«Αχ!… ρε λούστρε κι έννοια σου» του Δ. Αλεξάνδρου

Βγαίνοντας ο Καραγκιόζης απ’ την παράγκα του πουρνό-πουρνό, με στόχο να εξασφαλίσει το καρβέλι και το φαΐ της ημέρας, δέχεται καταιγισμό από αντικείμενα και βρισιές που του εκτοξεύουν οι πιστωτές της γειτονιάς

(ο φούρναρης, ο μπακάλης, ο μανάβης κ.λ.π.). Επιπλέον τον απειλούν- καλή ώρα με το μνημόνιο- να του πάρουν  το μπαλωμένο βρακί του αλλά και την παράγκα του. Ένα καρβέλι έπαιρνε, δύο του χρέωναν. Δυο δεκάρες δανειζόταν απ’ το σαράφη της γωνίας, δυο δραχμές του ζητούσε. Κάνοντας, λοιπόν, ελιγμούς για να αποφύγει αυτά που του πετούσαν βρίσκεται μπροστά στο πιο απρόσμενο- γι’ αυτόν- συμβάν. Ανυποψίαστος, λόγω ξυπολυσιάς, δέχεται στο κεφάλι τη βούρτσα του λούστρου που στεκόταν ανάμεσα στις παράγκες και στο σαράι με τα γύρω πλουσιόσπιτα. Σ’ αυτόν γυάλιζαν τα πανάκριβα λουστρίνια τους ο πασάς, ο βεληγκέκας, οι αυλοκόλακες, οι τοκογλύφοι, οι μεγαλομπακάληδες και οι «μαζί τα φάγαμε». Και τότε- γεμάτος πίκρα και παράπονο- μ’ εκείνη τη σπηλαιώδη σαρκαστική φωνή του ο Καραγκιόζης του αντιγυρίζει. « Αχ!… ρε λούστρε κι έννοια σου. Εσύ γιατί με χτυπάς; Ποτέ δεν είχα παπούτσια να μου γυαλίσεις. Νόμιζα πως ήσουν ένας από μας. Φτωχός, βιοπαλαιστής, κοντά στο λαό και αντίθετος σ’ αυτούς που μας κατατρέχουν».

            Αυτή η ιστορία μου ’ρθε  στο μυαλό, όταν σήμερα το μεσημέρι 18 Μαΐου, άκουσα την ομιλία του τέως «συντρόφου» Φ. Κουβέλη προς τους βουλευτές της ΔΗΜ.ΑΡ. Ένας διμέτωπος παλιάς κοπής- ας πούμε Γ. Παπανδρέου Α΄- και μια λυσσαλέα έως αήθης επίθεση στη μάνα που τον γέννησε, τον ανάθρεψε, τον παίδευσε και τον παρέδωσε στην κοινωνία «αρχηγό». Καμιά απολύτως αναφορά στο ΠΑΣΟΚ. Πού να φαντάζονταν –Φθινόπωρο του 2009- βουλευτής τότε του ΣΥΡΙΖΑ, στο γεύμα του Ζαππείου τι λαίλαπα επρόκειτο να επακολουθήσει. Παρ’ όλα αυτά ένας ευγενικός καλεσμένος, έστω και τρία χρόνια μετά, οφείλει να ανταποδώσει το φαγοπότι. Όμως, από τον πολιτικό χάρτη εξαφάνισε- ως δια μαγείας- το ΚΚΕ(κάποτε χτυπιόταν εναντίον του), τους Ανεξάρτητους Έλληνες και, κυρίως, τη «Χρυσή Αυγή». Ούτε έναν υπαινιγμό για τα μάτια.

           Εδώ ταιριάζει η ιστορία του Καραγκιόζη. Καλά, οι άλλοι σκύλιασαν. Ελπίζω έχεις καταλάβει γιατί. Κι εσύ τέκνον Φώτη; Τι σου κάναμε; Μετά από ένα βελούδινο διαζύγιο- εσύ προχώρησες στο χωρισμό-  σου φερθήκαμε με μεγαλοψυχία. Εσένα- και αρκετούς ακόμη(εσύ προχώρησες στο χωρισμό) «δόξη και τιμή», βουλευτής, όχι μόνο εσύ, εκλεγμένος με το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι προχτές

      ( εγώ μάτωσα για να εκλεγείς), σου φερθήκαμε με μεγαλοψυχία και σεβασμό, γιατί αυτό επιβάλλει η κουλτούρα της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής, δημοκρατικής αριστεράς. Πρόσεξε γιατί η έννοια Αριστερά της ευθύνης (το πιάσαμε το υπονοούμενο, εμείς είμαστε ανεύθυνοι) έχει διπλή ανάγνωση. Η λέξη ΕΥΘΥΝΗ σημαίνει στη γλώσσα μας υπευθυνότητα αλλά και ενοχή. Και να σου πω κάτι; Ήμουν ένας απ’ αυτούς που σ΄ εκτιμούσε. Πού ξέρεις, ίσως ακόμα σε εκτιμώ λιγάκι. Λέω δε μπορεί. Θα ‘ναι όνειρο κακό.

             Σ΄ αυτά που γράφω υπάρχει πίκρα, παράπονο, στενοχώρια αλλά και θυμός. Δεν υπάρχει, όμως, εμπάθεια, εκδικητικότητα και έχθρα. Δε μπορώ να αισθάνομαι έτσι, όταν συναντώ στο δρόμο, στο καφενείο, σ’ ένα τηλεοπτικό παράθυρο ανθρώπους με τους οποίους επί δεκαετίες παλέψαμε από το ίδιο μετερίζι. Αυτό σημαίνει για μένα «Αριστερά της ευθύνης». Ίσα μπροστά και όχι στα αριστερά της ευθύνης. Γιατί τότε «έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».

               « Ένας σύντροφος ήρθε απόψε από τα παλιά» 

                                                           

                                                          ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

          Υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ- ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ στο Ν.Βοιωτίας