Δημήτρης Αντωνίου: Οι ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια

απο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Σε συνέχεια του ρεπορτάζ: Ποινική δίωξη κατά Παπανδρέου και 173 βουλευτών - η ανταπόκριση του διαδικτύου


Συμπληρωματικά επισημαίνεται:

"...Να εξεταστεί επίσης από τον εισαγγελέα εάν η σιωπή και αδράνεια ττου Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια
 στα εκτενώς στην μήνυσή μου περιγραφείσες προδοτικές ενέργειες και παραλείψεις της κυβέρνησης και στην τραγική κατάσταση κατοχής της χώρας από ξένες δυνάμεις (Τρόικα) συνιστούν ενσυνείδητη παραβίαση συνδυαστικά των άρθρων Συντ.120, ΠΚ 14.2, και του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 265/1976 (ΦΕΚ Α` 36 /17-02-1976) «περί της ευθύνης του Προέδρου της Δημοκρατίας», στο οποίο περιγράφεται το έγκλημα της εκ προθέσεως παραβιάσεως του συντάγματος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το ενδεχόμενο αυτό να κριθεί και με βάση το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνήθηκε να υπογράψει τα σχετικά ΠΔ που προβλέπονται στο άρθρο 2 του ν.3845/2010 (Μνημόνιο) για την εφαρμογή του Μνημονίου, αρχής γενομένης από το πρώτο ΠΔ που του εισηγήθηκε προς υπογραφή τον Ιούνιο του 2010 ο τότε υπουργός Εργασίας Α. Λοβέρδος, σε λεπτομέρειες του οποίου έχω αναφερθεί στο παρόν κείμενο. Η άρνηση της υπογραφής των ΠΔ από τον Πρόεδρο, ανάγκασε την κυβέρνηση να φέρει προς ψήφιση στην Βουλή σειρά νόμων που προβλέπονται στο Μνημόνιο, με τεράστιο κομματικό και κοινωνικό κόστος, διαδηλώσεις, καταστροφές, ανθρώπινους θανάτους και τραυματισμούς κλπ., γεγονότα που θα είχαν αποφευχθεί φυσικά εάν ο Πρόεδρος είχε εκδώσει τα σχετικά ΠΔ. ...

Η ΜΟΝΗ εξήγηση της άρνησης του Προέδρου να υπογράψει την έκδοση των σχετικών ΠΔ είναι ότι αυτός τελεί σε πλήρη γνώση και επίγνωση της αντισυνταγματικότητας, του παρανόμου και της προδοτικής φύσεως της Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου και δεν θέλει να συνδέσει το όνομά μου με ένα προδοτικό νόμο και σύμβαση. Επιπλέον όμως και ταυτόχρονα με τα παραπάνω, η άρνησή του αυτή να υπογράψει τα ΠΔ δεν αρκεί να εξαλείψει τις αξιόποινες πράξεις που αυτός ενέχεται εκ της παραλήψεως των νομίμων πράξεων που αυτός υποχρεούται εκ του Συντάγματος να πράξει, κάτω από τις παρούσες συνθήκες Εθνικής Προδοσίας και Κατοχής της χώρας δια της ψήφισης του Μνημονίου και της υπογραφής της Δανειακής Σύμβασης. Συγκεκριμένα, το αξιόποινο των παραλήψεών του έγκειται στην παράληψή του να διαλύσει την Βουλή (Συντ. 41, 120) υπό τις παρούσες συνθήκες Εθνικής Προδοσίας και Κατοχής της χώρας, πράγμα όμως που δεν κάνει (σημειώνω ότι έχω στείλει ταχυδρομικά την μήνυσή μου στον Πρόεδρο από τον Μάιο του 2010, συνεπώς ο ίδιος γνωρίζει την προειδοποίηση που του κάνω στις τελευταίες παραγράφους της να μην υπογράψει τα σχετικά ΠΔ του Μνημονίου, διότι θα καταστεί κι αυτός συνεργός την Εσχάτη Προδοσία των υπολοίπων επίορκων βουλευτών).

