Kάθε Δεκαπενταύγουστο.

Προς ανατολάς πορευόμαστε κάθε δεκαπενταύγουστο..

Προς στη μαρμαρωμένη πόλη... Προς τον τόπο της καρδιάς μας και των παιδικών μας χρόνων...



Κάθε δεκαπενταύγουστο 'γυρίζουμε', στις μνήμες και σε όλα τα ατέλειωτα πράγματα που αφήσαμε εκεί. Στα αδειανά σπίτια, στα όνειρα, στο χώμα..

Κάθε δεκαπενταύγουστο...



Με τα παράθυρα του νου ανοιχτά, αυτά που δεν προλάβαμε μα ούτε και θελήσαμε να κλείσουμε φεύγοντας. Έτσι, για να μας καρτερούν για πάντα..

Για να μην ορφανέψουν από αναμμένα καντήλια και από θυμιάματα οι θύμησες..

Για να μπορεί να μπαινοβγαίνει η ψυχή μας όποτε την καλεί εκεί, εκείνη η εναρκτήρια της ζωής μας ανάσα και τα από αιώνων χνάρια των προγόνων μας.



Για να μπορεί να μπαίνει και το μήνυμα ότι είμαστε εδώ, να το ακούνε οι νεκροί μας κι ο τόπος, για να ξέρουν ότι δεν τους ξεχάσαμε και πως κρατάμε ανοιχτή την πληγή και ανανεώνουμε το αίμα της.



Για να μπορεί να μπαίνει η φωνή μας σαν φωνάζει, πως οι πατρίδες μεταβαίνουν από γονιό σε παιδί και πως αυτή η γη, η υπό κατοχή, είναι δική μας και πως της χρωστούμε την απελευθέρωση.

Για να λογαριαζόμαστε ζωντανοί...

Μελίτη Λοφίτου

 

εστάλη από φίλο αναγνώστη