Πολιτικός και λίγο ηθοποιός

«Θα είμαι κοντά σας» διαβεβαίωσε ο Πρωθυπουργός, το βράδυ των επαναληπτικών εκλογών, τους νεοεκλεγέντες και αμέσως μετά την έκανε για το Παρίσι. «Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις» ήταν η φράση που μου φάνηκε ότι ταίριαζε ακριβώς. Τίτλος από μια παλιά ταινία της μακαρίτισσας Φρίντας Λιάπα. Και νοερά ακολουθώντας τον στο ταξίδι του, να που έρχονται και κάτι σκηνές από την ταινία «Οι γενναίοι του Μπρανκλεόνε». Του Μάριο Μονιτσέλι, με το Βιτόριο Γκάσμαν να ενσαρκώνει ένα θλιβερό και ξεπεσμένο ιππότη με τους ακόμη πιο θλιβερούς ακολούθους του, να πορεύονται νομίζοντας ότι θα κατακτήσουν τον κόσμο. Εννοείται πως μόνο εκείνοι πίστευαν ότι τα πράγματα πάνε καλά.

Μετά, μέσα στην εβδομάδα, που άρχισε η πλύση εγκεφάλου με το κόμμα της Ντόρας εγώ να έχω κολλήσει στην τελευταία και κλασική πια σκηνή από την ταινία «Δεσποινίς ετών 39» με το Λογοθετίδη που παίρνει στα γόνατά του τη Σμάρω Στεφανίδου, την... υπερώριμή αδελφή του, την ταχταρίζει και την παρηγορεί καθώς έχουν ξεμείνει και οι δυο στο ράφι. Φαντάζομαι λοιπόν μια Ντόρα αμέσως μετά την ήττα από το Σαμαρά στα γόνατα του Κ. Μητσοτάκη. Να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να της υπόσχεται πως θα της φτιάξει δικό της κόμμα. Και να που ο μπαμπάς κράτησε το λόγο του. Και σιγά μην πρέπει δώσουμε παραπάνω σημασία σε αυτό το γεγονός και σ’ αυτό το κόμμα (αν και τα κανάλια άρχισαν το σπρώξιμο). Μια δραματική κωμωδία θα είναι από εδώ και πέρα οι προσπάθειες της Ντόρας να ξαναγίνει υπουργός και θα της χρειαζόταν ένας Αλέκος Σακελλάριος να σκηνοθετεί πλέον τις εμφανίσεις της για να μας είναι υποφερτές.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά κατέληξα τις προηγούμενες ημέρες να παίζω ψάχνοντας για ταινίες, σκηνές και πρωταγωνιστές που ταιριάζουν στην πολιτική μας σκηνή. Οι ειδήσεις μας πονούν. Οι πολιτικοί μας παραπλανούν. Ας διασκεδάσουμε κι εμείς λίγο μαζί τους.
Κλακέτα λοιπόν και αρχίζουμε.
Παύλος Γερουλάνος. Ο εκφραστής μέσα στο υπουργικό συμβούλιο, του dolce far niente, του «ηδύ το ουδέν πράττειν» δηλαδή. Απόφοιτος του Χαρβαρντ και του ΜΙΤ, μου θυμίζει πιο πολύ έναν ηθοποιό με λαμπρές σπουδές επίσης. Το όνομά του; Αλέκος Τζανετάκος. Με σπουδές στο Θέατρο Τέχνης και την Ανωτέρα Σχολή Κινηματογράφου αν και δεν του φαινόταν αυτά και τόσο, ήταν πολύ πειστικός όταν έπαιζε το ρόλο του πλουσιόπαιδου. Ενός γιού-ζημιά, που τον κυνηγούσε ο μπαμπάς του να αφήσει την κοσμική ζωή για να σηκωθεί νωρίς και να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις τους. Αλλά όταν κατέβαινε στο εργοστάσιο της οικογένειας οι γύρω του παρακαλούσαν να ασχολείται όσο γίνεται λιγότερο μαζί τους και με τη δουλειά. Είχε όμως όπως και ο Παύλος πάντα ασυλία σε ό,τι και αν έκανε κανονίζοντας δυστυχώς τις τύχες άλλων.
Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Όταν μάλωνε με τη Λούκα Κατσέλη μου θύμιζαν τον Ορέστη Μακρή και τη Γεωργία Βασιλειάδου στο «Η Κυρά μας η Μαμή». Κόντρες «επιπέδου» μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, που κανένα δεν ωφέλησαν. Φυσιογνωμικά πάντως δεν ταυτίζω τον Υπουργό με κανένα Τσάρο (και μάλιστα από εκείνους τους επιβλητικούς, του Αϊζενστάιν). Μου φέρνει όμως συνέχεια στο μυαλό έναν μεγάλο κωμικό. Το Ρόμπιν Γουίλιαμς, έστω και αν ο υπουργός δεν γελάει όπως ο αγαπητός μας και με τεράστιο ταλέντο Ρόμπιν. Ούτε μας έχει χαρίσει πολύ γέλιο, γιατί οι γκάφες του μέχρι σήμερα είχαν για εμάς δραματικές συνέπειες. Έτσι, στο μέλλον, όταν τα πράγματα γίνουν ακόμη χειρότερα, δεν το αποκλείω, να τον δούμε να φεύγει από την Πλατεία Συντάγματος μεταμφιεσμένος. Πώς; Μάλλον σαν «Κυρία Ντάμπφάιρ», θυμίζοντάς μας την εκπληκτική εκείνη ταινία του μεγάλου Ρόμπιν.
