Το μαρτύριο της σταγόνας από τους βουλευτές

Ο κίνδυνος «ξαφνικού θα­νάτου» της κυβέρνησης και της πλήρους κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ την περασμένη Πέμπτη απομακρύνθηκε προσωρινά λόγω της σωστικής παρέμβασης των κορυφαίων στελεχών. Ωστόσο τα προβλήματα είναι ορατά και η αγωνία για τη στάση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας έντονη. Μια μικρή γεύση της έντασης που επικρατεί ακόμα μεταξύ των βουλευτών εί­ναι η έκρηξη οργής του Ανδρέα Μακρυπίδη, ο οποίος βρήκε αφορμή τη διαδικασία κατεπείγουσας ψήφισης του εφαρμοστικού νόμου για να παραιτηθεί προχτές από εισηγητής του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Η αλήθεια είναι ότι ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας βαρέθηκε να κάνει τον «νεροκουβαλητή» του οικονομικού επιτελείου στη Βουλή και οι… υπηρεσίες του όχι μόνο να μην αναγνωρίζονται, αλλά να αναβαθμίζεται σε υφυπουργό για το ΕΣΠΑ ο ανταγωνιστής του στο ψηφοδέλτιο του νομού Θα­νάσης Μωραΐτης. Πληροφορίες μάλιστα λένε ότι ο Μακρυπίδης «τα πή­ρε στο κρανίο» γιατί είχε αποσπάσει υπόσχεση ότι στον κυβερνητικό ανα­σχηματισμό θα γινόταν υφυπουργός Ανάπτυξης, θέση για την οποία τελι­κά ορκίστηκε ο Μωραΐτης. Είχαμε… μπίνγκο, δηλαδή, γι’ αυτό και άρχι­σε να τους κουνάει μαντήλια.
Η αντίδρασή του θα φτάσει σε καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου; Όσοι τον γνωρίζουν λένε ένα ηχηρό «όχι», αφού ο τέως συνδικαλιστής των εφοριακών έχει βαθιά συνείδηση ΠΑΣΟΚ και σε μια εύθραυστη στιγμή για το κόμμα δεν πρόκειται να δημιουργήσει πρό­βλημα. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο για άλλους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Η κατεπείγουσα διαδικασία ψήφισης του εφαρμοστικού νόμου, που ακυρώνει για άλλη μια φορά τις κυβερνητικές δεσμεύσεις για κανονική κοινοβουλευτική διαδικασία, τους δίνει έδαφος για διαμαρτυρίες και αντιθέσεις. Ως τώρα πάντως δύο είναι οι βασικοί ύποπτοι για διαφοροποίηση στην ψηφοφορία – πακέτο για Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και εφαρμοστικό νόμο: ο Αλέξανδρος Αθανασιάδης, που επιμένει ότι θα καταψηφίσει γιατί διαφωνεί με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, και η Χρύσα Αράπογλου, που έθεσε ολοκληρωμένο σκεπτικό για τη διαχείριση των υδάτινων πόρων και διαφωνεί συνολικά με την ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΘ. Ο πρώτος είναι σίγουρο ότι αν εμμείνει στην άποψή του θα διαγραφεί πά­ραυτα, ενώ του ασκούνται πιέσεις να παραιτηθεί παραχωρώντας την έδρα του στον πρώτο επιλαχόντα. Το θέ­μα με την Αράπογλου δεν θεωρείται λήξαν και αυτές τις μέρες ασκούνται πιέσεις για να μεταβάλει άποψη. Η αλήθεια είναι ότι η βουλευτής Θεσ­σαλονίκης που στήριξε Παπανδρέου στην εσωκομματική μάχη νιώθει ότι, παρότι έμπειρη, δεν έχει αξιοποιηθεί καθόλου από την ηγετική ομάδα, ού­τε σε κυβερνητικό ούτε καν σε κοινο­βουλευτικό επίπεδο