Και ενώ με την καταπίεση της ανάγκης η πορεία σημειώνεται ως κάθοδος, παραδόξως είναι άνοδος. Είναι αποδέσμευση από την ανάγκη, που σημαίνει αυτομάτως κίνηση προς τα άνω, δηλαδή ελευθερία!
Αναλόγως δε με το "πόσον αποδεσμεύεται", μετράται και η ελευθερία και συγχρόνως η κατάσταση που δημιουργείται ως επακόλουθο της σχέσης αυτής. Και είναι γνωστή ως "ευθύνη". Οι δε συντεταγμένες και τεταγμένες της κατάστασης αυτής παρουσιάζουν την εικόνα: ο ελεύθερος είναι υπεύθυνος, ο δούλος είναι ανεύθυνος, ο απάνθρωπος είναι και μαζάνθρωπος.
Και ενώ ο ελεύθερος είναι περισσότερο υπεύθυνος, όσο περισσότερο ελεύθερος είναι, ο ανεύθυνος είναι δούλος της ανάγκης, των παθών και των ενστίκτων. Αρνητής της ίδιας του της φύσης. Και εκ των πραγμάτων μισάνθρωπος, για να καταντήσει μαζάνθρωπος και υποχείριο της πολιτικής απάτης.
Κάθε κατώτερο στρώμα αποτελεί την υποδομή του ανώτερου. Κάθε ανώτερο περιέχει το κατώτερο. Το δε ανώτερο όλων περιέχει και τα τρία κατώτερα στρώματα. Ετσι ο άνθρωπος είναι και ύλη και ζωή και ψυχή και πνεύμα. Η συνείδηση της υπόστασης του αυτής του "ανοίγει την όρεξη", για να αποκτήσει γνώση της πρώτης αιτίας από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα αίτια.
Διότι αν δεν είχε γνώση της υπόστασης του αυτής, δεν θα είχε καμία "όρεξη" να γίνει θηρευτής της γνώσης. Ετσι, περαιτέρω, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τους φυσικούς νόμους υποταγμένους στους πνευματικούς. Αυτό σημαίνει, κατ' ακολουθίαν, ότι η ζωή και η πράξη διέπονται από πλήρη ελευθερία.
Από τη θέση αυτή τα πράγματα ακολουθούν την εξής πορεία: το μεν σώμα ως ύλη κυβερνάται από τους φυσικούς νόμους, αίτιον και αποτέλεσμα. Επειδή δε οι φυσικοί νόμοι είναι "σιδερένιοι", αλύγιστοι, σωματικώς ο άνθρωπος, σε τελευταία ανάλυση, είναι ανάγκη, δηλαδή ένστικτα και πάθη, ζώον.
Ηθικώς μεν από τη δύση του αυτή είναι κακός, κοινωνικώς δε είναι "πρέπειν" .Τραγική ενσάρκωση του ανθρώπου-ζώου είναι η Μήδεια, η οποία αν και γνωρίζει τι πράττει, εντούτοις δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά (αιτιοκρατία, determinismus)
Το δε πνεύμα, η ψυχή, κυβερνάται από τους πνευματικούς, τους ψυχολογικούς, τους ηθικούς νόμους, που είναι πιθανολογικοί. Γι' αυτό η πνευματική φύση του ανθρώπου είναι ουσιαστικά ελευθερία. Είναι ένα "οφειλείν", ένα χρέος ηθικώς, ένα "καλό" κοινωνικώς, που οδηγεί στην εθελοθυσία και αναδεικνύει σε "ήρωα" και "μάρτυρα" και "λεβέντη". Είναι ο άνθρωπος "Αντιγόνη", ο Αθανάσιος Διάκος και τόσοι άλλοι (αναιτιοκρατία, indeterminism).
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.