ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΞΙΟΤΗΣ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Γενικά ο όρος Εθνική αναξιότης (ή "εθνική αναξιότητα") αφορά συμπεριφορά πολίτη μιας χώρας που στρέφεται ενάντια της πατρίδας του, της εθνικής αξιοπρέπειας ή θίγει καθ΄ οιονδήποτε τρόπο αυτή. Ειδικότερα όμως αυτός ο όρος για τα ελληνικά δεδομένα απετέλεσε "ιδιότυπο αδίκημα" που προσδιορίστηκε με Συντακτική Πράξη του 1945 με την οποία επιβάλλονταν ποινικές κυρώσεις στους συνεργασθέντες με τον εχθρό.

Ιστορία του (νομικού) όρου

Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος το 1944, η Ελληνική ελεύθερη πλέον Πολιτεία μεταξύ των πολλαπλών και ποικίλλων προβλημάτων που αντιμετώπισε τότε, ήταν και το ζήτημα του κολασμού όλων εκείνων των ανάξιων "ελλήνων" που κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδος από τους Ιταλούς και Γερμανούς είτε ετέθησαν στις υπηρεσίες των κατακτητών γενόμενοι όργανά τους, διευκολύνοντας έτσι τους κατακτητές στο ολέθριο κατά της Χώρας έργο τους, είτε ακόμη χειρότερα με τις ενέργειές τους και τη συμπεριφορά τους έθιξαν την εθνική αξιοπρέπεια, καθιστάμενοι ανάξιοι της ελληνικής πατρίδος.

Έτσι διαμορφώθηκε το ιδιότυπο αδίκημα της εθνικής αναξιότητας προκειμένου να δοθεί στις επερχόμενες γενεές το παράδειγμα ότι δεν μπορεί κανείς να μένει ατιμώρητος όταν προσφέρει τις υπηρεσίες του στον εχθρό της Πατρίδας του, αλλά και ακόμη περισσότερο προς φρονηματισμό και υπόδειξη του εθνικού τους καθήκοντος σε στιγμές δοκιμασίας.
Επί τούτου, η πρώτη ενέργεια της ελεύθερης επί ελληνικού εδάφους κυβερνητικής εξουσίας ήταν η ψήφιση της με αριθμό 1 Συντακτικής Πράξης της 6ης Νοεμβρίου 1944 με την οποία επιβάλλονταν ποινικές κυρώσεις στους συνεργασθέντες με τον εχθρό. Επειδή όμως αυτή η Πράξη ήταν πολύ γενικόλογη με κίνδυνο δημιουργίας σχετικού χάους αντικαταστάθηκε δύο μήνες αργότερα με την 6η Συντακτική Πράξη του Ιανουαρίου 1945 η οποία και προσδιόριζε επακριβώς τα στοιχεία εκείνα τα οποία και συγκροτούσαν την υπόσταση των εγκλημάτων συνεργασίας με τον εχθρό και της εθνικής αναξιότητας καθώς και τον τρόπο κολασμού αλλά και την έκταση των ποινών.

Υπόσταση (στοιχεία) αδικήματος

Σύμφωνα με το 2ο νομοθέτημα διώκονταν και τιμωρούνταν:

1. Όσοι διαρκούσης ξένης κατοχής ανέλαβαν σχηματισμό Κυβέρνησης.
2. Όσοι διατέλεσαν κατά παραπάνω περίοδο Υπουργοί.
3. Όσοι κατέχοντες δημόσια θέση, έγιναν συνηδειτά όργανα του εχθρού ή διευκόλυναν το έργο του.
4. Όσοι ανέλαβαν υπηρεσία πλησίον αρχών κατοχής και ενήργησαν κατά τρόπο πιεστικό για τον λαό.
5. Όσοι κατέδωσαν στον εχθρό Έλληνες ή συμμάχους, εργαζόμενους χάριν του εθνικού ή συμμαχικού αγώνα.
6. Όσοι προβήκανε σε πράξεις βίας.
7. Όσοι παρέσχον στον εχθρό πληροφορίες.
8. Όσοι παρεμπόδισαν ελληνική ή συμμαχική ενέργεια.
9. Όσοι δια της οικονομικής τους συνεργασίας με τον εχθρό προκάλεσαν ζημιές στον ελληνικό λαό κλπ.
10. Έτι δε, όσοι συνεργάσθηκαν με τον εχθρό κατά τρόπο ανάξιο Έλληνος πολίτη και έθιξαν την εθνική αξιοπρέπεια, διευκολύνοντας το έργο των αρχών κατοχής.

• Τα ειδικά δικαστήρια που επελήφθησαν την εκδίκαση αυτού του ιδιότυπου αδικήματος κατά δημώδη έκφραση αποκλήθηκαν Δικαστήρια Δωσιλόγων, οι δε ένοχοι Δωσίλογοι.

Το είδα στο Θαλαμοφύλακα