Αόρατη παρουσία

γραφει ο αρισταρχος

“Αυτοί μας χάλασαν χωρίς ντουφέκια και οβίδες παρά μόνο με τον ευρωδούρειο και κάποιους προδότες!”

Απρόσκλητος βρήκα μια θέση εκεί δεξιά πάνω στο τέρμα της γαλαρίας και κάθισα. Αόρατος, γιατί παρόν ήταν μονάχα το πνεύμα μου. Το σώμα μου αναπαύονταν σε διθέσιο “επαναστατικό” καναπέ. Μπροστά μου όλο το panel του enikos (e-νίκος) που απαρτίζεται από πολιτικούς, νομικούς, δημοσιογράφους και πίσω εμείς οι ακροατές-θεατές άσημοι και αμύητοι σε στούντιο και προβολείς μικρόφωνα και τσιτάτα. Ακούραστος, έξυπνος, γνώστης ο  Αμφιτρύων Νίκος Χατζηνικολάου όαση ενημέρωσης μέσα στην επιτηδευμένη δημοσιογραφία του τόπου. Οι πληροφορίες, οι ατάκες, οι γνώσεις, οι διαπιστώσεις φέρνουν τον γύρο του πάνελ και με την διαμεσολάβηση του οικοδεσπότη ακούγονται σε μετάφραση αλήθειες κρυμμένες πίσω από πόρτες και συρτάρια, CD και στικάκια. Και χαίρεται η ψυχή να ακούει μόνο αλήθειες και πονάνε τ’ αυτιά ν’ ακούν τις αμαρτίες των ανθρώπων της φυλής μας. Αλλά έτσι είναι η αλήθεια, πάντα πονάει.

Πηγαινοέρχονται τα δις και τα εκατομμύρια για προμήθειες – η ανώδυνη εκφώνηση της κλεψιάς- όταν στην γειτονιά μου πηδάει από το μπαλκόνι ο κυρ-Γιώργης για χρέος πέντε χιλιάδων, όταν η όμορφη Κατερίνα από πάνω στον τρίτο κόβει τις φλέβες της γιατί δεν είχε κάτι πενταροδεκάρες να δώσει για γάλα στο παιδί, όταν η κυρά Στέλλα με την μικρή της κόρη στο ισόγειο παρέδιδαν το πνεύμα για λίγη ζεστασιά με αντίτιμο το δολοφονικό μονοξειδίου  όταν όταν… Και όλα μοιάζουν ουρανός και γλυκό ψωμί σπιτίσιο, τόσο φυσιολογικά, θαρρείς και γίνεται φιλολογική συζήτηση για να διασωθεί ο κιτρινοπράσινος βάτραχος της Κερκίνης. Αυτό όμως λέγεται πολιτισμένη συζήτηση ρε ανυπόμονοι τσαντίλες και αμαθείς της γαλαρίας.

Η βαρβατίλα, η αγριάδα της πράξης θα έλθει, και το ξέρει πολύ καλά ο συντονιστής, από αυτούς που πέρα από τα νούμερα ζουν τα κακοπεράσματα εξ αιτίας αυτών των άθλιων κακοδιαχειριστών που έκανε τον φτωχό συνταξιούχο δυό θέσεις πιο κάτω από μένα να φωνάξει “Δεν καταδέχομαι απάντηση από εσάς τους πολιτικούς”. Και λίγο πιο κει ένα μηχανικό να προσπαθεί να συντονίσει μια άπειρη σε λέξεις και λήμματα γλώσσα που πλάθεται*, αναπλάθεται και γεννά πλούτο έκφρασης  “για το Θεό να βρούμε μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας. Ο καθένας μιλάει την δικιά του γλώσσα κι ας είναι όλες η ίδια γλώσσα”. Με απλά λόγια, ξερίζωσα κι εγώ τ’ αυτιά μου για να εμπεδώσω αυτά που άκουγα όσο το δυνατό πιο πολύ. Και πάλι θα περάσω στον φιλότιμο και εμπνευσμένο συντονιστή που εκλαϊκεύει τα νοήματα κάνοντας πράξη το ρητό “σοφόν το σαφές καιΟυκ εν τω πολλώ τω ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ”. Ατέλειωτες απλουστεύσεις να καταλάβουν και τα… φυτά. Αυτοί όμως έρχονται διαβασμένοι. Τους ορμήνεψε η ζωή, τους χαλύβδωσε η πείνα τους έκανε πολεμιστές η ανάγκη. Και κει έχουν την ευκαιρία να… τα πουν. Τι να πουν δηλαδή, τα ξέρουν όλοι και όλα!