και βιώνει μια πολιτική ερημιά χωρίς να νιώθει ότι ευθύνεται η ίδια γι’ αυτό. Μια σειρά ακόμα «απρόβλεπτοι» βουλευτές πολιορκούν στελέχη τόσο της Κοινοβου­λευτικής Ομάδας όσο και του πρωθυπουργικού γραφείου. Στόχος της πο­λιορκίας, να τιθασευτούν οι… αγωνί­ες τους αλλά και να διασκεδαστεί η κοινωνική πίεση που υφίστανται. Από κοντά λοιπόν έχουν πάρει βουλευτές, όπως ο Γιάννης Αμοιρίδης, που μοι­άζει να ικανοποιείται από την πλήρη απόσυρση της εξίσωσης του πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής και ο Νίκος Σαλαγιάννης, που δήλωσαν προχτές ότι δεν δίνουν πια λευκή επιταγή στην κυβέρνηση, αλλά και η Σούλα Μερεντίτη, που ετοιμαζόταν – σύμφωνα με πληροφορίες – να… αυτομολήσει την περασμένη Πέμπτη και έμεινε την τελευταία στιγμή. Κρίσιμες θεωρούνται οι δύο συνεδριάσεις του Κοινοβουλευτικού Τομέα Εργασίας (αύριο Πέμπτη και την ερχόμενη Τρίτη) προκειμένου να πειστούν οι βουλευτές να ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο, παρά τις ενστάσεις και τις διαφωνίες τους.
Ο Βενιζέλος τους… πάγωσε
Η αλήθεια είναι ότι η έλευση Βενιζέ­λου στο υπουργείο Οικονομικών μοιά­ζει να πάγωσε (αν δεν ακύρωσε) κινή­σεις ανατροπής ή αποχώρησης βουλευτών, που ένιωθαν να σπρώχνονται στο πολιτικό περιθώριο, να εισπράτ­τουν κοινωνική αποδοκιμασία χωρίς ουσιαστικά να συνδιαμορφώνουν την πολιτική γραμμή του ΠΑΣΟΚ. Το εκσυγχρονιστικό μπλοκ που το 2007 δέχτηκε ισχυρό πλήγμα, μοιάζει σιγά σιγά να αναθαρρεί και να ανασυγκροτείται, δημιουργώντας έτσι σοβαρό πρόβλημα στον σχεδιασμό δημιουρ­γίας ενός εκσυγχρονιστικού κεντρο­αριστερού κόμματος από τους απο­χωρήσαντες Φλωρίδη, Νασιώκα μαζί με άλλους αποστασιοποιημένους… σημιτοφύλακες. Οι πληροφορίες επι­μένουν ότι, παρά την ευγενική αλλά σταθερή άρνηση του Κώστα Σημίτη να ηγηθεί της νέας προσπάθειας, υπάρ­χουν πολιτικά και κοινωνικά στελέχη που «παλεύουν» ακόμα με την ιδέα μιας νέας συνιστώσας η οποία θα λει­τουργήσει ως υποδοχέας πολιτών που αποχωρούν από το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Η βασική σκέψη είναι ότι στις εκλο­γές τα μεγάλα κόμματα θα δοκιμα­στούν πολύ σοβαρά και πολλοί «ποντάρουν» στον κατακερματισμό της πολιτικής σκηνής και την επανασύνθεσή της μέσα από νέους πολιτικούς σχηματισμούς. Ωστόσο το ρίσκο που πήρε ο Βενιζέλος να αναλάβει την οικονομική διαχείριση της κρίσης αλ­λάζει άρδην τα δεδομένα. Ένας από τους επιτελείς του και επικριτικός για τις κινήσεις της κυβέρνησης, ο Πάρης Κουκουλόπουλος, ορκίστηκε υφυ­πουργός Εσωτερικών καλούμενος να συνεργαστεί με τον Χάρη Καστανίδη, ενώ επίσης ο μέχρι τώρα «παραγκωνι­σμένος» και έτοιμος προς αποχώρηση Κώστας Σπηλιόπουλους βρέθηκε υφυ­πουργός Άμυνας. Το ερώτημα είναι πώς θα αντιδράσει η σφόδρα επικρι­τική και θορυβώδης Τόνια Αντωνίου ή οι Νάσος Αλευράς και Κώστας Καρτάλης, που δηλώνουν αιφνιδιασμένοι από την απόφαση Φλωρίδη να παραι­τηθεί και να αποχωρήσει οικειοθελώς από το κόμμα.
