Η Ελλάδα φασίζει και μαζοχίζεται…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Είχα προειδοποιήσει: όσο θα βαθαίνει η κρίση στην Ελλάδα και θα συνειδητοποιούμε τα αποτελέσματα της μορφής χρεοκοπίας που επέλεξε το καθεστώς της διαπλοκής, τόσο η κοινωνία θα μετακινείται δεξιότερα - σε σημείο ολοένα και περισσότερο να «μηδενίζει» και να φασίζει, μαζοχιζόμενη.

Αν σήμερα προσέξεις απροκατάληπτα την συγκυριακή έκφραση γνώμης μεγάλου μέρους των Ελλήνων πολιτών και ..........

ιδιαίτερα του λεγόμενου ενεργού πληθυσμού, είμαι βέβαιος ότι σε αυτό θα καταλήξεις και εσύ. Δυστυχώς, παρά την τεχνολογική πρόοδο της «μηχανής», ο «θεός» των κοινωνιών, δηλαδή η σχέση πολιτικής - πολιτισμού- κοινωνίας, συνεχίζει να μας δίνει «προϊόντα» ήδη γνωστά στον μελετητή της πολιτικής κοινωνιολογίας, πολιτικής ψυχολογίας, κοινωνιολογίας και πολιτικής ιστορίας. Δεν γνωρίζω αν είναι κακό ή καλό, πάντως η τεχνολογική πρόοδος, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε, δεν συμβαδίζει με την ανάπτυξη δημοκρατικής τεχνολογίας και έτσι η άσκηση αντιλαϊκής πολιτικής καταναγκασμού, νόθου κοινοβουλευτισμού και οικονομικής συρρίκνωσης, οδηγεί σε στάσεις αντίστοιχες με εκείνες που διαπιστώθηκαν κατά το παρελθόν σε υπερκαταναλωτικές, ατομιστικές κοινωνίες που βίωσαν ανάλογα φαινόμενα με την σημερινή δική μας. 

Φίλοι, η υπόθεση που έθεσα υπόψη σας πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, δυστυχώς επιβεβαιώνεται με τα προσωρινά στοιχεία που διαθέτω - δίχως να έχω εκπονήσει ασφαλώς κάποια συστηματική έρευνα (δεν είναι δύσκολο να γίνει από τα ελληνικά πανεπιστήμια). Οι ενδείξεις, λοιπόν, καταμαρτυρούν ότι βαδίζουμε ολοταχώς σε νεοφασιστική εκτροπή, αναζητώντας έναν Έλληνα Jörg Haider. Η πλάκα είναι ότι άλλοι τον προτιμούν ψυχρό, σοβαροφανή τεχνοκράτη, ενώ άλλοι θερμό, λαϊκό αγωνιστή εναντίον του σάπιου κατεστημένου και του φαύλου πολιτικού συστήματος.

Έχουμε, δηλαδή, τη σύγκληση δύο μορφών λαϊκισμού προς το νεοφασισμό, εναντίον του λαϊκισμού του κεντροαριστερού και κεντροδεξιού πελατειακού λαϊκισμού και πολιτικού αμοραλισμού, ο οποίος αναπόφευκτα καταρρέει εξ’ αιτίας της πολιτικής κρίσης που επέφερε η οικονομική κατάρρευση. 

Το αθώο ερώτημα που θέτει αυτός ο ακροδεξιός λαϊκισμός με τεχνοκρατικό ή πατριωτικό μανδύα είναι: πώς θα απαλλαχτεί ο λαός από τους αχρείους πολιτικάντηδες που ζημίωσαν την χώρα και καταστρέφουν την κοινωνία; Ενώ στη συνέχεια προχωρά ορίζοντας το στρατόπεδο των αντιπάλων του Ελληνικού λαού. Είναι συλλήβδην το πολιτικό προσωπικό της κεντρικής πολιτικής σκηνής και οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι ανώτεροι λειτουργοί των οργάνων του κράτους. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Δικαστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί και μετακλητοί στα πολιτικά γραφεία υπάλληλοι. Επίσης, το δίκτυο τραπεζιτών, εργολάβων και προμηθευτών του δημοσίου, αχυράνθρωπων και ιδιοκτητών των ΜΜΕ με τους υπαλλήλους τους δημοσιογράφους κλπ…        

