το ξέρουν –και με κοροϊδεύουν- ότι θυμήθηκα πως είμαιΠΑΟΚτσης, μόνο αφού έφυγα από την πατρίδα μου, τη Θεσσαλονίκη και μετακόμισα (εδώ και μια 7ετία) στην Αθήνα.
Την Παρασκευή στις 10 παρά τέταρτο, όμως, σταματάω τα πάντα. Βάζω τα μολύβια κάτω, παρατάω τα πληκτρολόγια και ασχολούμαι μόνο με την Εθνική Ελλάδος. Γιατί δεν είναι απλά μπάλα. Είναι εθνική υπόθεση.
Το ξέρω ότι θα μου την πέσουν πολλοί, πως δεν έχει να κάνει το ποδόσφαιρο με την πολιτική, πως και να κερδίσουμε πάλι θα τους χρωστάμε το Σάββατο το πρωί, πως ένα παιχνίδι είναι, που δε δίνει καμία απάντηση στη Μέρκελ. Και μπορεί και να ‘χουν δίκιο.
Αλλά, ξέρετε τι; Εγω έτσι νιώθω. Νιώθω ότι μου την έχουν πέσει από παντού. Χωρίς να φταίω. Γιατί εγώ πλήρωσα όλους τους φόρους μου και δε δανείστηκα ποτέ από κανέναν. Αυτοί μας δάνειζαν, την ίδια ώρα που πολύ καλά γνωρίζανε ότι δε θα μπορούσαμε ποτέ να τους πληρώσουμε. Την ίδια ώρα που μας πουλούσανε τα όπλα τους. Την ίδια ώρα που, ουσιαστικά, υποδαύλιζαν την αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία. Την ίδια ώρα, που –πολύ βολικά- ξεχνούσαν πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια.
Κι επειδή όλα αυτά τα έχουμε πει πολλές φορές, ας πούμε και τ’ άλλα. Οι Γερμανοί, πριν απ’ όλους, έχουν αυτοαναγορευτεί στους μεγάλους τιμωρούς της Ελλάδας. Μας κουνάνε, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, το δάχτυλο. Μας βρίζουν. Μας λένε μπαταχτσήδες, τεμπέληδες, ζητιάνους. Νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να μας υποδείξουν ακόμη και το αν θα κάνουμε εκλογές. Και το τι θα ψηφίσουμε. Μας έχουν στερήσει την ελπίδα. Μας έχουν εξευτελίσει. Εχουν πάρει την αξιοπρέπειά μας και την έχουν τσαλαπατήσει. Βγαίνει Ελληνας στο εξωτερικό και τον φτύνουν κατάμουτρα στα μαγαζιά.
Φταίνε και οι «δικοί μας». Ασφαλώς. Πρώτοι απ’ όλους. Αλλά, τέλος πάντων, «δικοί μας» είναι, δική μας δουλειά τι θα κάνουμε μαζί τους. Αυτοί οι τύποι, οι ξένοι –με πρώτους τους Γερμανούς- το έχουν παραξηλώσει. Και ναι, ξέρω ότι δε θα έχει αλλάξει τίποτα το Σάββατο το πρωί, αν την Παρασκευή το βράδυ έχουμε κερδίσει τη Γερμανία στη μπάλα. Δε θα χρωστάμε ούτε ένα ευρώ λιγότερο. Και πάλι θα έχουμε παραιτηθεί οριστικά και αμετάκλητα από την εθνική μας κυριαρχία. Και πάλι θα παρακαλάμε για τη δόση μας.
Αλλά εμένα βγαίνει από μέσα μου. Το θέλω. Κι ας καταλαβαίνω ότι ακούγεται κάπως (ίσως και πολύ…) ηλίθιο. Θέλω, Παρασκευή βράδυ, να το ουρλιάξω:
ΕΤΣΙ ΓΑΜ… ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ!
Υ.Γ. (1) Εντάξει, οι φίλοι που ασχολούνται με τη μπάλα μου λένε ότι δεν είναι και πολύ πιθανό, με τη λογική, να κερδίσουμε τους Γερμανούς. Αλλά εγώ πιστεύω. Υπάρχει και Θεός. Της Ελλάδας.
