Η Ελλάδα ΠΟΤΕ δεν πεθαίνει!

Η γνωστή ρήση δεν είναι απλά ένα μια αισιόδοξη πρόβλεψη για το μέλλον ούτε το ρεφρέν ενός στρατιωτικού εμβατηρίου. Είναι μια διαχρονική αλήθεια, μια πραγματικότητα αναλλοίωτη μες στους αιώνες και ξεκινά από την αρχαία προφητεία των Δελφών: «Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος» και φτάνει μέχρι την πρόσφατη ιστορία, όπου το έθνος αντεπεξήλθε μια Μικρασιατική καταστροφή, έναν παγκόσμιο κι έναν εμφύλιο πόλεμο, αλλά στάθηκε όρθιο.


Τώρα έχουμε μπροστά μας μια οικονομική καταστροφή, η οποία είναι παράλληλα κι εθνική χρεοκοπία, όπως παραδέχτηκε κι ο… αγαπητός Θεόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος (μας) δουλεύει νυχθημερόν αγόγγυστα για το καλό του ελληνικού λαού. Ο αντιπρόεδρος της τροϊκανής κυβέρνησης ομολόγησε για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας πως: «Είναι μεγάλο πρόβλημα για πολλούς συμπολίτες μου, ίσως για την πλειονότητα, κατανοώ τους άποψή τους. Εγώ όμως είμαι υπέρ του να χάνει κάνεις την κυριαρχία του. Πάντα ήμουν. Πάντα έλεγα ότι ήμουν Ευρωπαίος και μάλιστα υπέρ του φεντεραλισμού». Τα περαιτέρω σχόλια περιττά…

Ακόμα και τώρα λοιπόν, που η πατρίδα μας έχει ηττηθεί κυρίως από τα πολιτικά της υποχείρια κι ο λαός στενάζει από τα ασφυκτικά οικονομικά μέτρα, η Ελλάδα ΠΟΤΕ δεν πεθαίνει!

Και δεν πεθαίνει όχι γιατί κάποιοι τεχνοκράτες θα φέρουν την ανάπτυξη. Έτσι έλεγαν κι όταν μας έβαλαν στο ευρώ κι είδαμε τα χαΐρια μας… Ούτε περιμένουμε κάποιους ξένους να μας σώσουν με τις επενδύσεις τους. Μια ζωή τους περιμέναμε επί τουρκοκρατίας κι ακόμα… έρχονται. Μόνοι μας λευτερωθήκαμε τότε κάτω από το Άγιο λάβαρο του Παλαιών Πατρών Γερμανού, μόνοι μας θα σώσουμε και την ελληνική κοινωνία. Είναι ίσως περίεργο να δίνω μια νότα αισιοδοξίας στην ζοφερή πραγματικότητα, αλλά βασίζομαι στην εσωτερική δύναμη του Έλληνα να στύβει την πέτρα και να βγάζει μάλαμα. Το έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως με την αυτοθυσία, την αλληλεγγύη και την πίστη όλα μπορεί να καταφέρει.

Περπατώντας στους μουντούς δρόμους της Αθήνας, όλο και κάποια ηλιαχτίδα θα σου δώσει την ελπίδα. Έξω από μια εκκλησία κάποιος έχει αφήσει δυο τσάντες, η μία είναι γεμάτη τρόφιμα κι η άλλη έχει ρούχα. Κάποιος ανήμπορος θα τα πάρει ή ο ιερέας θα τα μοιράσει σε αυτούς που έχουν ανάγκη και δυστυχώς δεν είναι λίγοι. Λίγο παρακάτω μια ζητιάνα επαιτεί, κρατώντας στην αγκαλιά ένα παιδί. Ένας περαστικός κοντοστέκεται, αγοράζει δυο κουλούρια και της τα δίνει. Όχι, δεν έσβησε ακόμα η ανθρωπιά στην πατρίδα μου.

Τέλος, αντίκρισα έναν συνάνθρωπο μας σε καροτσάκι αιμόφυρτο. Είχε πέσει ο δύσμοιρος και χτύπησε. Από πάνω του βρέθηκαν αμέσως ένα τσούρμο περαστικοί, άλλος του μιλούσε για να τον καθησυχάσει, άλλος κάλεσε το ΕΚΑΒ, ενώ ακόμα ένας είχε σπεύσει σε ένα φαρμακείο και του πρόσφερε μια γάζα, για να σταματήσει την αιμορραγία.

Αυτή είναι η Ελλάδα! Οι υπερήφανοι αλληλέγγυοι Έλληνες κι όσα και να έρθουν, η πατρίδα μου ΠΟΤΕ δεν πεθαίνει!



Θεόδωρος – Νεκτάριος Ζούμπος για το pentapostagma