Νίκος Δόικος, Το δάκρυ της Δανάης

Για κείνους κύλισε κατάκαρδα,πάντα τους πονεμένους σημαδεύουν οι ψυχές,προσπέρασε τις παριστάμενες επωνυμίεςκι ενώθηκε με την βροχή-απρόσκλητη κι ανώνυμη όπως πάντα-που και που παρασέρνοντας μοναχικές ψηφίδες,κομμένους μίσχους, βλασταράκια, εδώ κι εκείριγμένα, ξεχασμένα από την βραδυνή επίθεση των επιτρόπων,ώσπου ξεχύθηκε σ’ ορμητικό ποτάμι,υγρές συγκλίνουσες...
 συνενοχές, προσχήματασε χειμαρρώδεις εκβολές κατά το πέλαγος,εκεί που όλα τα δάκρυα χάνονταιμέσα σε μύριες τρικυμίες. Τι να σου κάνει ένα δάκρυ τόσο δα,το δάκρυ της Δανάης, της Αγνής, του Κρατερούσε τούτη την απύθμενη θαλάσσια φυλακή,πόσο να την ταράξει, πόσο να συνεγείρειτους νεκρούς, από καιρό, του Πολυτεχνείου ;  ( στην Δανάη Φιλλίδου, μαθήτρια από την Καβάλα, 12/5/2012 )

Νίκος Δόικος