Το τραυματισμένο προφίλ του πρωθυπουργού
Με την κίνηση να κάνει αντιπρόε­δρο και υπουργό Οικονομικών τον Βενιζέλο o Παπανδρέου έδειξε ότι σπεύδει να αποχωρήσει από την καθημερινή διαχείριση της οι­κονομικής κρίσης. Το επόμενο δι­άστημα, όπως λένε οι συνεργάτες του, θα επιχειρήσει να επανασυγκολλήσει τη ραγισμένη ηγετική του εικόνα, ενώ θα προσπαθήσει να ξαναπιάσει το σπασμένο νήμα με κοινωνικές και κομματικές δυνάμεις που εγκαταλείπουν μαζικά την κυβερνητική παράταξη, όπως πιστοποιούν όλες οι δημοσκοπή­σεις.
Επίσης το κυβερνητικό κενό ορι­σμένων ωρών αποσταθεροποίησε τη διεθνή πολιτική σκηνή, καθώς οι ξένες ηγεσίες και η τρόικα είδαν ότι μπορούν, αν παραζορίσουν την Ελλάδα, να βρεθούν μπροστά στην οικονομική άβυσ­σο και τώρα τρέχουν για διορθωτικές κινήσεις. Στο επιτελείο Παπανδρέου εκτιμούν ότι αν τε­λικά οι Ευρωπαίοι ηγέτες βρουν ένα σημείο ισορροπίας ώστε να στηρίξουν ουσιαστικά τη χώρα και αρχίσουν να εισρέουν κοι­νοτικά κονδύλια που θα πέσουν στην ανάπτυξη ενδεχομένως το πολυτραυματισμένο ηγετικό προ­φίλ του Παπανδρέου να αρχίσει να αποκαθίσταται. Συνεργάτες του πρωθυπουργού που υποδέονται με περισσή αμηχανία τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όπου η συσπείρωση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά και η Ν.Δ. προπορεύεται έστω και οριακά, επισημαίνουν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται στη χειρότερη στιγμή της και χρει­άζεται χρόνο προκειμένου να πείσει τους πολίτες ότι υπάρχει διέξοδος στην κρίση. «Το επό­μενο βήμα», συνεχίζουν, «είναι αφού υπάρξει σταθεροποίηση, να δώσουμε προοπτική και ελπίδα για τη συνέχεια». Πόσο εύκολα όμως θα ξεχάσουν οι πολίτες ότι ο πρω­θυπουργός αυτοπροτάθηκε να απο­μακρυνθεί από τις πρωθυπουργικές ευθύνες που του έδωσε ο λαός με την ψήφο του, παραμένει ένα μεγά­λο ζητούμενο. Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ επιμένουν μελαγχολικά ότι την κί­νηση αυτή θα την πληρώνουν για καιρό και θα την «εξαργυρώσουν» αρνητικά στις επόμενες εκλογές. Ο ίδιος ο Παπανδρέου μοιάζει να εκτιμά ότι στο… τέλος της ημέρας οι πολίτες θα του αναγνωρίσουν την ειλικρινή διάθεσή του να βάζει πάνω από θώκους και εξουσίες τη σωτηρία της Ελλάδας και θα το δεί­ξουν έμπρακτα. Όμως υπάρχουν πολλά στελέχη που παρατηρούν ότι ο πρωθυπουργός έχασε τους τελευ­ταίους έξι μήνες και εξαιτίας δικών του λαθών το μοναδικό ατού που