Κι ο Πρόεδρος δεν έμεινε μόνο σε αυτά. Αλλά σε τηλεοπτική του δήλωση μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο την 01-01-2011 δήλωσε ότι «…ο ελληνικός λαός υποφέρει από το Μνημόνιο, αλλά καταλαβαίνει ότι ο δρόμος του Μνημονίου είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Με άλλα λόγια ο Πρόεδρος, ομιλών και πράτων ως Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Τύπου, παράνομα Διαφημίζει και Δικαιολογεί την Εθνική Προδοσία (που ο ίδιος έμπρακτα-σύμφωνα με τα όσα προείπα- έχει δείξει ότι πιστεύει ως τετελεσμένο και αληθές γεγονός) για οικονομικούς λόγους!, με αποτέλεσμα να παραβιάζει και καταλύει την ουσιαστική και βασική αρχή της Δημοκρατίας, η οποία –εξ ορισμού-μοναδικά και πάνω απ` όλα προστατεύει και διαφυλλάττει της ατομικές και πολιτικές ελευθερίες των πολιτών, ΟΜΟΛΟΓΕΙ την Κατάλυση της Δημοκρατίας και του Δημοκρατικού Συντάγματος της Ελλάδος,

με αποτέλεσμα –εκτιμώ- ότι συντρέχουν λόγοι παράβασης εκ μέρους του συνδυαστικά των άρθρων Συντ. 1,120, 41, ΠΚ 14.2, 135 (προπαρασκευστικές πράξεις προδοσίας), αλλά και του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 265/1976 (βλ. και σελ.18).





Η αντισυνταγματικότητα της ψήφισης του Μνημονίου, ως μέρος της Εσχάτης Προδοσίας





Την 08-05-2010 υπεγράφη μεταξύ της Κυβέρνησης και της Τρόικας μια διεθνής Δανειακή Σύμβαση τριετούς διάρκειας, ύψους 110 δις., εκ των οποίων τα 80 από το Κράτη Μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης (εκτός της Γερμανίας για την οποία δάνεισε η κρατική Γερμανική Τράπεζα KfW) και 30 δις. από το ΔΝΤ. Η Σύμβαση αυτή δεν έχει ακόμα κυρωθεί στο σύνολό της με κυρωτικό νόμο από την Ελληνική Βουλή και με πλειοψηφία 180 βουλευτών, σύμφωνα με τα άρθρα 28 παρ.2 Συντ.και 36 παρ.2 Συντ. Ένα μέρος όμως της Σύμβασης αυτής ψηφίστηκε –με απλή πλειοψηφία των 172 βουλευτών και συνεπώς κατά παράβαση των παραπάνω συνταγματικών άρθρων - την 06-05-2010 με την μορφή Μνημονίου Συνεργασίας και Κατανόησης!, ως «παραρτήματος» στον ν.3845/06-05-2010 από την Ελληνική Βουλή με «απλή» πλειοψηφία 172 βουλευτών (θα ίσχυε και με απλή πλειοψηφία 151 ψήφων), ώστε να αρχίσει –καταχρηστικά και παράνομα- να εφαρμόζεται η δανειακή αυτή σύμβαση, η οποία καταλύει βασικές αρχές του Πολιτεύματος και γι αυτό συνιστά πράξη Εσχάτης Προδοσίας από τους ψηφίσαντες αυτήν και από τους ανερχόμενους αυτήν, σύμφωνα με όσα έχω καταθέσει μέχρι τώρα.

Στις 07-05-2010 η κυβέρνηση με ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα –και κατά παράβαση των παραπάνω συνταγματικών άρθρων- πέτυχε την τροποποίηση της παρ.4 του άρθρου 1 του ν.3845/06-05-2010 κι έτσι με το άρθρο 9 του ν.3847/07-05-2010 οι διεθνείς συμβάσεις που εξουσιοδοτήθηκε να υπογράφει ο υπουργός οικονομικών στο πλαίσιο του Μνημονίου, δεν θα ήρχοντο πλέον στην Βουλή προς επικύρωση (όπως προέβλεπε η παρ.4 του άρθρου 1 του ν.3845/06-05-2010), αλλά «για συζήτηση και ενημέρωση».

Εδώ θα πρέπει να τονίσω, για τρίτη φορά, ότι η ενδεχόμενη ψήφιση της συγκεκριμένης δανειακής σύμβασης μεταξύ της «Ελληνικής κυβέρνησης» και της Τρόικας-δηλαδή με τους συγκεκριμένους προδοτικούς όρους που περιέχει και τους οποίους έχω αναλύσει στα προηγούμενα υπομνήματά μου, αλλά και επαναλαμβάνω παρακάτω- ακόμα και από τα 3/5 των βουλευτών κατά το άρθρο 28 παρ.2 του Συντάγματος, δεν θα την καθιστούσε νόμιμη, ούτε θα εξάλειφε το χαρακτήρα της ως προιόν (αιτία και αποτέλεσμα) εσχάτης προδοσίας, διότι η παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας δεν νομιμοποιείται ούτε και με την ψήφο και των 300 βουλευτών.

