Στην πράξη αναζητεί πλέον, ολοένα και πιο έντονα, μια πειστική αναπτυξιακή πρόταση να παραθέσει κοντά και πάνω από το αυστηρό πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας, που αποτελεί -ιδιαίτερα την τελευταία διετία- την ανάσα που αναπνέει η καρδιά του οικοδομήματος της Ενωσης και της Ευρωζώνης.
Οτι το ευρωπαϊκό πρόγραμμα προσαρμογής μέσω λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας αποδείχθηκε η μεγαλύτερη διαδικασία ανακύκλωσης κυβερνήσεων στην πρόσφατη ιστορία, δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία ή τεράστια πολιτική διορατικότητα για να το αντιληφθεί κανείς.
Απλώς οι γαλλικές εκλογές που οδηγούν σε ανατροπή του κλασικού διπόλου ηγεσίας στην Ευρωζώνη και η πτώση της ολλανδικής κυβέρνησης -στην καρδιά της δημοσιονομικά υγιούς Ευρώπης και μακριά από τους PIIGS των ελλειμμάτων- κατέστησαν σαφές ότι οι εξελίξεις επιταχύνονται.
Και θύμισαν ότι οι εθνικές κυβερνήσεις και οι ψηφοφόροι τους εξακολουθούν να έχουν λόγο, καθώς οι ανατροπές αυτές δεν είναι αποτέλεσμα προβληματικών ή εξωθεσμικών διαδικασιών, αλλά προέκυψαν μέσα από εκλογικές και δημοκρατικές διεργασίες.
Η ανάπτυξη λοιπόν αναζητείται, αλλά το επιθυμητό είναι αυτή η έρευνα να καταλήξει σε επιλογές που θα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του, οδηγώντας τις χώρες-μέλη της Ενωσης στο να διεκδικήσουν με ικανά μέσα την επάνοδο στον ενάρετο κύκλο και όχι να προσπαθήσουν να καλύψουν τα προβλήματα ώστε να μη γίνονται ορατά με την πρώτη ματιά.
Για την Ελλάδα, μια χώρα κλειδί για την κλιμάκωση της ευρωπαϊκής κρίσης που βρίσκεται μάλιστα στην παραμονή της λήψης σημαντικών πολιτικών αποφάσεων, είναι κρίσιμο να γίνει κατανοητό ότι η σταδιακή διαπίστωση της πλάνης που εμπεριείχαν οι ευρωπαϊκές κατευθύνσεις των τελευταίων χρόνων δεν σηματοδοτεί τη δικαίωση των πολιτικών που επέλεξαν οι αποτυχημένες ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας τριακονταετίας οδηγώντας τη χώρα στη χρεοκοπία.
Το αντίθετο, ενισχύει την άποψη ότι σημαντικές αναπτυξιακές δυνατότητες θυσιάστηκαν εδώ και χρόνια στο βωμό της κυριαρχίας του κομματικού κράτους. Αυτό που «φωνάζει» ότι χρειάζεται η χώρα μας είναι ευκαιρίες ανάπτυξης και προσαρμογής επίπονης, αλλά χωρίς τυφλές ανθρωποθυσίες και εμμονές σε ατελέσφορες, τεκμηριωμένα αναποτελεσματικές, πολιτικές.
Προσπαθεί να αλλάξει ρούχα λοιπόν η Ευρωζώνη και το αν θα τα καταφέρει είναι το μεγάλο στοίχημα. Είναι υποχρεωμένη ωστόσο, για να στηρίξει το μέλλον της, να αποδείξει ότι «ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός», αλλά έχει εναλλακτική φορεσιά να παρουσιάσει στους υπηκόους του.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
από naftemporiki / photo: simplemom.net
FREEPEN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.