Θεόδωρος Πάγκαλος. Έχετε δει παλιά φωτογραφία του; Εγώ ναι. Όταν κάποτε ήταν υπεύθυνος για μια εκδήλωση-γιορτή του περιοδικού «Αντί» στο παλιό εργοστάσιο πάγου στη στάση Κλωναρίδου. Ένας αδύνατος άνδρας, μέσα στο γκρίζο κοστουμάκι του, κλειστή ζιβάγκο μπλούζα, υπεύθυνος και για το κυλικείο σ’ εκείνη τη γιορτή, που πουλούσε κάτι κουλούρια Θεσσαλονίκης και άλλα τέτοια ταπεινά εδέσματα. Ήταν «η νιότη που έλεγε πως θα γινόταν άλλος». Αλλά φευ έγινε ο σημερινός γίγαντας στη σκέψη και το σώμα που σε λίγο δεν θα υπάρχει ρούχο να τον χωρέσει και κυβερνητική θέση αντάξιά του. Τον φαντάζομαι πλέον να εμφανίζεται αλειμμένος λάδι, τυλιγμένος μόνον με προβιές αγρίων ζώων, τέλειος σε ένα ρόλο που ανέδειξε κάποιος άλλος κακός και σαν ηθοποιός και σαν πολιτικός. Εννοώ τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ ως Κόναν το Βάρβαρο. Καλή σταδιοδρομία λοιπόν Θεόδωρε (εξ ίσου)Βάρβαρε.
Άννα Διαμαντοπούλου. Ματιά-λεπίδι και μερικές σταγόνες ξινίλας απαραίτητες στον εξοπλισμό της. Πάντα καλοντυμένη αλλά εισπράττοντας ελάχιστη συμπάθεια από τους γύρω της. Μια σιδηρά κυρία τυλιγμένη σε μαλακά ταγιέρ. Δυστυχώς όχι μόνο όταν παλεύει με το Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου της και με τους πρυτάνεις αλλά και όταν αποφασίζει για οικονομίες στα νηπιαγωγεία, στα γυμνάσια, στα πανεπιστήμια. Λάθος της να μη δώσει μάχη και ας έπεφτε στο τέλος ηρωικά για να μείνουν έξω τα παιδιά από τις περικοπές. Υπήρξε στον κινηματογράφο ο τέλειος ρόλος, ο γραμμένος για την Άννα. Τι μέσον να έβαλε η Μέριλ για να παίξει εκείνη στο: «Ο διάβολος φορούσε Πράντα»;
Αλέξης Τσίπρας. Με λυγμό στη φωνή και δράμα στις αγορεύσεις του, αλλά όσο περνάει ο καιρός να γίνεται όλο και λιγότερο πειστικός, με λόγο να ξύνει μόλις την επιφάνεια, συνθηματολογικό, κούφιο, φθηνό, χάνει λάδια και οπαδούς ο αρχηγός. Ένα (πρώην)παιδί-θαύμα που έμεινε στα ρηχά. Θα του πήγαιναν ίσως οι ρόλοι ενός άλλου παιδιού-θαύμα. Ο λόγος για το μικρό Βασιλάκη Καΐλα, ανακάλυψη του Κακογιάννη, όπως ο μικρός Αλέξης ήταν ανακάλυψη του κυρ Αλέκου του Αλαβάνου. Ο Βασιλάκης με τα τεράστια σουξέ σαν «Λουστράκος» και άλλες ταινίες δυστυχίας μετά από πολλά βάσανα κατέληξε να κάνει σπηκάζ σε παιδικά προγράμματα. Ο Αλέξης από το 18% και τις παλιές εκείνες δόξες καταλήγει τώρα κάτι σαν τροχονόμος που βλέπει να φεύγουν για αλλού οι διάφορες συνιστώσες του κόμματός του.