Η αφήγηση αυτών των αγανακτισμένων με το κατεστημένο Ελλήνων είναι ριζοσπαστική, σοσιαλίζουσα και σε αρκετές περιπτώσεις καθαρά εθνικοσοσιαλιστική. Ενώ είναι αντικομμουνιστές, ρατσιστές, εμφανιζόμενοι ως απελπισμένοι από την αστική δημοκρατία, δεν διστάζουν να αυτοπροβάλλονται ως «υπερκομμουνιστές», «υπερσοσιαλιστές» και υπερασπιστές του ελληνικού έθνους από τον ρατσισμό Γερμανών και άλλων ευρωπαίων, όπως και των μεταναστών που βρίσκονται νόμιμα ή αδήλωτοι και εκτός νομικής κάλυψης στην χώρα μας. Να, όπως έκανε κάποτε ο Καρατζαφέρης, πριν αποδειχθεί συνοδοιπόρος των τραπεζιτών! Και προς θεού, μην με παρεξηγήσετε! Δεν θεωρώ τους φασίζοντες, υποκινούμενα των τραπεζιτών!! Αντιθέτως αναγνωρίζω στο πρόσωπό τους αγνές προθέσεις, σέβομαι την ειλικρίνειά τους και επί των επιχειρημάτων τους μάλλον δεν θα είχα σημαντικό οπλοστάσιο να αντιτάξω, στο επίπεδο άρθρωσης του λόγου τους ασφαλώς. Όπως δεν είχε κανείς στην Αυστρία εναντίον της ρητορείας του Jörg Haider. Η αγανάκτησή τους έχει πολιτικοκοινωνική βάση, αλλά η απάντησή τους δεν έχει πολιτικό έρμα. Αποτελεί αισχρό λαϊκισμό, στο βαθμό που παραμένει στο λειτουργιστικό επιφαινόμενο του πελατειακού κράτους, το οποίο θεωρείται ιδεαλιστικά και όχι δομικά και ιδεολογικά ως σχέσεις ηγεμονίας και ταξικής διαστρωμάτωσης.

Όσοι εξ αυτών θεωρούν την δική μας καλοθεμελιωμένη πολιτική αφήγηση ως «παπαρολογία», ας ξανδιαβάσουν την προηγούμενη πρόταση για να καταλάβουν τι είναι «παπαρολογία»: είναι ο λόγος και η πρακτική των σύγχρονών Ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών, οι οποίοι θαυμάσια επικοινωνούν με τους μαζοχιστές, αν και εμφανίζονται να καταλήγουν προς το παρόν σε άλλες μορφές αντίδρασης. Δεν επιθυμούν όπως οι μαζοχιστές να υποταχθούμε απολύτως στην τρόικα και να αποδεχθούμε ξένη διοίκηση, ώστε να γίνουμε επιτέλους «σωστοί και τίμιοι άνθρωποι», αλλά συμφωνούν στο ότι «καλά να πάθουμε», αφού ανεχόμαστε τους φαύλους που μας κυβερνούν! Πρόκειται για την επιτομή της αντιδραστικής κουλτούρας, πάνω στην οποία χτίζουν όλα τα κρυφοφασιστικά, εθνικιστικά καθεστώτα, στο βαθμό που παράλληλα δεν αρθρώνεται μια πρόταση εναλλακτικής ηγεμονίας με προοδευτικές-κοινωνικές πρακτικές.    

Εδώ βρισκόμαστε, αγαπητέ μου αναγνώστη, σήμερα. Εκεί όπου έχτιζε ο Jörg Haider, όταν κατέρρεε μέσα στην ανυποληψία και τα σκάνδαλα η κεντροαριστερά και κεντροδεξιά στην Αυστρία. Μια διαδικασία που έτυχε να μελετήσω από κοντά. Η ρητορική φόρμα του Haider δομήθηκε πάνω σε μια διαχωριστική γραμμή που διχοτομούσε την αυστριακή κοινωνία σε δύο στρατόπεδα. Από την μια ήταν οι αγνοί, άνεργοι και εργαζόμενοι Αυστριακοί, οι οποίοι ήταν φορείς πατριωτισμού και ηθικών αξιών, ενώ από την άλλη οι διεφθαρμένοι: κόμματα, συνδικάτα, αριστεροί επιστήμονες, διανοούμενοι (αποκαλούμενοι και «παπαρολόγοι»), μετανάστες και καλλιτέχνες, καθώς και δημοσιογράφοι και εισαγγελείς. Αυτοί θεωρούνταν κοινωνικοί δαίμονες, που στο βαθμό που αποκλείονταν από την πολιτική διαδικασία, η χώρα θα έβρισκε ξανά τον δρόμο της προόδου και της ευημερίας και οι πολίτες της την χαμένη τους αρετή και αξιοπρέπεια.

