Και μολονότι η Ε.Ε. όλα τα χρόνια από την ιδρυτική της διακήρυξη, προσπάθησε να υπερπηδήσει σκοπέλους και δυσκολίες, τόσο το πιθανολογούμενο Brexit, όσο και το Grexit, που απεφεύχθη την ύστατη ώρα, τουλάχιστον προς το παρόν, αλλά και οι "δυσλειτουργίες" σε άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., μαρτυρούν αναμφισβήτητα την πολιτική της ατροφία και την αποδυνάμωση του θεσμικού της μηχανισμού.
Πολλά ερωτηματικά εγείρονται για την πορεία της Ε.Ε.
Είναι δυνατόν το τόσο σημαντικό και πραγματικά γνήσιο πείραμα πολυεθνικής διάρθρωσης, που στη χρονική περίοδο μιας γενιάς άλλαξε τη μορφή της Ευρώπης, να κινδυνεύει με την εμφάνιση συμπτωμάτων οικονομικής "ηγεμονίας" συγκεκριμένης χώρας, αλλά και συμπτωμάτων εθνικισμού από άλλες χώρες-μέλη;
Υπάρχει σήμερα πολιτική βούληση, ώστε να ληφθούν μέτρα που θα συντελέσουν στη "στεγανοποίηση" της ευρωπαικής ενότητας;
Μήπως αυτό που αρχικά οραματίστηκαν πολλοί σαν μηχανισμό οικονομικής ενότητας, δεν μπόρεσε να πετύχει στη λειτουργική του αρχή και να μετουσιωθεί σε πολιτική ενότητα;
Ενα είναι βέβαιο. Η ιστορία της Ε.Ε. στη διαδρομή της είναι το άθροισμα των διαδοχικών της κρίσεων. Θα μπορούσε μάλιστα να περιγραφεί, κατά την άποψη του πρώην καγκελάριου Βίλλυ Μπράντ, σαν μια διαδικασία μέσα σε κρίσεις κι ανάμεσα από κρίσεις.
Ηταν φυσικό από την αρχή, άλλωστε, ότι θα υπήρχαν διιστάμενες απόψεις, που θα είχαν σαν αναπόφευκτη συνέπεια να καθυστερήσουν για χρόνια την προοδευτική διαδικασία, για μια τελειότερη και αποτελεσματική ευρωπαική ενοποίηση.
Με την αναμενόμενη ολοκλήρωση της ένταξης νέων μελών, θα είναι γεωγραφικά και πολιτικά ενωμένη. Χωρίς όμως να είναι σε κατάσταση αυτάρκειας, εφόσον δεν μπορεί ρεαλιστικά να προσδοκά να αναλάβει εξ' ολοκλήρου την εξουσία που έχουν οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών.
Εντονα οικονομικά συμφέροντα, εθνικιστικές προκαταλήψεις και εγωιστικές αποκλίσεις εξακολουθούν να επηρεάζουν την Ε.Ε. και να δημιουργούν συγκρούσεις σε κοινοτικό επίπεδο, χωρίς να υπολογιστεί η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, με απόληξη βέβαια την εξαθλιωμένη Ελλάδα.
Η ευρωπαική νομισματική ένωση πραγματοποιήθηκε με τη διαφωνία και την άρνηση κάποιων κρατών να ενταχθούν, ενώ αρκετά κρίσιμα θέματα που σχετίζονται με την άμυνα και με την εξωτερική πολιτική, καθυστερούν χαρακτηριστικά. Το Συμβούλιο Υπουργών, που είναι το κύριο όργανο της Ε.Ε., δείχνει συχνά τάσεις να καταστεί ένα όργανο άμυνας στενά ερμηνευόμενων εθνικών συμφερόντων.
