσες απαρτίζουν την εικόνα αυτής της πολιτικής, πολιτιστικής και ηθικής κατάπτωσης ιδιαίτερα.
Κατέχεται πλέον από τη σαφή συνείδηση της παρακμής της Ευρώπης και συγχρόνως είναι εμποτισμένος από το πνεύμα της μεγάλης κληρονομιάς του παρελθόντος. Ετσι αντικατοπτρίζεται σ' αυτόν όλη η αμφιβολία, η άρνηση και όλη η αντίφαση των χρόνων του. Και η συναίσθηση της αποστολής, ως φορέας αυτής της σημαντικής κληρονομιάς του παρελθόντος, της οποίας ήταν πάντα "καλεσμένος" να επιτελέσει.
Και προσκρούει στην οδυνηρή διαπίστωση ότι είναι εγκλωβισμένος στο "πουθενά" και ορθώνεται μπροστά του το τείχος του "τίποτα". Αυτή η κατάσταση τον ωθεί σε μια αχαλίνωτη και ίσως ακόρεστη απαισιοδοξία. Διαπιστώνει ότι βρέθηκε μόνος επί των κορυφών εκείνων, όπου ο κεραυνός πλήττει τη μοναχική δρυν. Κυριευμένος από προμηθειακή διάθεση αντιτάσσει στο θεό, του οποίου τις αποκαλύψεις και τη βοήθεια μόνο προσδοκά, πείσμονα ιδιογνωμοσύνη.
Και προτίμησε να θραύσει κάθε ψυχικό δεσμό και να πλάσει μέσα στη σιωπή της ερημίας του την ίδια του τη σκιά, για να απευθύνει σ' αυτήν τους μονολόγους του...
Ηθελε περισσότερο από καθετί να είναι αυτόνομος και ελεύθερη προσωπικότητα. και κατάντησε υποχείριο και υπήκοος δανειστών και συμφερόντων. Κατάντησε άθυρμα της πολιτικής απάτης και της πολιτικής ανικανότητας. και είδε τα τελευταία χρόνια να επιστρατεύονται όλοι οι γελοίοι της πολιτικής, για να διασκεδάσουν γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους του λαού, επιχειρώντας να θάψουν τη δυσαρέσκεια των πολιτών στην τάφρο της γελοιότητας τους.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.