είχε στο ξέσπασμα αυτής της πρω­τόγνωρης οικονομικής κρίση: ότι οι πολίτες πίστευαν πως είναι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που μπορεί να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Με τον καιρό ο Αντώνης Σαμαράς με αντιμνημονιακά φληναφήματα κατόρθωσε να του πάρει ένα μεγά­λο κομμάτι από την πίτα της μονα­δικότητας. Και τώρα μερίδιο από το εναπομείναν κομμάτι διεκδικεί σοβαρά ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επό­μενες πολιτικές εξελίξεις. Γι’ αυτό και πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η μάχη που δίνει τώ­ρα ο πρωθυπουργός να κερδίσει χρόνο μπας και εξαντλήσει την τε­τραετία είναι χαμένη από τα απο­δυτήρια. Οι κάλπες πλησιάζουν και δεν θα είναι αυτές του δημοψηφί­σματος, που ορθώς επισημαίνουν και αντιδρούν τα κόμματα της αντι­πολίτευσης ότι μ’ αυτές επιχειρεί να εκτονώσει την πολιτική ένταση και να αποφορτίσει το πολιτικό κλίμα. Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ επιμένουν ότι η μόνη ευκαιρία να κερδίσει πολιτικό χρόνο ο πρωθυ­πουργός είναι να επιβάλει τελικά το δημοψήφισμα. Ένα δημοψήφι­σμα θεσμικό που και σοβαρά και μαζικά θα αντιμετωπιστεί από τους πολίτες, παρότι είναι κόντρα στις επιθυμίες όλων των πολιτικών του ανταγωνιστών…
Η… πτώση Λοβέρδου
Ο ανασχηματισμός δημιούργησε πολλά νέα δεδομένα, αφού αναστάτωσε πλήρως τις εσωκομματικές ισορροπίες. Απ’ όλη αυτήν την ιστορία υπάρχει ένας μεγάλος χαμένος: ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος. Ο πρώτος που αποχώρησε με δύναμη από το βενιζελικό στρατόπεδο, ρίχνοντας γέφυρες φιλίας στον Γιώργο Παπανδρέου, εξε­λίχθηκε τους τελευταίους (πολλούς) μήνες ο πιο φανατικός υποστηρικτής του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και των επιλογών του οικονομικού επιτελείου. Όλες οι πληρο­φορίες τον ήθελαν στον ανασχηματισμό να αναβαθμίζεται και να αναλαμβάνει υπερυπουργείο με την ένωση του Υγείας με το Ερ­γασίας σε ένα, έχοντας υπό την επίβλεψή του το ασφαλιστικό. Ωστόσο οι εξελίξεις δεν τον δικαίωσαν, αφού ο πρωθυπουργός αποφάσισε όχι μόνο να κρατήσει ανέπαφο το υπουργείο Εργασίας – Κοινωνικής Ασφά­λισης αλλά και να αναβαθμίσει τον Γιώργο Κουτρουμάνη. Και εκεί λοιπόν που ο Λοβέρ­δος πήγαινε να εξελιχθεί σε νούμερο δύο της κυβέρνησης και ο Βενιζέλος τόσο καιρό στηρίζοντας τον Παπανδρέου οπισθοχωρούσε πολιτικά, τώρα πήρε το παιχνίδι πά­νω του. Το ρίσκο είναι μεγάλο, αλλά ποιος αμφισβητεί ότι ο Βενιζέλος είναι και επισήμως το νούμερο 2 του ΠΑΣΟΚ και αναμφίβο­λος διάδοχος του Παπανδρέου, αν υπάρξει τέτοιο θέμα;
Το μείζον ερώτημα είναι αν από το τραγικό πολιτικά διήμερο Τετάρτης – Πέμπτης έχασε ο Παπανδρέου.