Ευάγγελος Βενιζέλος. Εδώ έχουμε έναν κορυφαίο πολιτικό. Και θα παραπέμψουμε αναγκαστικά σε κορυφαίο ερμηνευτή. Τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον Μάρλον Μπράντο στο «Νονό». Που εκτελούσε τους αντιπάλους του με τα λόγια. Το ίδιο και ο Μπένυ, που χειρίζεται το λόγο σαν να είναι στιλέτο. Όταν σε περιλάβει είσαι τελειωμένος. Και γενικότερα ό,τι πει εκείνος γίνεται. Θα τον θυμάμαι πάντα, νάναι καλά, τότε, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν πήγε κάποιο δικαστήριο να ψελλίσει πως είναι παράνομο ένα κτίριο που χτιζόταν εκεί στο Μαρούσι. «Θα γίνει», είπε τότε ο Υπουργός, η απόφαση του δικαστηρίου δεν θα μας εμποδίσει. Και έγινε. Ακριβώς όπως αν μιλούσε ο Δον Κορλεόνε. Όλοι εμείς οι ευλαβείς προσκυνητές του σημερινού Athens Mall, γιατί εκεί κατέληξε το κτίριο, προσκυνούμε τη χάρη του.
Δημήτρης Δρούτσας. Αυτό είναι «ευκολάκι» και ο αναγνώστης ήδη ξέρει. Εκατόν είκοσι χιλιόμετρα πορεία από το ξενοδοχείο όπου έμενε στην άγρια Νέα Υόρκη μέσα σε ένα 4Χ4 και με συνοδεία έκανε ο άνθρωπος για να πάει να ψωνίσει στα Woodbury Common Premium Outlets. Δεν έπρεπε με τίποτα να πάρει το ρόλο εκείνη η άλλη η κρύα στην ταινία «Ψωνίζω άρα Υπάρχω». Θα μπορούσε μάλιστα να έχει γυριστεί και μια επιπλέον υπέροχη σκηνή στην ταινία όπου ο, όπως τον χαρακτήρισαν τα αμερικανικά εμπαθή έντυπα, shopaholic κ. Υπουργός φθάνοντας στο ταμείο με ένα βουνό ρούχα στην αγκαλιά και δίνοντας την κάρτα του στην έκπληκτη ταμία αυτή να αναφωνήσει: «Γουάου! Εσείς είστε που χειρίζεστε το Μακεδονικό;»...
Αντώνης Σαμαράς. Είναι ο μόνος που θα μπορούσε να αντικαταστήσει και τώρα και στο παρελθόν, και στις πράξεις και στα λόγια ένα σεπτό πρωταγωνιστή του ελληνικού κινηματογράφου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Χωρίς άλλα σχόλια, κολακείες, υπονοούμενα δίνω το όνομά του. Στην καρδιά μου ο Αντώνης είναι κάτι σαν ένας Πρέκας της πολιτικής. Νομίζω πως τον τιμώ κιόλας. Κάνω λάθος;
Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Δεν έχει μουστάκι. Και το βλέμμα του ατσάλι σκέτο. Κοιτάζει πολύ πιο πίσω από εσένα, μακριά στα βουνά, εκεί που μπορεί να βρίσκεται ακόμη ο Παλιοκώστας, ο μεγάλος καημός του κ. Υπουργού. Φυσιογνωμικά απέχει από τη φάτσα του Πίτερ Σέλερς στον Ροζ Πάνθηρα και δεν είναι πια Υπουργός Προ Πο. Όταν ήταν πάντως κάτι οι γκάφες του κάτι που του έχει συμβεί κατά λάθος να του βγαίνουν οι «φάσεις» όπως λέμε στο ποδόσφαιρο και όποιους κυνηγούσε πεφταν επάνω του από μόνοι τους, μας θυμίζει ότι ο ρόλος εκείνου του παλιού και επιτυχημένου επιθεωρητή Κλουζό του πάει πολύ.
;;;;;;;;;;;;;;;;;;;. Δεν τολμώ να προφέρω τον τίτλο και το όνομά του. Οι κεραυνοί του θα με φθάσουν όπου και να βρίσκομαι. Αντιστρέφω και σας δίνω τον ήρωα της πασίγνωστης και πολύ ποιοτικής ταινίας του Όμηρου Ετστρατιάδη. Βάλτε εσείς το όνομα δίπλα και υποστείτε τις συνέπειες. Το πόνημα πάντως ονομαζόταν: «Ο παπά-Σούζας».
Σταματώ εδώ για να αφήσω χώρο για τους αναγνώστες. Επίτηδες έμειναν έξω πολλοί άλλοι «μεζέδες» για να ενεργοποιηθείτε κι εσείς. Παπαρήγα, Ψωμιάδης, Μπιρμπίλη, Ραγκούσης, Κατσέλη, Αλαβάνος, Ρέπας, Καρατζαφέρης, Παπουτσής, Άδωνις κλπ όλοι ενεργοί στην πολιτική, που περιμένουν να τους ταιριάσετε με τον κατάλληλο ρόλο. Επίσης μπορείτε να καταλήξετε και σε καλύτερα παραδείγματα για τα πρόσωπα που... τίμησα λίγο πιο πάνω. Δημιουργείστε και στείλτε. Το έστω και πικρό γέλιο σε στιγμές απελπισίας είναι φάρμακο.
'Ενα άρθρο από protagon

RAMNOUSIA