Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟ 'Η ΚΡΙΣΗ...

Και η πληθώρα των αντιλήψεων δεν μας αφήνει να δικαιώσουμε με την ιδιαίτερη προσωπική κρίση την πιο αληθινή, ταυτίζοντας έτσι το αληθινό με τη μέση έκφραση που αποτελεί και τον νόμο της ιστορίας. Μπαίνει έτσι με οξύτητα το πρόβλημα του ορθολογισμού και της διαισθανόμενης αλήθειας, γύρω στα οποία έχουν εγερθεί με παράλληλα πνευματική δράση, αντίθετες θέσεις και τάσεις.


Η πρώτη περίπτωση αποδέχεται τις κατακτήσεις του πνεύματος. Οι κατακτήσεις αυτές εγγυώνται την ασφαλή πορεία που τόσο πολύ χρειάζεται ο άνθρωπος, για να κινείται με βεβαιότητα και με επιτυχία στις προσπάθειές του. Η δεύτερη μπερδεύτηκε επί αιώνες και ταυτίστηκε με άλλες αντιλήψεις που, ενώ πρόσφερε με τις , στερήθηκε της επιστημονικής επαλήθευσης και φαίνεται αρκετά καθυστερημένη.

Είναι τόση εντούτοις η δύναμη της έκφρασης της, ώστε να παρακινεί κάθε σκεπτόμενο στην ανάλυση και διερεύνησή της. Το κύριο στοιχείο αυτής της πηγής είναι η διαπίστωση αν είναι παράγωγη ή πρωταρχική και αυτόνομη. Οι σκέψεις που θα μας ωφελήσουν είναι η συσχέτιση αυτής της πηγής με τις λοιπές λειτουργίες του κόσμου. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι μοναδικό για τον άνθρωπο και τις πνευματικές του λειτουργίες.

Μια στοιχειώδης συσχέτιση είναι η επικράτηση στην αλληλουχία των γεγονότων μιας κάποιας αρχής, που δεν ενδιαφέρει αν τη γνωρίζουμε ή δεν τη γνωρίζουμε. Είναι η αρχή της αγάπης. Στην αρχή αυτή οφείλουν να υποτάσσονται οι ποικιλόμορφες δράσεις και ενέργειες. Το πεδίο των δράσεων αυτών δεν έχει, όπως είναι ευνόητον, περιορισμούς και σύνορα. Εκτείνεται και περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία του κόσμου και εκφράζεται ή οφείλει να εκφράζεται με ανάλογους τρόπους και μέσα σ' όλα τα εφαπτόμενα πεδία σχέσεων.

Για τον προσδιορισμό αυτής της θέλησης καταφεύγουμε στη μακρινή περίοδο της εξέλιξης. Οι καταστάσεις δε που αναλύουμε, βρίσκονται και οι δύο στον κόσμο της πραγματικότητας. Στην ατομική περίπτωση φαίνεται πιο άμεση η ορθολογιστική θέση, ενώ στην ομαδική δράση ξεφεύγει και φαίνεται καθαρά η υπόσταση μιας ψυχής που δεν μοιάζει με την ατομική ψυχή.

Ακόμη και στον ορισμό της Κοινωνιολογίας έχει απορριφθεί η ιδέα ότι η κοινωνία είναι άθροισμα ατόμων και, όπως είναι γνωστό, σπουδάζεται σαν κάτι διάφορον, σαν μια οντότητα που δεν έχει σχέση με τις κατά μέρος οντότητες, διεπόμενη από άλλους κανόνες και αρχές.

Ο δρόμος που ακολουθούμε είναι διάφορος, τόσο για την απόδειξη της αυθύπαρκτης ψυχής, που χρησιμεύει σαν υποδομή του ψυχικού βίου του ανθρώπου, όσο ακόμη και τη μορφή και υπόστασή της.

Τη φανταζόμαστε σαν τον αιθέρα των φυσικών που διαχέεται σε ολόκληρο το σύμπαν...

Οι πολεμικές αντιλήψεις καταπολεμούνται και αποστρέφονται από την πλειονότητα των ανθρώπων και των εθνών. Οι πολεμικές παρορμήσεις φαίνονται σαν καθαρές αντιλογικές και αντιπνευματικές καταστάσεις. Και επιβάλλονται με ένταση σαν αναπόφευκτη ανάγκη.

Ομως, η έννοια της αγάπης αποτελεί αίσθημα και όχι συλλογισμό ή κρίση.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post