Πρωτοφανής κίνηση
Η αλήθεια είναι ότι η πρωτοφανής κίνηση εν ενεργεία πρωθυπουργού να δημοσιο­ποιήσει την πρόθεσή του ακόμα και να πα­ραιτηθεί προκειμένου να υπάρξει κυβέρ­νηση εθνικής συνεννόησης κλυδώνισε σο­βαρά την ηγεσία του. Τα όσα συνέβησαν την περασμένη Πέμπτη, όπου το ΠΑΣΟΚ κινδύνευσε με κατάρρευση, επανάφεραν στο προσκήνιο την παραδοσιακή ισχύ των ηγετικών στελεχών του κόμματος. «Απο­δείχτηκε ότι μπορεί οι παρέες να γράφουν ιστορίες, αλλά δεν μπορούν να κυβερνή­σουν. Οι πολίτες θέλουν να νιώθουν εμπι­στοσύνη από την κυβέρνησή τους», τονίζει στο «Π» ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που από την εκλογική νίκη του 2009 πιέ­ζει για δημιουργία ηγετικής ομάδας στην κυβέρνηση. Ο Παπανδρέου που βρέθη­κε στα πολιτικά… Τάρταρα αναγκάστηκε, προκειμένου να επιβιώσει, να αποδεχτεί την πρόταση και να αποχωριστεί από την κυβέρνηση τους πολιτικούς του φίλους ή συνεργάτες. Η απότομη πτώση στο πολι­τικό χρηματιστήριο των «πουλέν» του Ραγκούση και Παπακωνσταντίνου, η πολιτική εκτόξευση του αιώνιου εσωκομματικού αντιπάλου Βενιζέλου, η αναγνώριση της πολιτικής εμπειρίας και υπεροχής σε στε­λέχη όπως ο Κώστας Σκανδαλίδης, ο Μιχά­λης Χρυσοχοΐδης, ο Ανδρέας Λοβέρδος, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Χρήστος Παπου­τσής, ο Χάρης Καστανίδης έναντι προσωπικών του επιλογών όπως π.χ. ο Παύλος Γερουλάνος, ο Σταύρος Λαμπρινίδης και ο Πάνος Μπεγλίτης, που παρά τα δυνατά τους χαρτοφυλάκια δεν μετέχουν στην κυβερνητική επιτροπή, αποδεικνύουν την πολιτική κάμψη του πρωθυπουργού και την προσπάθειά του να επιβιώσει πολιτικά αξιοποιώντας τα κορυφαία στελέχη του κόμματος. Μέχρι πρότινος, παρασυρμένος από τη νεωτερικότητα, φρόντιζε να απο­φεύγει τη συγκυβέρνηση με το «όλον ΠΑ­ΣΟΚ» και να λειτουργεί με «sui generis» επιλογές, όπως ήταν η υπουργοποίηση προσωπικών συνεργατών (Δρούτσας, Μπιρμπίλη κ.λπ.), που λίγο έλειψε να του κοστίσουν την πρωθυπουργία. Η αλήθεια είναι ότι ο Παπανδρέου, όπως λένε πολ­λοί στο ΠΑΣΟΚ, θα πληρώνει για καιρό την εμμονή του να παραμείνει στο τιμόνι της οικονομίας ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος συνέβαλε κυρίως με τη στάση του και την έλλειψη αέρα διαπραγμα­τευτή στην καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ. Κατάλαβε, έστω και στο παρά πέντε της πτώσης του, ότι τα συνθήματα νεωτερικότητας και η εμμονή σε τεχνοκρατικές ψυ­χρές προσεγγίσεις «κλοτσάνε» όχι μόνο στο ελληνικό μεσογειακό ταμπεραμέντο, αλλά και στον κοινό πολιτικό νου, που υποχρεώνει τους πολιτικούς να μην κου­νάνε επιτιμητικά το δάχτυλο όταν «ξεζου­μίζουν» τους πολίτες.
πηγή

αἰέν ἀριστεύειν