Η Κατάληξη του αντιτορπιλικού Έλλη

Η Έλλη (ΒΠΚ Κ/Δ ΕΛΛΗ) ήταν εύδρομον (κατά την ορολογία του μεσοπολέμου) ή ελαφρύ καταδρομικό, κατά την μετέπειτα ορολογία. Είχε ναυπηγηθεί το 1912 στις ΗΠΑ για λογαριασμό της Κινεζικής Κυβέρνησης με το όνομα FEI HUNG, όμως η παραγγελία ακυρώθηκε λόγω της κινεζικής λαϊκής επανάστασης. Αγοράστηκε από το Ελληνικό Ναυτικό το 1914 και πήρε μέρος στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και τη Μικρασιατική εκστρατεία. Βυθίστηκε σε ειρηνική περίοδο, από το Ιταλικό υποβρύχιο Delfino (με κυβερνήτη τον Giuseppe Aicardi), ενώ ήταν αγκυροβολημένο έξω από το λιμάνι της Τήνου και συμμετείχε στον εορτασμό της Παναγίας (15 Αυγούστου 1940). Τα θύματα του τορπιλισμού ήταν 9 νεκροί και 29 τραυματίες (αν και στην αρχή έκαναν λόγο για ένα νεκρό, τον κελευστή Παπανικολάου). Η έκρηξη ήταν τόσο ισχυρή, αλλά και τόσο κοντά στην ακτή (άλλωστε μία τορπίλη κατέληξε στο λιμενοβραχίονα), ώστε μία γυναίκα, που βρισκόταν στην παραλία, πέθανε από συγκοπή.

Κείνοι που έπραξαν το κακό τους πήρε μαύρο σύγνεφο (κατά τον Ελύτη) και φαίνεται ότι κάπως έτσι έγινε. Στις 23 Μαρτίου 1943, και ενώ το υποβρύχιο Delfino βρισκόταν έξω από τον Τάραντα, στη Ν. Ιταλία, βυθίστηκε και πήρε μαζί του τα 28 μέλη του πληρώματος, που είχαν συμμετάσχει στον τορπιλισμό της Έλλης, εκτός από τον κυβερνήτη Aicardi, ο οποίος, αμέσως μετά τον τορπιλισμό της Έλλης, είχε παραδώσει στον Mario Violante.

Μετά τον πόλεμο η Ιταλική Κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποζημιώσει το πολεμικό ναυτικό μας. Οι Ιταλοί, το 1950, έδωσαν το καταδρομικό Eugenio di Savoia (το οποίο μετονομάσαμε σε ΕΛΛΗ), ως μέρος των ιταλικών επανορθώσεων. Το Eugenio di Savoia κατασκευάστηκε μεταξύ 1932-35, στα ναυπηγεία Ansaldo της Γένοβας. Από τον Ιούνιο του 1951, έγινε η έδρα του Αρχηγού του Στόλου. Το θράσος των Ιταλών συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, αφού (ανεπίσημα) σε διάφορους ηλεκτρονικούς τόπους διαμαρτύρονται (άκουσον, άκουσον) ότι τους αδικήσαμε!! Μας δώσανε, λένε, ένα καινούριο, μεγάλο καταδρομικό προς αντικατάσταση ενός σαράβαλου (εννοούν την Έλλη), που μας βύθισαν. Αφήνουν και ειρωνικά σχόλια για το γεγονός ότι το πλοίο που μας «χάρισαν» ήταν η ναυαρχίδα μας για πολλά χρόνια (το παίζουν, δηλαδή, και ευεργέτες των «φτωχών» και «κακόμοιρων» Ελλήνων!!)

Και εκτός από το θράσος των Ιταλών, ας δούμε και το δικό μας θράσος. Κάθε χρόνο τιμάμε τον τορπιλισμό με ένα στεφάνι στα νερά, που βυθίστηκε η Έλλη. Όμως, στο βυθό (47 μέτρα από την επιφάνεια) δε θα βρειτε παρά ελάχιστες λαμαρίνες από το ηρωικό καταδρομικό, την Έλλη. Να τι απέμεινε από το χιλιοσυζητημένο σύμβολο της Νεότερης Ιστορίας μας! Και αυτό γιατί, στη δεκαετία του 1950, κάποιος ιδιώτης, με την ανοχή των τοπικών και άλλων Αρχών, μίσθωσε καμιά δεκαριά σκαφανδοφόρους δύτες, που επί δύο χρόνια δούλευαν συστηματικά για το κόψιμο του σκάφους και την ανέλκυση των τμημάτων του, τα οποία στη συνέχεια πουλήθηκαν για σκραπ.

Η Ελλάδα της αρπαχτής σε όλο της το μεγαλείο!!!

Και για να μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι οι σύγχρονοι είναι αδιάφοροι για τα ιστορικά σύμβολα διαβάστε τη μαρτυρία του δύτη Αλ. Παπαδόπουλου (στα «ντοκουμέντα» του ΣΚΑΙ), ο οποίος πρωτοσυναντησε, μετά από πενήντα χρόνια, τις σκουριασμένες λαμαρίνες της Ελλης στο βυθό της Τήνου:

«…όταν οι δύτες συνειδητοποιούν τι βρίσκουν, βγάζουν τα επιστόμια από τις μπουκάλες τους, κάνουν τον σταυρό τους και φιλούν τα σκουριασμένα σίδερα, σαν να ήταν εικονίσματα».

Από τα 24γράμματα

 

Εξάντας