Βρυξέλλες ή Άαχεν;

Άλλη μια προσπάθεια να ξεδιαλύνουμε το κουβάρι. Από τον καταιγισμό των εντόπιων και ευρωπαϊκών μηνυμάτων-διλημμάτων που δέχεται σήμερα ο Έλληνας πολίτης, ας ξεχωρίσουμε δυο:

1. Τι δείχνει, τι σημαίνει το δίλημμα “Ευρώ ή Δραχμή” που άρχισε με τον ΓΑΠ, συνεχίστηκε με τον ωρυόμενο εντός της Βουλής Ευάγγελο Βενιζέλο και κορυφώθηκε με τις διαρροές περί του δημοψηφίσματος που ζήτησε η Μέρκελ από τον Παπούλια; Ότι πολύ περισσότερο κι από τον πιο φοβισμένο Έλληνα, τη δραχμή τη φοβάται ο Ευρωπαίος αξιωματούχος. Να κατανοήσουμε ότι το τρομο-δίλημμα δεν απευθύνεται μόνο στον Έλληνα, αλλά περισσότερο στον Ευρωπαίο (που θα αντιμετωπίσει αύριο ό,τι ο Έλληνας σήμερα). Το ότι αυξάνεται το ελληνικό χρέος τα 2,5 τελευταία χρόνια, το ότι εκποιούνται ακόμα και τα μονοπώλια (τι νόημα έχει η πώληση των εταιριών ύδρευσης;), το ότι αφανίζεται ένας πληθυσμός χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ανάκαμψης, το ότι άλλες χώρες της ευρωζώνης έχουν μεγαλύτερο από την Ελλάδα ποσοστιαίο επί του ΑΕΠ χρέος, το ότι τώρα τάχα ανακάλυψαν στη Γιούροστατ κάλπικα στοιχεία και περί Γκόλντμαν δεν έχουν ακουστά… αυτά και άλλες 50 τρανταχτές αντιφάσεις / ανεγκέφαλες πολιτικές Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτικών πώς εξηγούνται; Αρκεί να δει κάποιος τους υπουργούς της Μέρκελ για να καταλάβει ότι η ποιότητα των πολιτικών προσώπων δεν είναι ελληνικό πρόβλημα. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι για άλλη μια φορά, ο “εταίρος-αρχηγός” απειλεί τον “εταίρο-κακό μαθητή”, προκειμένου ο τελευταίος να μείνει στο κλαμπ εκείνο, στο οποίο διαρκώς θα δανείζεται  και μάλιστα από συγκεκριμένη οδό. Υπάρχει κάποια αμφιβολία ότι Μπαρόζο, Γιούνκερ, Ρομπάι, Μέρκελ αποτελούν ανδρείκελα που ανοιγοκλείνουν το στόμα τους μπροστά από το auto cue όπου ξετυλίγεται το κείμενο των “αγορών”;

2. Σήμερα το πρωί οι δημοσιογράφοι Ελίνα Μακρή και Γιώργος Κοκκόλης περιέγραψαν στη ΝΕΤ το κλίμα μέσα στο οποίο τιμήθηκαν με το “βραβείο νεότητας Καρλομάγνου”. Περιέγραψαν την προσπάθεια κολακείας και τα γνωστά “επιχειρήματα” του Μαρτίνου Σούλτς, αλλά μίλησαν και για την αυθόρμητη υποστήριξη της Ελλάδας από το κοινό, για το τεράστιο έλλειμμα ενημέρωσης που έχουν οι Ευρωπαίοι και -κυρίως- είπαν την άποψή τους για το ζήτημα της “πολυπολιτισμικότητας” που τόνισε ο Σούλτς. Οι δυο Έλληνες δημοσιογράφοι δήλωσαν υπέρμαχοι του διαλόγου των πολιτισμών και όχι υπέρμαχοι μιας Ε.Ε. που λειτουργεί ως χωνευτήρι / ομογενοποιητής πολιτισμών. Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς από τους παρουσιαστές της εκπομπής κ. Σκάλκο και Σαράντη κάποιο προβληματισμό για το τι σημαίνει “Καρλομάγνος” για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, για ποιο λόγο η πολυετής μανία της Ε.Ε. γύρω από αυτό το συμβολισμό και για ποιο λόγο σήμερα τιμώνται με αυτό το βραβείο δυο Έλληνες.