Στο βιβλίο του «Die Freiheit, die ich meine» ( Η Ελευθερία όπως την εννοώ) ο Jörg Haider σημειώνει  (και ας δίνω ιδέες στους ημεδαπούς μιμητές του): «Η άρχουσα πολιτική τάξη ελέγχει την διαμόρφωση της κοινής γνώμης και η ατομική άποψη αγνοείται. Μια διαλεκτική διαδικασία ευρείας εθνικοποίησης της κοινωνίας και κοινωνικοποίησης του κράτους ανέτρεψε τον κλασικό διαχωρισμό κράτους και κοινωνίας. Οι ιδέες και γνώμες των πολιτών δεν μπορούν να μεταδοθούν άμεσα, αλλά υφαρπάζονται από θεσμούς, ομάδες συμφερόντων και κόμματα. Ανάμεσα σε αυτά και το κράτος αναπτύσσεται ένα παιχνίδι εξουσίας που περιορίζει στο ελάχιστο το πεδίο της ατομικής ελευθερίας και του αυτοκαθορισμού…Το ζήτημα είναι ποιος πρέπει να αποφασίσει τον δρόμο που θα πάρουμε. Κατά την γνώμη μου: ο λαός». Όχι, ο Haider δεν ήταν νεοναζί, όπως πολλοί υποστήριξαν, ήταν ένας ιδιόμορφος κήρυκας του σύγχρονου φασισμού, ο οποίος πάντρευε τον νεοφιλελευθερισμό με τον πολιτισμικό εθνικισμό για να αποκτήσει κοινό και υποστηρικτές μεταξύ των αηδιασμένων από την πρακτική της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, οι οποίες πλέον είχαν γίνει ένα, μέσω του κυβερνητισμού και της πατρωνίας που τον συνόδευε. Και όλα αυτά σε αντιδιαστολή με την αριστερά, που είχε αφομοιωθεί και αναλωθεί στο διαχειριστικό παιχνίδι της εξουσίας.  Σας θυμίζει κάτι αυτό, ως προς «τα καθ’ ημάς»;

Προσοχή, ο φασισμός με την μάσκα της «αγανάκτησης» ενός εξαπατημένου και φτωχοποιούμενου λαού είναι εδώ: βρίσκεται στην Ελλάδα και αναπτύσσεται ύπουλα και γοργά! Ο πονηρός φασιστάκος χώνεται σαν αρουραίος παντού και μολύνει με τον δήθεν λαϊκό και πατριωτικό του λόγο – την δήθεν αγνή ελληνική ψυχή του - μια σε μεγάλο βαθμό αντιδραστική κοινωνία. Το διαδίκτυο που τόσα καλά προσφέρει στην διάδοση της πληροφορίας και της γνώμης είναι ένα αποδοτικό μέσο για αυτόν. Το αξιοποιεί και καλά κάνει, για να κάνει όμως κάτι που καθόλου καλό δεν κάνει στη κοινωνία: να την μπολιάσει με άκριτο μίσος, μηδενισμό, ψευδο-επαναστατισμό, φθόνο για το διαφορετικό, ρατσισμό και άρνηση της ταξικά θεμελιωμένης ιδεολογίας και πολιτικής πρακτικής. Το χειρότερο είναι ότι υποδυόμενος την αριστερή ηθική και σε μεγάλο βαθμό υιοθετώντας παραπλανητικά το λενινιστικό αριστερό ιδίωμα, πετυχαίνει να εμφανίζεται ως ο αγνός πατριώτης σοσιαλιστής, που έρχεται για να προσφέρει κάθαρση σε μια περιοχή, όπου η κατεστημένη αριστερά εκ των πραγμάτων δεν μπορεί, καθώς είναι ή εμφανίζεται να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καθεστώτος που καταρρέει μέσα στην πολιτική άβυσσο που επιφέρει η χρεοκοπία του κράτους.  