Η Ευρωπαική Επιτροπή, εξάλλου, προσπαθεί να αποφύγει ακόμη μεγαλύτερη αποδυνάμωση του θεσμικού της ρόλου και να καταλήξει στον επουσιώδη ρόλο της Γραμματείς του Συμβουλίου. Ακόμη και το Ευρωπαικό Συμβούλιο, που είναι το ανώτατο πολιτικό όργανο της Ε.Ε. έχει να επιδείξει ηγετική ανικανότητα στην αντιμετώπιση κρίσιμων ευρωπαικών προβλημάτων.
Ελάχιστοι πλέον αμφιβάλλουν ότι η σύγκρουση συμφερόντων μέσα στην Ε.Ε. είναι συνάμα έκδηλη και έντονη. Οπως διαπιστώνεται υπάρχει έλλειψη "ορμής κινήσεως" στις ευρωπαικές πρωτεύουσες. Η διεύρυνση δεν βρήκε την αντιστάθμισης της σε μεγαλύτερη ενότητα ή σε αναπτυσσόμενη οικονομική εμπιστοσύνη. Κι αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι οι πολιτικές εκστρατείες για τις Ευρωεκλογές στις χώρες-μέλη, βασίζονται κυρίως σε εθνικά και τοπικά θέματα.
Δεν πρέπει να υποβαθμιστεί πάντως το γεγονός ότι η Ε.Ε. έχει στο ενεργητικό της ότι απέτρεψε ενδοευρωπαικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, που τόσο τραγικά σημάδεψαν το παρελθόν της Ευρώπης. Η απομάκρυνση της έντασης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την ευρωπαική ήπειρο, είναι επιτυχία της Ε.Ε., ενώ δυνάμωσε την ευρωπαική προσέγγιση.
Η πορεία βέβαια για την ενοποίηση της Ευρώπης, που αρχικά αποφασίστηκε να περνάει από τις οικονομίες των χωρών-μελών, αποδείχθηκε μια πραγματικά δύσκολη πορεία, μέσα από μια σειρά σοβαρών κρίσεων. Οι διαδοχικές αυτές κρίσεις δεν έπαψαν να αναρριπίζουν τα εθνικά συμφέροντα και να απομακρύνουν την προοπτική για την ολοκλήρωση της ενοποίησης.
Αυτό όμως δεν αναιρεί το βαρυσήμαντο γεγονός ότι η Ε.Ε. ανταποκρίνεται σε μια αδήριτη ιστορική αναγκαιότητα. Είναι ένα πολιτικό εγχείρημα ανυπολόγιστης αξίας, με σημαντικές ιστορικές επιπτώσεις σε παγκόσμια κλίμακα.
Η Ιδρυτική Συμφωνία της Ρώμης μπορεί να έχει εξαντλήσει τα ιστορικά περιθώρια που προσδιόριζαν τη λειτουργία της Ε.Ε. Οι κρίσεις κατά καιρούς, όμως, είχαν και γόνιμες συνέπειες για το πέρασμά της σε μιαν άλλη φάση, που θα είναι λειτουργικά και διαρθρωτικά διάφορη και προηγμένη.
Ο κοινός παρανομαστής όλων όσων επιθυμούν την αναμόρφωση της Ε.Ε. και την επίτευξη της ιστορικής της αποστολής, εκφράζεται στην ανάγκη αποφασιστικών βημάτων προς την κατεύθυνση καθιέρωσης νέων θεσμών και διαδικασιών, για να εξασφαλιστεί οργανικά η ισόρροπη ανάπτυξη των μελών της.
Το πρόβλημα από τη φύση του είναι πρόβλημα πολιτικής βούλησης και πολιτικών αποφάσεων. Στην έκφραση αυτής της πολιτικής βούλησης μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι υστέρησαν έως σήμερα οι ευρωπαικές ηγεσίες, με τα γνωστά αρνητικά επακόλουθα.
Το "ελληνικό δράμα" και το ενδεχόμενο ενός Grexit, αλλά κυρίως το αποτέλεσμα του αυριανού δημοψηφίσματος στη Ν.Βρετανία, είτε επιβεβαιώσει τους φόβους για το Brexit, είτε αποδειχθεί θετικό για την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε., θα δρομολογήσουν εξελίξεις...
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.