του Άλκη Γαλδαδά
Το απόγευμα της παραμονής είχα την απορία για το πόσους μπορείς να πείσεις, ν’ αφήσουν το γιορτινό τραπέζι της παραμονής, να μην είναι στο κόψιμο της πίτας και στα φιλιά των 12 και ένα, στη ζέστη του σπιτιού και την έξαψη των πρώτων ευχών και αντί γι αυτό να τους βρει η αλλαγή του χρόνου σ’ ένα σκοτεινό παρκάκι στα Δυτικά Προάστια;
Το βράδυ, ένα τέταρτο πριν την αλλαγή του χρόνου είχα την απάντηση. Ερχόταν κι ερχόταν, άνθρωποι ασπρομάλληδες, κάποιες κυρίες μεσόκοπες, μερικοί με παιδάκια στην αγκαλιά, μαζί και νέοι φυσικά, αρκετές εκατοντάδες. Πάνω από εξακόσιοι θα ήταν σίγουρα όλοι μαζί. Χωρίς πλαστικές σημαίες, χωρίς λάβαρα μαζικής παραγωγής, ντουντούκες και καθοδηγητές, χωρίς φουσκωτούς για περιφρούρηση. Και φθάνοντας δώδεκα τα μεσάνυχτα, ο σκοτεινός αυτός χώρος, δίπλα ακριβώς από τις φυλακές του Κορυδαλλού, φωτίστηκε από πυρσούς και σείστηκε από συνθήματα. Όταν ξαναέγινε σκοτάδι, ένα μαύρο ποταμάκι κύλησε στη Λεωφόρο Λαμπράκη και οι άνθρωποι που είχαν έλθει για να θυμίσουν στους κρατούμενους ότι μερικοί από όσους είναι έξω δεν ξεχνούν την ύπαρξή όσων για κάποιο λόγο είναι μέσα, κατηφόρισαν προς τις γυναικείες φυλακές. Από πίσω τους όλη την ώρα, σε μικρή απόσταση και ακροπατώντας, σαν τα ζώα που παραμονεύουν το θήραμά τους, οι αναπόφευκτοι άντρες των Μ.Α.Τ.
Φθάνοντας στην κάτω πλευρά, πήραμε θέση απέναντι από τον ψηλό τοίχο, που όμως άφηνε να φαίνονται λίγο τα παράθυρα του τελευταίου ορόφου. Ήταν μισοφωτισμένα και επάνω στα κάγκελα διαγραφόταν σαν σε θέατρο σκιών οι σιλουέτες αυτών που ήταν στα κελιά. «Γερά, ελεύθερες ξανά», φώναζαν οι απέξω ενώ οι φωνές των «απομέσα» ενωνόταν σ’ ένα μακρόσυρτο ήχο που θύμιζε βογγητό. Κάποιες έκαιγαν κουρέλια και τα κουνούσαν στον αέρα. Μια κοπέλα είχε περάσει τα χέρια της έξω από τα σίδερα και χειροκροτούσε με μανία. Μου θύμισε το σπουργίτι που είχα δει κάποτε να χτυπιέται στα σύρματα ενός κλουβιού καθώς είχε μπει κατά λάθος εκεί μέσα από την ανοιχτή πόρτα. Φωνές από τη μια, φωνές που απαντούσαν από την άλλη και έλεγες πως παρ’ όλη την απόσταση είχαμε μπλέξει και δεν μπορούσαμε να χωρίσουμε. Κάποια στιγμή οι απέξω έκαναν ησυχία. Μέσα από τις φωνές που ερχόταν κι από κελιά που δεν φαινόταν ξεχώρισαν δυο λέξεις που επαναλαμβανόταν: «Σας ευχαριστούμε, σας ευχαριστούμε...»
«Κορίτσια γεια σας/ είμαστε κοντά σας» ήταν η απάντηση και λίγο πριν τη 1 πια άρχισε ο κόσμος να διαλύεται. Και βέβαια τι ήταν η δική μας μιάμιση ώρα αγρύπνιας στον Κορυδαλλό; Ένα τίποτα μπροστά στα δικά τους χρόνια και τη δική τους υπομονή....
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.