Κόμματα που διαιρούν

του Θάνου Δημάδη

Είμαστε διπλά άτυχοι ως λαός. Αφ' ενός γιατί η χώρα μας σαρώνεται από μία άνευ προηγουμένου βαθύτατα πολυδιάστατη κρίση και αφ' ετέρου γιατί δεν βλέπουμε ανθρώπους ικανούς, πολιτικούς και κόμματα αξιόπιστα που θα μπορέσουν να μας οδηγήσουν με ασφάλεια στην έξοδο από αυτήν.


Αντίθετα αυτό που βλέπουμε είναι μία ΝΔ και ένα ΠΑΣΟΚ που κινούμενα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ταυτίζουν την δική τους πολιτική επιβίωση με την επιβίωση της χώρας δηλητηριάζοντας την κοινωνία με αλλεπάλληλα εκβιαστικά διλήμματα του τύπου ή μας ψηφίζετε ή επιστρέφουμε στη δραχμή. Έναν ΣΥΡΙΖΑ που μεθυσμένος από τον εκλογικό του θρίαμβο στις πρόσφατες εκλογές αδυνατεί να διακρίνει τα όρια ανάμεσα στους μικρομεγαλισμούς και την εθνική αξιοπρέπεια, τους ψευτολεονταρισμούς και τα πραγματικά περιθώρια της χώρας για "διαπραγμάτευση", το εμπόριο ψευδαισθήσεων από την επιζητούμενη εθνική ανάταξη.

Άλλα αντιμνημονιακά κόμματα όπως αυτό των Ανεξάρτητων Ελλήνων να επιδίδονται σε ένα ανεπανάληπτο κρεσέντο λαϊκισμού ως σαν ο πατριωτισμός να είναι δικό του μονοπώλιο σε αυτή τη χώρα και το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς να πιπιλίζει ένα γενικόλογο αίτημα περί "απαγκίστρωσης από το Μνημόνιο", το οποίο όμως από μόνο του δεν εξηγεί τους λόγους γιατί το εμπιστευτούν οι πολίτες ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι δύο φορές του ζητήθηκε να βάλει "πλάτη" (στις διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου και τον πρόσφατη προσπάθεια σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης που ναυάγησε) και ότι και τις δύο φορές "λάκισε". Τρία άλλα κόμματα, αυτά της Δράσης, Δημιουργίας Ξανά και Οικολόγων Πρασίνων αν και δίνουν έμφαση στις μεταρρυθμίσεις, ωστόσο αδυνατούν να πείσουν ότι η εκλογική τους παρουσία μπορεί να έχει προοπτική πέραν ενός ρόλου μπαλαντέρ που προσδοκούν να παίξουν στο παζάρι για τις συμμαχίες που θα αναζητηθούν στην επόμενη Βουλή.

Για το κόμμα της Χρυσής Αυγής ουδέν σχόλιον. Στο δρόμο προς τις νέες εκλογές επιβεβαιώνεται αυτό που είπε ο Νόαμ Τσόμσκι στην συνέντευξη που μου παραχώρησε για τον ΣΚΑΪ. Είχε πει "οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν εναλλακτικές πολιτικές επιλογές που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους".

Απέναντι απ' όλο αυτό το παζλ του πολιτικού σκηνικού που συντίθεται από τα κομμάτια των εκβιασμών, του φόβου, της ανευθυνότητας, της πατριδοκαπηλίας, του κομματικού καιροσκοπισμού, των προσωπικών φιλοδοξιών και των βίαιων ακροτήτων, υπάρχει μία κοινωνία που μέρα με τη μέρα διαιρείται σε στρατόπεδα έτοιμα να συγκρουστούν μεταξύ τους. Στρατόπεδα με "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς", "πράσινους" και "γαλάζιους", "Συριζαίους" και "αντι-Τσιπρικούς", "προδότες" και "σωτήρες" και πάει λέγοντας. Η κοινωνία μας αλληλοτρώγεται στο εσωτερικό της και τα πολιτικά κόμματα τροφοδοτούν αυτήν την αλληλοφαγωμάρα. Δεν μιλούν με όρους εθνικής ενότητας αλλά με όρους κοινωνικής διαίρεσης. Και η εθνική διχόνοια είναι μεγαλύτερη απειλή ακόμα και από ένα αποτυχημένο Μνημόνιο από το οποίο υπόσχονται ότι... θα μας σώσουν.


Protagon