Διαβάστε το, εχει ενδιαφέρον.
«Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη…». Με αυτή την ιστορική φράση άρχιζε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», που συνέγραψαν ο Κάρολος Μαρξ και ο Φρειδερίκος Ενγκελς το 1847. Αναφέρονταν τότε στο «φάντασμα του Κομμουνισμού», στην προοπτική των προλεταριακών επαναστάσεων που θα ξέσπαγαν στην Ευρώπη, ανατρέποντας τον καπιταλισμό και θεμελιώνοντας τον σοσιαλισμό.
Επεσαν έξω! Επαναστατικά κινήματα όντως σάρωσαν την Ευρώπη το 1848. Αλλά οι επαναστάσεις εκείνες θεμελίωσαν τη δημοκρατία, τις πολιτικές ελευθερίες και τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Ηταν αστικές – δημοκρατικές επαναστάσεις, όχι σοσιαλιστικές.
H φράση των Μαρξ – Ενγκελς ωστόσο έμεινε ιστορική. Και να που αποδεικνύεται εξαιρετικά επίκαιρη. Και σήμερα, όπως και τότε, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Αυτή τη φορά το φάντασμα του «οικονομικού εθνικισμού». Που οι πάντες τον καταγγέλλουν, αλλά και όλοι τον προσκυνούν:
* Στις αρχές του έτους μια ιταλική τράπεζα (η Unicredit) επιχείρησε να αγοράσει μια πολωνική τράπεζα (την BPH). H κυβέρνηση της Πολωνίας αντιστάθηκε. Οι υπόλοιποι ευρωπαίοι εταίροι επέπληξαν τους Πολωνούς ότι επιδεικνύουν «οικονομικό εθνικισμό», ότι εμποδίζουν εξαγορές εθνικών τους εταιρειών ακυρώνοντας την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής εσωτερικής αγοράς.
* Λίγες ημέρες αργότερα το σκηνικό αντιστράφηκε πλήρως. Αυτή τη φορά μια εταιρεία ινδικών συμφερόντων (η Mittel), με περιφερειακή έδρα στην Ανατολική Ευρώπη (στην Πολωνία και στη FYROM), επιχείρησε να εξαγοράσει μια χαλυβουργία γαλλικών και λουξεμβουργιανών συμφερόντων (την Arcelor). Τότε οι ηγέτες Γαλλίας και Λουξεμβούργου διατράνωσαν την αντίθεσή τους. Οι ίδιοι που επέπλητταν την Πολωνία, λίγες μέρες πριν, έκαναν ακριβώς ό,τι και οι Πολωνοί.
* Δεν πέρασαν δέκα ημέρες και μια γερμανική εταιρεία (η ΕΟΝ) επιχείρησε την εξαγορά μιας ισπανικής ενεργειακής εταιρείας (της Endesa). Τώρα ήλθε η ώρα των Ισπανών να αντιδράσουν όπως προηγουμένως αντέδρασαν οι Πολωνοί, οι Γάλλοι και οι Λουξεμβουργιανοί.
* Λίγο αργότερα, μια άλλη ιταλική εταιρεία η (Enel) προσπάθησε να εξαγοράσει μια γαλλοβελγική (τη Suez). Οι Γάλλοι έσπευσαν να τη συγχωνεύσουν με τον «εθνικό τους πρωταθλητή» στον ενεργειακό κλάδο, την Gaz de France, ώστε να μην την πάρουν οι Ιταλοί.
Και το χειρότερο: Οταν οι Ιταλοί προσπάθησαν να εξαγοράσουν τους Πολωνούς, όλοι στήριξαν τους Ιταλούς. Οταν πάλι οι Ιταλοί επιχείρησαν να εξαγοράσουν τους Γάλλους, κανένας επίσημος από την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν βρήκε το κουράγιο να τους συμπαρασταθεί.
Δεν έχει όμως νόημα να ξορκίζουμε τον «οικονομικό εθνικισμό». Δεν μας προέκυψε ως ξαφνική θεομηνία. Είναι παράγωγο της μακροχρόνιας ύφεσης που σοβεί στην Ευρώπη. Οπου τα τελευταία χρόνια η ευρωζώνη αυξάνεται με ρυθμό γύρω στο 1% ετησίως, ενώ η αμερικανική οικονομία αυξάνεται με ετήσιους ρυθμούς πάνω από 3%. Για να μην αναφερθούμε στη συνεχή αναπτυξιακή έκρηξη που βιώνουν οι οικονομίες Κίνας και Ινδίας.