Ας θυμηθούμε ότι εκβιάζει αυτός που έχει να κερδίσει, ότι το δίλημμα “Ευρώ ή Δραχμή” δεν είναι άλλο από το “Φράκο ή Φουστανέλα”, από το “Δήλωση υποτέλειας ή Οθωμανία”. Ας κατανοήσουμε ότι η επίθεση που υφίσταται η Ελλάδα δεν εκπορεύεται από πολίτες Γερμανούς, Γάλλους, Άγγλους, αλλά από το διευθυντήριο της Ε.Ε. που προφανέστατα δεν ξεκίνησε (ως “ένωση άνθρακα & χάλυβα”) και δεν φτιάχτηκε (όπως και το ευρώ) για την ελευθερία και την ευημερία των ευρωπαίων πολιτών. Ας έχουμε κατά νου ότι ο Κ. Καραμανλής (βραβείο Καρλομάγνου 1978) που είχε στόχο ζωής την υπογραφή του 1979 στο Ζάππειο πίστευε και έλεγε ότι οι Έλληνες ήταν επί αιώνες υποδουλωμένοι στους Ρωμαίους, στους Οθωμανούς και στους Βυζαντινούς! Ας θυμηθούμε ακόμα ότι μεταπήδησε στην Προεδρία ένα χρόνο μετά για να αποτρέψει την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ο.Κ. που έμμεσα διαλαλούσε ότι θα έκανε ο Ανδρέας!! Ας μη ξεχνούμε ότι με το βραβείο Καρλομάγνου τιμήθηκαν: Σόιμπλε (και εδώ και εδώ), Γιούνκερ, Τρισέ, Μέρκελ, Μπλέρ, Κλίντον, Κίσσινγκερ (1987), το Ευρώ (2002) !!! Είναι οι τιμές που απονεμήθηκαν για την ευρωπαϊκή ιδέα και για την ειρήνη (που παραδόξως ταυτίζονται με τα αποτελέσματα του πολέμου ή τον ίδιο τον πόλεμο).
Ας προβληματιστούμε επίσης για τη διέξοδο. Αν οι Ευρωπαίοι (της Κομισιόν) φίλοι μας επιμένουν τόσο πολύ να μας σώσουν, αποδεικνύοντας έτσι τι είναι το “Ευρώ” και για ποιο λόγο φτιάχτηκε, η πραγματική σωτηρία έχει προφανή διαδρομή, όχι όμως αυτόματη ή εύκολη λύση. Δηλαδή, στο “δίλημμα” Ευρώ ή Δραχμή; η απλή λογική λέει: με αυτό το Ευρώ δεν υπάρχει καμιά απολύτως προοπτική, ενώ με εθνικό νόμισμα (ακόμα και τελείως ανεξάρτητο, όχι όπως η παλιά δραχμή) η ευημερία δεν είναι εξασφαλισμένη. Εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες εθνικής στρατηγικής (να μη παραγνωρίζουμε και τους κινδύνους Λιβυοποίησης) που δεν περιγράφουν με επάρκεια τα δυο πρόσφατα αντιμνημονιακά κόμματα. Παράγοντες, όπως την αποτίναξη του πελατειακού κράτους που δημιούργησε το πολιτικό σύστημα και όχι οι πολίτες (οι οποίοι ευθύνονται, αλλά με πολύ μικρό ποσοστό) και που ο κάθε φιλελεύθερος αγανακτισμένος κ. Τζήμερος δεν θα εξαλείψει, αφού επιθυμεί να κρατήσει ανέπαφη τη γενεσιουργό αιτία του: την πολιτισμική υποτέλεια μέσω των τοκογλυφικών δανείων.
Το δίλημμα “ευρώ-δραχμή” είναι μεν κατασκευασμένο άρα ψευδές κατ’ αρχήν, κρύβει όμως και ένα τμήμα του πραγματικού προβλήματος. Στοχεύει στο φοβικό σύνδρομο απώλειας της τεχνητής ευωχίας που δημιούργησε ο μετασημιτικός δανεισμός. Ο πυρήνας του διλήμματος όμως περιέχει τη διάλυση του ελληνικού πολιτισμού που μπορεί να γιγαντώθηκε στην ανδρεϊκή περίοδο, μετείχαν όμως και οι κυβερνήσεις Καραμανλή-Ράλλη σ’ αυτή τη διάλυση που συντελέστηκε τόσο σε επίπεδο οικονομίας, όσο σε επίπεδο παιδείας. Στο βαθμό που η “ελληνική κρίση χρέους” δεν συνειδητοποιείται ως “ευρωπαϊκή” και ως “παγκόσμια”, λύση οριστική δεν φαίνεται. Οι “αγορές” δεν είναι τόσο ηλίθιες ώστε να διακόψουν τη ροή δανεισμού ταυτόχρονα σε όλο το δυτικό κόσμο, στρέφοντας τους πάντες εναντίον του Ευρωδιευθυντηρίου και του Δ.Ν.Τ. Η ενημέρωση και ο προβληματισμός είναι τα μόνα όπλα προς το παρόν για να αποκρουστεί κάπως η επίθεση που έχει στόχο τους πολιτισμούς και μέσο την οικονομία.

Στέργιος Ζυγούρας

Το καραβάκι της ιστορίας