Ο νόμος αυτός (3847/2010) τέθηκε σε ισχύ από την 11-05-2010 (ΦΕΚ Α` 67/11-05-2010) συνεπώς δεν αφορά την ανάγκη κύρωσης της (πλήρους) Δανειακής Σύμβασης (που υπεγράφη την 08-05-2010), η οποία ακόμα και μέχρι σήμερα δεν έχει κατατεθεί στην Βουλή προς κύρωση με κυρωτικό νόμο με τις διατάξεις του άρθρου 28 παρ.2 Συντ. Επιπλέον, η ως άνω διάταξη του άρθρου 9 του ν.3847/07-05-2010 είναι και αντισυνταγματική, διότι έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την παρ.2 του άρθρου 36 Συντ., εφόσον οι διατάξεις του αφορούν φορολογικά και άλλα οικονομικά μέτρα σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς, αφορούν ατομικά τους Έλληνες.

Στην συνέχεια, ο υπουργός οικονομικών, κάνοντας χρήση της αντισυνταγματικής διάταξης του άρθρου 9 του ν.3847/07-05-2010, υπέγραψε την 06-08-2010 και δεν έφερε προς κύρωση στην Βουλή- και το «δεύτερο Μνημόνιο», καθ` επιταγήν του οποίου η κυβέρνηση ψήφισε στον Σεπτέμβριο του 2010 σειρά νόμων που αφορούν τις συνθήκες εργασίας (βλ. Παρακάτω).

Κατά συνέπεια η πλειοψηφία των βουλευτών που ψήφισαν το παραπάνω άρθρο 9 του ν.3847/2010, αλλά και ο υπουργός οικονομικών –εκτός της εσχάτης προδοσίας- διέπραξαν και «κατάχρηση πληρεξουσιότητας» (ΠΚ 151) με την ψήφιση της παραπάνω διάταξης και την υπογραφή του δευτέρου Μνημονίου, αντίστοιχα.

Τέλος, οι διατάξεις (το περιεχόμενο) και του «πρώτου Μνημονίου»-που ψηφίστηκε ως νόμος 3845/2010 την 06-05-2010 από την Βουλή- και συνεπώς και της συνολικής Δανειακής Σύμβασης, επιπλέον δε και οι διατάξεις του «δευτέρου Μνημονίου» της 06-08-2010 που υπεγράφη μόνο από τον Υπουργό οικονομικών (κατά το άρθρο 9 του ν.3847/2010), είναι αντισυνταγματικά και για τον λόγο ότι έρχονται σε αντίθεση με την αρχή της δοτής αρμοδιότητας (άρθρα 4 παρ.1 και 5 της Συνθήκης της Λισσαβώνας -Ευρωπαικό Σύνταγμα, σε συνδυασμό με τα άρθρα 2-6 της Συνθήκης της Λισσαβώνας για την λειτουργία της ΕΕ, σύμφωνα με τα οποία η άσκηση της εισοδηματικής κοινωνικής και φορολογικής και Ασφαλιστικής πολιτικής (στις οποίες αναφέρονται τα Μνημόνια) ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα των αυτοδυνάμων και ανεξαρτήτων κρατών-μελών της Ευρωπαικής Ένωσης (ΕΕ), η οποία (ΕΕ) μπορεί (στα πλαίσια των άρθρων 126 παρ.9 και 136 της Συνθήκης της Λισσαβώνας) να πάρει αποφάσεις που καθορίζουν μόνο τους γενικούς μακροοικονομικούς στόχους των κρατών-μελών που βρίσκονται σε επιτήρηση λόγω υπερβολικών ελλειμμάτων (Επ2., σελ. 36-37 των Επικαίρων). Συνεπώς, η ψήφιση των διατάξεων του πρώτου Μνημονίου (ν.3845/2010) και της Δανειακής Σύμβασης της 08-05-2010, αλλά και η υπογραφή από τον υπουργό οικονομικών των διατάξεων του δευτέρου Μνημονίου (της 06-08-2010), συνιστούν κατάχρησης πληρεξουσιότητας αυτών (ΠΚ 151), δεδομένου ότι οι διατάξεις των, αντίκειται στα άρθρα 4 παρ.1 και 2-6 της Συνθήκης της Λισσαβώνας.