Πριν από το 2000 σε όλον τον κόσμο κυριαρχούσε η αισιοδοξία και οι υψηλές προσδοκίες για το οικονομικό μέλλον της παγκοσμιοποίησης. Σε συνθήκες τέτοιων υψηλών προσδοκιών οι Ευρωπαίοι σχεδίαζαν το κοινό τους μέλλον αναδιανέμοντας τον «προεξοφλούμενο πλούτο τους» στα πλαίσια την Ενωμένης Ευρώπης. Μετά το 2002 ο υπόλοιπος κόσμος επανήλθε στην οικονομική ανάκαμψη, αλλά η Ευρώπη παρέμεινε καθηλωμένη στην ύφεση. Σε συνθήκες μειωμένων προσδοκιών, φθίνουσας ανταγωνιστικότητας και αυξανόμενης ανασφάλειας, οι Ευρωπαίοι δεν προσέβλεπαν πια σε μελλοντικό πλούτο για να τον «μοιράζουν» εκ των προτέρων. Και άρχισαν να μοιράζουν την τρέχουσα μιζέρια τους. Να ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Να βλέπουν με καχυποψία οι «παλαιοί» τους «καινούργιους» και αντιστρόφως. Να υψώνουν χάρτινα τείχη και γραμμές Μαζινό για να θωρακίσουν τους «οικονομικούς πρωταθλητές» τους, για να μην τους αρπάξουν οι εταίροι τους.
H μιζέρια οδήγησε στην γκρίνια. H αναδιανομή της μιζέριας οδήγησε στον οικονομικό εθνικισμό. Αποκάλυψε ότι οι εθνικές ιδιοτέλειες δεν είχαν εξαφανιστεί ποτέ. Είχαν υποχωρήσει σε συνθήκες μακροχρόνιας ευημερίας και επανήλθαν σε συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας.
Αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τον οικονομικό εθνικισμό, πρέπει να αποκαταστήσουμε τον αναπτυξιακό δυναμισμό της ευρωζώνης. Τίποτε παραπάνω δεν χρειάζεται. Και τίποτε λιγότερο δεν αρκεί.
Αλλά αυτό δεν είναι απλό πρόβλημα. H οικονομική στασιμότητα έχει δύο κύρια αίτια που πρέπει να αντιμετωπιστούν αμφότερα. Από τη μια πλευρά, την ανάπτυξη φρενάρουν οι στρεβλώσεις και η ακαμψία των ευρωπαϊκών αγορών. Από την άλλη, την ανάκαμψη αναστέλλει η ακραία μονεταριστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. H EKT δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην καταπολέμηση του πληθωρισμού (που δεν αποτελεί πρόβλημα σήμερα) και αγνοεί την ανεργία (που αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα). Εχει ως προτεραιότητα το ισχυρό ευρώ και όχι την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών προϊόντων διεθνώς.
Και ανεβάζει συνεχώς τα επιτόκια, δηλαδή το κόστος του χρήματος, περιφρονώντας τους μικρομεσαίους που αναζητούν ευκαιρίες, τους εξαγωγείς που αναζητούν αγορές και τους ανέργους που αναζητούν εργασία.
H ευρω-γραφειοκρατία υπέρασπίζεται τις στρεβλώσεις των αγορών με «αριστερά» επιχειρήματα και τον μονεταρισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με «υπέρ-φιλελεύθερα» στερεότυπα. Καταγγέλλει τον οικονομικό εθνικισμό, αλλά συγχρόνως υπονομεύει την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση περικόπτοντας συνεχώς τους κοινοτικούς προϋπολογισμούς. Υιοθετεί, ταυτόχρονα, ακραία αριστερά συνθήματα και ακραίες συντηρητικές πρακτικές. Οχυρώνεται σε ακραιφνή ευρωπαϊκή φρασεολογία, την ώρα που ξηλώνει τις κοινές οικονομικές πολιτικές.
Οπως αποδείχθηκε την τελευταία πενταετία, η διαχείριση της μιζέριας δεν παράγει περισσότερη Ευρώπη. Παράγει περισσότερο οικονομικό εθνικισμό. H συρρίκνωση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού δεν παράγει περισσότερη δημοσιονομική πειθαρχία. Παράγει περισσότερα ελλείμματα των εθνικών κυβερνήσεων. Δεν παράγει ισορροπία, παράγει περισσότερες αναστατώσεις.
Δεν αρκεί να ξορκίζουμε τον οικονομικό εθνικισμό. Χρειαζόμαστε ανάπτυξη, δηλαδή λιγότερο μονεταρισμό από πλευράς Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, λιγότερες στρεβλώσεις προστατευτισμού από πλευράς ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και περισσότερα κονδύλια για τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Αν θέλουμε να χτυπήσουμε τον οικονομικό εθνικισμό πρέπει να δημιουργήσουμε ανάπτυξη.
Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη σήμερα: ο οικονομικός εθνικισμός. Και τελικά οδηγεί είτε σε τυφλές εξεγέρσεις, που ήδη ξεσπάνε, είτε σε κύματα αναπτυξιακών μεταρρυθμίσεων, που μόνον αυτά θα απελευθερώσουν την ευρωπαϊκή δυναμική.
Ολα τα άλλα μπορούν να περιμένουν. H ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη όχι.
Ο κ. Αντώνης Σαμαράς είναι ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.
Πηγή: Το ΒΗΜΑ
olympia
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.