Κάποτε στα τετρακόσια τόσα χρόνια της Οθωμανικής σκλαβιάς οι Έλληνες(που περνούσαν καλά(χα!)) έφευγαν στα βουνά στο αρματολίκι και έπαιρναν τα άρματα να πολεμήσουν τον κατακτητή. Και γίνονταν κλέφτες για να ζήσουν. Έτσι βγήκε η κάστα “αρματολοί και κλέφτες”. Με την απελευθέρωση αγωνίστηκε πολύ η έννομη τάξη να αφοπλίσει τους άχρηστους πλέον αρματολούς. Μας έμεινε όμως το κουσούρι ή μας το άφησαν επίτηδες, δεν ξέρω. Μας έμεινε το κλέψιμο. Και από κλέφτες κι αρματολοί γίναμε σκέτο… κλέφτες! Και πως αλλιώς να εξηγήσεις τόση μεγάλη κλήση στο άθλημα και από τόσους πολλούς. Για να εφαρμόσουμε εδώ την Σαρία οι μισοί Έλληνες θάναι χωρίς χέρια ή μονόχειρες.

Δεν μίλησα και φυσικά δεν μ’ άκουσε κανείς. Τι διάολο τα πνεύματα μιλάνε; Σαν ήρθε το πνεύμα μου στον τόπο του με πήρε πάνω στο διθέσιο ο ύπνος για να ονειρευτώ τη ζωή μου από κει που σταμάτησε με φόντο το όμορφο Καστελόριζο όταν ένας απίθανος “εκλεκτός” μας έστελνε ομαδικά στον Καιάδα της καταστροφής πιθανόν για να κάνει την πτυχιακή του και τώρα γυρίζει σε σχολειά και αίθουσες να το διαλαλεί.

Νάσαι καλά Νίκο μου, θα σε περιμένω με αγωνία καθισμένος στο διθέσιο την επόμενη και κάθε Δευτέρα και θα βλέπω τους θαρραλέους, είναι αλήθεια αυτό, πολιτικούς να παίρνουν εκείνη την φοβερή έκφραση εξομολογουμένου απέναντι στον εξομολογητή. Αλλά μέχρι εκεί. Ύστερα επαναφορά σαν να μη συνέβη τίποτα. Έτσι είναι αυτός ο τόπος, έτσι είναι και οι άνθρωποί του.

Τώρα τι μούρθε και θυμήθηκα τον μαστρο-Θεοδόση εκεί στη δεκαετία του ογδόντα μόλις είχαμε μπει στην τότε ΕΟΚ. Είχε πει “Εμείς θα τους χαλάσουμε όλους στην Ευρώπη”. Αχ μαστρο- Θεοδόση μου έπεσες έξω, πολύ έξω. Αυτοί μας χάλασαν χωρίς ντουφέκια και οβίδες. Μόνο με τον ευρωδούρειο και κάποιους προδότες. Αλλά…

Αλλά… άσε, είναι ζεστός ο διθέσιος κι εγώ νυστάζω. Μπορεί και να ονειρευτώ ποιος ξέρει τι… ίσως το όμορφο Καστελόριζο; Αλήθεια δεν πήγα ποτέ εκεί, έστω και στον ύπνο μου.

*Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κ. Μάρτιν Σουλτς, “Αν γίνω πρόεδρος της κομισιόν θα κάνω την Γερμανική γλώσσα επίσημη της Ευρώπης(sic)”

ΥΓ. Συγχαρητήρια στον ακούραστο δημοσιογράφο κο Χατζηνικολάου Νίκο. Ακούμε και κάποιες αλήθειες και ας μας πονούν.

αἰέν ἀριστεύειν