Επιπλέον, με τις διατάξεις (περιεχόμενο) των παραπάνω δύο Μνημονίων και την Δανειακή Σύμβαση εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα Νομοθετικής και Εκτελεστικής Εξουσίας όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά και στο ΔΝΤ, στοιχειθετώντας τα εγκλήματα της Εσχάτης Προδοσίας (ΠΚ 134. 134α) (για τους αναλυτικούς λόγους που έχω εκθέσει στις προηγούμενες καταθέσεις μου).

Οι παραπάνω παράνομες πράξεις της κυβέρνησης και της κυβερνητικής πλειοψηφίας, οι οποίες δείχνουν ένα πάθος υπογραφής και ψήφισης, προφανώς αντισυνταγματικών διεθνών συμβάσεων (μνημονίων), με όρους που στοιχειοθετούν τα εγκλήματα της κατάχρησης πληρεξουσιότητας (ΠΚ 151) και Εσχάτης Προδοσίας (ΠΚ 134. 134α), αποδεικνύουν την εγκληματική προαίρεση της κυβέρνησης για τον συντακτικό αφανισμό της χώρας, με κίνητρο –όπως υποψιάζομαι- ίδιον όφελος, το οποίο κάποτε θα φανερωθεί (διότι δεν μπορώ να σκεφθώ ότι όλοι στην κυβέρνηση έχουν μειωμένο καταλογισμό λόγω νοητικής, ή ψυχικής ανεπάρκειας).

Από όλα τα παραπάνω συνάγεται ότι τα δύο Μνημόνια, αλλά και οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί καθ` επιταγή αυτών, είναι άκυροι (και παράνομοι) για τον απλό λόγο ότι τα Μνημόνια και η Δανειακή Σύμβαση δεν έχουν ψηφιστεί (ή δεν έχουν κάν ψηφιστεί) από την βουλή, με όρους κατάχρησης πληρεξουσιότητας (αλλά και εσχάτης προδοσίας). Συνεπώς η ζημία που υπέστησαν όλοι οι Έλληνες και το Ελληνικό Δημόσιο, βαρύνει και πρέπει να αναζητηθεί από τα μέλη της κυβέρνησης ατομικά, ήτοι με κατάσχεση της ιδιωτικής των περιουσίας.

Ταυτόχρονα με την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου στην ελληνική βουλή την 06-05-2010, η Τρόικα μας έδωσε την πρώτη δόση του Δανείου (ύψους νομίζω 20 δις.ευρώ), ενώ έθεσε ως όρο για την εκταμίευση της δεύτερης δόσης (τον Σεπτέμβριο του 2010 ύψους 10 δισ. ευρώ) την επίτευξη των οικονομικών στόχων που προέβλεπε ο ν. 3845/2010 (Μνημόνιο). Οι εξειδικευμένες όμως διατάξεις του Μνημονίου (με την μορφή «παραρτημάτων» του ν.3845/2010) για να εφαρμοστούν απαιτείτο να εκδοθούν τα αντίστοιχα Προεδρικά Διατάγματα (ΠΔ), όπως ο ν.3845/2010 προέβλεπε (άρθρο 2). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όμως –ευλόγως- αρνήθηκε να υπογράψει τα αντίστοιχα ΠΔ (πολλοί είπαν λόγω της παρούσας μήνυσης) με αποτέλεσμα οι διατάξεις αυτές να ψηφιστούν με την μορφή νόμου, που ρύθμιζε το νέο συνταξιοδοτικό καθεστώς στην χώρα, στην Ελληνική Βουλή τον Ιούλιο του 2010. Η άρνηση υπογραφής των σχετικών προεδρικών διαταγμάτων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας –των παραπάνω αλλά και των επομένων- ευθέως οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Πρόεδρος είναι πεπεισμένος για το παράνομο της Σύμβασης και του Μνημονίου, αλλά η άρνησή του για την υπογραφή των προεδρικών διαταγμάτων δεν τον απαλλάσσει των ευθυνών του και της εγκληματικής του συνέργειας στην ανήκουστα εσχάτη προδοσία που διέπραξε η «ελληνική κυβέρνηση» και «βουλή».

Η ψήφιση των διατάξεων αυτών συνιστά βέβαια μια ακόμα πράξη Εσχάτης Προδοσίας, διότι συμπληρώνει και υλοποιεί τον προδοτικό επίσης νόμο 3845/2010, οι οποίοι είναι μέρη της Προδοτικής Δανειακής Σύμβασης..."