Υ.Γ. (2) Κι αν χάσουμε, τουλάχιστον να τα έχουμε δώσει όλα.
Υ.Γ. (3) Φρίξο, παρά ταύτα, σε πάω μια βόλτα στο Καραϊσκάκη, όποτε θες!
Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης
αἰέν ἀριστεύειν
Το ξέρω ότι θα μου την πέσουν πολλοί, πως δεν έχει να κάνει το ποδόσφαιρο με την πολιτική, πως και να κερδίσουμε πάλι θα τους χρωστάμε το Σάββατο το πρωί, πως ένα παιχνίδι είναι, που δε δίνει καμία απάντηση στη Μέρκελ. Και μπορεί και να ‘χουν δίκιο.
Αλλά, ξέρετε τι; Εγω έτσι νιώθω. Νιώθω ότι μου την έχουν πέσει από παντού. Χωρίς να φταίω. Γιατί εγώ πλήρωσα όλους τους φόρους μου και δε δανείστηκα ποτέ από κανέναν. Αυτοί μας δάνειζαν, την ίδια ώρα που πολύ καλά γνωρίζανε ότι δε θα μπορούσαμε ποτέ να τους πληρώσουμε. Την ίδια ώρα που μας πουλούσανε τα όπλα τους. Την ίδια ώρα που, ουσιαστικά, υποδαύλιζαν την αντιπαράθεσή μας με την Τουρκία. Την ίδια ώρα, που –πολύ βολικά- ξεχνούσαν πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια.
Κι επειδή όλα αυτά τα έχουμε πει πολλές φορές, ας πούμε και τ’ άλλα. Οι Γερμανοί, πριν απ’ όλους, έχουν αυτοαναγορευτεί στους μεγάλους τιμωρούς της Ελλάδας. Μας κουνάνε, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, το δάχτυλο. Μας βρίζουν. Μας λένε μπαταχτσήδες, τεμπέληδες, ζητιάνους. Νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να μας υποδείξουν ακόμη και το αν θα κάνουμε εκλογές. Και το τι θα ψηφίσουμε. Μας έχουν στερήσει την ελπίδα. Μας έχουν εξευτελίσει. Εχουν πάρει την αξιοπρέπειά μας και την έχουν τσαλαπατήσει. Βγαίνει Ελληνας στο εξωτερικό και τον φτύνουν κατάμουτρα στα μαγαζιά.
Φταίνε και οι «δικοί μας». Ασφαλώς. Πρώτοι απ’ όλους. Αλλά, τέλος πάντων, «δικοί μας» είναι, δική μας δουλειά τι θα κάνουμε μαζί τους. Αυτοί οι τύποι, οι ξένοι –με πρώτους τους Γερμανούς- το έχουν παραξηλώσει. Και ναι, ξέρω ότι δε θα έχει αλλάξει τίποτα το Σάββατο το πρωί, αν την Παρασκευή το βράδυ έχουμε κερδίσει τη Γερμανία στη μπάλα. Δε θα χρωστάμε ούτε ένα ευρώ λιγότερο. Και πάλι θα έχουμε παραιτηθεί οριστικά και αμετάκλητα από την εθνική μας κυριαρχία. Και πάλι θα παρακαλάμε για τη δόση μας.
Αλλά εμένα βγαίνει από μέσα μου. Το θέλω. Κι ας καταλαβαίνω ότι ακούγεται κάπως (ίσως και πολύ…) ηλίθιο. Θέλω, Παρασκευή βράδυ, να το ουρλιάξω:
ΕΤΣΙ ΓΑΜ… ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ!
Υ.Γ. (1) Εντάξει, οι φίλοι που ασχολούνται με τη μπάλα μου λένε ότι δεν είναι και πολύ πιθανό, με τη λογική, να κερδίσουμε τους Γερμανούς. Αλλά εγώ πιστεύω. Υπάρχει και Θεός. Της Ελλάδας.
Υ.Γ. (2) Κι αν χάσουμε, τουλάχιστον να τα έχουμε δώσει όλα.
Υ.Γ. (3) Φρίξο, παρά ταύτα, σε πάω μια βόλτα στο Καραϊσκάκη, όποτε θες!
Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης
αἰέν ἀριστεύειν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.