Το «Χειρόγραφο» της Χαρούλας Αλεξίου

Mια εξομολόγηση σ' ένα Χειρόγραφο. Aυτό ακριβώς είδαμε και ακούσαμε στο θέατρο Βασιλάκου. Μία εκ βαθέων εξομολόγηση. Λόγια, συναισθήματα, αναμνήσεις μιας ζωής, εξηγήσεις, ερμηνείες, εμπειρίες. Δεν έχει σημασία αν ήταν στη σκηνή βρισκόταν ένας απλός άνθρωπος ή μια μεγάλη καλλιτέχνιδα. Δεν έχει σημασία αν μπροστά μας είχαμε την Χαρούλα Αλεξίου ή την Χαρίκλεια Ρουπάκα.

Γιατί πρόκειται για το ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Για μία απλή κοπέλα με απίστευτα αισθαντική φωνή που γεννήθηκε στη Θήβα και σπούδασε σε σχολή οικοκυρικής, γιατί έτσι το ήθελε η μητέρα της. Για μία απλή κοπέλα που ήθελε να γίνει… αρχιτέκτων, αλλά ευτυχώς την κέρδισε το τραγούδι.

Σ΄αυτό της το «Χειρόγραφο», η Χαρούλα Αλεξίου δεν ήθελε φτιασιδώματα, δεν ήθελε σταριλίκια, δεν ήθελε μαρκίζες και έναν σούπερ εμπορικό σκηνοθέτη για να την βάλει να σταθεί στο κέντρο της σκηνής ενός λαμπερού μιούζικαλ. Ήθελε απλώς να είναι ο εαυτός της. Γι΄αυτό και ήθελε κάποιον να εμπιστευθεί, ώστε να «χτίσουν» μαζί τη ζωή της στο σανίδι, με την ίδια μόνο επάνω στη σκηνή. Διακριτικά και σεμνά. Και αυτόν τον βρήκε στο πρόσωπο του Γιώργου Νανούρη, που κατάλαβε από την πρώτη στιγμή πως η μεγάλη αυτή καλλιτέχνιδα δεν ήθελε να καπηλευτεί την ίδια της την ζωή. Να την κάνει εμπόρευμα. Ήθελε το πιο απλό. Να ανέβει στη σκηνή, να καλέσει το κοινό της, αυτό που την ακολουθεί τόσα χρόνια και αυτό που την γνώρισε λίγο όψιμα, να του ανοίξει την καρδιά της, να του εξηγήσει τα τραγούδια της. Και αυτό ο Γιώργος Νανούρης το κατάφερε, όπως κανένας άλλος δεν θα μπορούσε. Γιατί σεβάστηκε απόλυτα το καλλιτεχνικό της εκτόπισμά και άκουσε την επιθυμία της. Γιατί δε φοβήθηκε να τη βγάλει σε μια άδεια σκοτεινή σκηνή με μαύρα ρούχα και να φωτίσει την ίδια της την ψυχή εξορύσσοντας από μέσα της διαμάντια. Γιατί δε φοβήθηκε να ρίξει τον προβολέα στους δρόμους της ζωής της, να τον σβήσει και να τη βυθίσει στο χώμα και τελικά να την λυτρώσει βάζοντάς την να διαβεί τον πιο δύσκολο δρόμο προς το φως…

Όλα μας τα είπε η Χαρούλα σ΄αυτό της το Χειρόγραφο. Εικόνες, μνήμες, λόγια που δεν έχουν ειπωθεί, στιγμές μιας ζωής, τα παιδικά της χρόνια στην Θήβα, η πρόωρη απώλεια του πατέρα, η μητέρα, ο γιος, ο Μάνος, φυλαγμένα γράμματα, σημειώματα, όνειρα, εφιάλτες, έρωτες, χαμόγελα, συναυλίες, ταξίδια, οι άντρες, τα τραγούδια, ο πρώτος της δίσκος, η λύτρωση, τα θέλω, τα πρέπει, η γλύκα, το γέλιο, η μνήμη, το χώμα, η χαρά, το σώμα, η ψυχή, το μυαλό, η φωνή. Σαν να είναι φίλη μας από παλιά, μας αποκάλυψε πράγματα που εμείς οι ίδιοι μπορεί και να μην είχαμε τη δύναμη να εκμυστηρευτούμε σε κανέναν. Δε δίστασε ακόμη και να αυτοσαρκαστεί για τα κιλά της, για τις δίαιτες, τους ψυχολόγους, ακόμη και για τους άνδρες.

Δεν θα μπορούσε όμως να λείπει η μουσική. Γι΄αυτό και δίπλα της στάθηκαν τρεις εξαιρετικοί μουσικοί που έγιναν ένα μαζί της, «ντύνοντας» τη ζωή της με τις μελωδίες της. Ο Παναγιώτης Τσεβάς στα πλήκτρα (ακορντεόν και πιάνο), ο Γιώργος Λιμάκης στην κιθάρα και ο Αναστάσης Μισυρλής στο βιολοντσέλο.

Αξίζει να δει κάποιος το Χειρόγραφο της Χαρούλας Αλεξίου; Επιβάλλεται. Ίσως είναι η πρώτη φορά που είδαμε πάνω στη σκηνή να διαδραματίζεται κάτι τόσο γενναίο και συγκινητικό από έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη.

Γεωργία Οικονόμου
georgia.oikonomou@gmail.com

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post