Η κρίση έχει ονοματεπών​υμο και το έγκλημα ενόχους

«Ο γαρ τις άνθρωπος ου λέγεται τινός τις άνθρωπος, ουδέ ο τις βους τινός τις βους• ωσαύτως δε και τα μέρη• η γαρ τις χειρ ου λέγεται τινός τις χειρ αλλά τινός χειρ, και η τις κεφαλή ου λέγεται τινός τις κεφαλή αλλά τινός κεφαλή». Αριστοτέλης, «Κατηγορίαι», 8a, 16-21


Σε απλά, νέα και φτωχά ελληνικά τα παραπάνω σημαίνουν: «Ένας ορισμένος άνθρωπος δεν λέγεται ότι είναι άνθρωπος κάποιου, αόριστου ανθρώπου. Ούτε λέμε ότι ένα βόδι ανήκει σε κάποιον μη συγκεκριμένο


άνθρωπο. Ομοίως και με τα ανθρώπινα μέλη. Είναι τμήματα του σώματος κάποιου συγκεκριμένου. Και το χέρι δεν λέγεται πως ανήκει σε κάποιον μη ορισμένο άνθρωπο αλλά σε έναν ορισμένο. Το ίδιο και το κεφάλι». Μεταγράφοντας τον Αριστοτέλη στις σημερινές συνθήκες καθίσταται...
 προφανές ότι η κρίση, η ανέχεια, η υποτέλεια, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, οι αυτοκτονίες, οι κατασχέσεις, η απελπισία είναι εξαρτήματα μιας φονικής μηχανής που κατασκευάστηκε από συγκεκριμένους ανθρώπους. Δεν πρόκειται να κάτσουν οι θεσμοί στο εδώλιο του κατηγορουμένου για εθνική προδοσία αλλά συγκεκριμένα πρόσωπα. Και η ποινή για την προδοσία είναι συγκεκριμένη. Αυτά τα γνωρίζουμε όλοι.

Ο άγνωστος πόλεμος

Το έργο «Κατηγορίαι» του Αριστοτέλους είναι το πρώτο βήμα του ανθρώπινου στοχασμού από τη μεταφυσική στην επιστήμη. Είναι η εναρκτήρια προσπάθεια του είδους μας να συστηματοποιήσει τη γνώση με νόμους και να την ταξινομήσει σε διάφορα πεδία. Με τον Αριστοτέλη, τον αυτοκράτορα του «συγκεκριμένου», του «ορισμένου» λόγου μπορούμε να δούμε πίσω από τα απατηλά παραπετάσματα των σοφιστειών και των διασταλτικών ερμηνειών της πραγματικότητας. Στην Ελλάδα, την πατρίδα του μεγάλου φιλοσόφου, η σκέψη του αντιμετωπίζει ένα καθεστώς άτυπης απαγόρευσης. Είναι προφανές γιατί συμβαίνει αυτό. Διότι βολεύει εκείνους που... μεταμφιέζουν τις χειροπέδες που τους ταιριάζουν για τα χρήματα που έχουν κλέψει σε «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Καλύτερα να καταλήξει στον Κορυδαλλό το «σύστημα», παρά ο Τάσος Μαντέλης που διατέλεσε υπουργός και φίλος και γνωρίζει πολλά. Αν απαγγελθεί κατηγορητήριο στην «συστημική διαφθορά», που ανέφερε σε πολλαπλές συνεντεύξεις του σε ξένα ΜΜΕ ο Γιώργος Παπανδρέου, θα τη γλιτώσουν εκείνοι, οι απόλυτα συγκεκριμένοι άνθρωποι που ανησυχούν για το μέλλον των οφσόρ εταιρειών τους και για τα DVD με τα ονόματα των Ελλήνων καταθετών στην Ελβετία. Το σύστημα είναι πάντα σιωπηλό. Οι άνθρωποι μιλούν – ειδικά όταν πιέζονται... Στο Γιουνανιστάν του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου η απώλεια του εθνικού εδάφους των Ιμίων, καλύφθηκε πίσω από την αιθαλομίχλη της μη προσδιορισμένης «ελληνοτουρκικής φιλίας», τον μπαμπούλα του «εθνικισμού» και την υποτιθέμενη απειλή που συνιστούσαν για την ύπαρξη του κράτους οι «υπερπατριώτες».

Η σοφιστεία των μη προσδιοριζόμενων υπαιτίων των εγκλημάτων που έχουν διαπραχθεί σε βάρος του έθνους χαρακτηρίζεται κι από την ανισορροπία των ορισμών. Δηλαδή, ενώ η Σημιτική ομήγυρις χρησιμοποιούσε συχνά τον όρο «υπερπατριώτες» (εκείνοι που αγαπούν την πατρίδα τους περισσότερο από το... κανονικό) δεν δεχόταν επ' ουδενί ότι υπάρχουν «υποπατριώτες». Κοντολογίς, επιδίωκαν να μας πείσουν ότι στην Ελλάδα που υπερψήφιζε τον άπατρι κοσμοπολιτισμό του Κώστα Σημίτη, υπήρχε υπερπληθώρα εθνικιστών αλλά ούτε μισός προδότης! Για εκείνους που ευχαρίστησαν τους Αμερικανούς από το βήμα της Βουλής και μας έδεσαν νύχτα και χειροπόδαρα στο τευτονικό άρμα του ευρώ αποδείχθηκε βολική η προκαταβολική ενοχοποίηση του πατριωτικού χώρου (με τη ρετσινιά του «υπέρ»).

Περί ερμηνείας

«Είναι φανερό ότι σε μία και μόνη κατάφαση αντιστοιχεί μία και μόνη άρνηση», αναφέρει ο Αριστοτέλης από τα Στάγειρα σε άλλο, εξαιρετικά σημαντικό έργο του («Περί Ερμηνείας», 17b). Κάθε τι θετικό έχει ως κατοπτρικό είδωλο το αρνητικό του. Και στους αριθμούς, υπάρχει η πολιτικότητα που καθορίζει την αξία τους (+1, -1). Μόνο το μηδέν δεν έχει αρνητική ή θετική πολικότητα. Είναι απλώς μηδέν. Δεν υπάρχει -0 ή +0. Οι άνθρωποι, οι οποίοι σφετερίστηκαν τη λαϊκή ψήφο, εκποιούν τη δημόσια περιουσία, έδωσαν κυρίαρχη θέση και λόγο βαρύνοντα στους ξένους και εργάζονται αδιάκοπα για την αποδόμηση καλύπτονται πίσω από το μηδέν και κυριαρχούν. Τα μόνα πράγματα που φοβούνται και προσπαθούν να αποτρέψουν είναι οι σαφείς ερωτήσεις που προϋποθέτουν ξεκάθαρες απαντήσεις. Τρέμουν την προσωποποίηση των προβλημάτων και την αναζήτηση των υπαιτίων για τη συμφορά. Γνωρίζουν καλά ότι όταν ξεφουσκώσει το μηδέν που τους τρέφει θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για να φανούν επιτέλους τα ονοματεπώνυμά τους. Το απεύχονται αλλά θα γίνει.

Δημοσιεύτηκε στην «κυριακάτικη δημοκρατία»στις 18/12/2011

Φ Ι Λ Ο Τ Ι Μ Ι Α