Μην αμφιβάλετε, η συγκυρία ευνοεί τον πονηρό φασιστάκο, ο οποίος θα μπορούσε να συμπαρασύρει στον μαύρο δρόμο του και τους χιλιάδες αντιδραστικούς μαζοχιστές που δεν θα είχαν πρόβλημα να δουν τον εκδικητή που επιζητούν στο πρόσωπο ενός Έλληνα Haider, αντί στο πρόσωπο επιτρόπων της τρόικας. Ο Έλληνας Haider θα ήταν και για τους μαζοχιστές μια καλή εναλλακτική λύση, αρκεί να υποσχόταν ότι θα πράξει ότι ο Γερμανός επίτροπος και ότι τέλος πάντων φαντάζονται ότι θα μπορούσαν να πετύχουν 5.000 ευρωπαίοι γραφειοκράτες, εντεταλμένοι να οργανώσουν την διοίκηση και την οικονομία. Αυτόν αναζητούν ολοένα και περισσότεροι Έλληνες σήμερα και ο …θεός να βάλει το χέρι του, μια και η προοδευτική κοινωνία δεν μοιάζει ούτε τον κίνδυνο να αντιλαμβάνεται, ούτε να είναι ικανή να συμπράξει σε ένα κοινό στρατηγικό σχέδιο παραγωγικής αναδιοργάνωσης και εκδημοκρατισμού – τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Ενώ η περίφημη συναίνεση στο κέντρο αποτέλεσε το κρίσιμο στοιχείο κατάρρευσης του διαπλεκόμενου δικομματισμού, η αριστερά στην Ελλάδα παρά τα ενθαρρυντικά ποσοστά που (της) δίνουν οι δημοσκοπήσεις (μεμονωμένα και συλλογικά), δεν φάνηκε μέχρι τώρα ικανή να προσφέρει μια διαφορετική, ανώτερη πολιτική ποιότητα στον πολιτικό ανταγωνισμό της χώρας μας. Έμεινε σε μεγάλο βαθμό εγκλωβισμένη στην πολιτική ρουτίνα και διαλεκτική των περασμένων ετών, δίχως να αναπτύξει ιδιαίτερη στρατηγική επί της κρίσεως – αν εξαιρέσει κανείς τις απόπειρες, αλλά σε καμία περίπτωση συνεκτικές στρατηγικές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η έλλειψη αυτή ίσως να κρίνει το πολιτικό παιχνίδι και γενικότερα τις εξελίξεις στην Ελλάδα την επόμενη πολύ δύσκολη για τον ελληνικό λαό περίοδο. Ο κρυφοφασισμός και ο διάχυτος μαζοχισμός που παρατηρούνται (φυσιολογικά και αναμενόμενα) στην Ελλάδα, αν δεν διαλυθούν μέσω μιας ποιοτικής αναδιάρθρωσης της στρατηγικής των προοδευτικών-κοινωνικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων της ευρύτερης αριστεράς, σε ένα προγραμματικό/κυβερνητικό πλαίσιο που θα αντιμετωπίζει το πολιτειακό, οργανωτικό-διοικητικό, θεσμικό, τεχνολογικό, αναδιανεμητικό, μεταναστευτικό πρόβλημα σε συνάρτηση με το κοινωνικό μοντέλο και τις βάσεις για την θεμελίωση ενός απολύτως νέου και καινοτόμου παραγωγικού σχεδίου…θα αυγατίσουν. Στο τέλος μάλιστα θα αποτελέσουν το καλύτερο άλλοθι για όσους ξένους επιθυμούν και μηχανεύονται την απομόνωση της Ελλάδας στην Ευρώπη και την περιθωριοποίηση της στον κόσμο, ώστε αυτή να καταστεί υποχείριο είτε της γερμανικής ηγεσίας, είτε του Αμερικανοεβραϊκού λόμπυ και των πολιτικών και χρηματοπιστωτικών μοχλών του, στο πλαίσιο της επιδιωκόμενης ολοκλήρωσης της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Με μια κουβέντα, αν η ευρύτερη αριστερά παραμείνει να μετρά φιλάρεσκα, σχεδόν αυτιστικά, τα κουκιά της και την επιρροή της με όρους κομματικού ηγεμονισμού, όχι απλώς θα παραμείνει κοινωνικά αναποτελεσματική, αλλά θα προσφέρει παράλληλα νερό στον μύλο της υπερλαϊκιστικής φασίζουσας και συμπλεγματικής δεξιάς. Δικαιολογίες ως προς μία τέτοια εξέλιξη θα υπάρχουν ασφαλώς πολλές, η εξήγηση όμως δεν θα τιμά κανέναν απολύτως δημοκράτη, που νοιώθει ότι μπορεί να προσφέρει στη κοινωνική πρόοδο και χειραφέτηση λαού και αποκλεισμένων ομάδων του ελληνικού πληθυσμού.