Για τη Μαλβίνα που ποτέ δεν γνώρισα. Του Θάνου Δημάδη

Από εκεί που βρίσκεται, το πιο πιθανό είναι να μας έχει σιχαθεί. Ίσως και να μας φτύνει. 

Είχε χθες γενέθλια κάπου διάβασα. Δεν έχω ξαναγράψει για την Μαλβίνα. Και ούτε ξέρω γιατί το κάνω τώρα. Νιώθω σαν κάτι να με παρακινεί όμως.   Δεν έχω ξαναγράψει γι' αυτήν όχι τυχαία. Αλλά γιατί θεωρώ ότι τέτοια όμορφα "τέρατα" που γέννησε η ζωή, ίσως δεν πρέπει εμείς οι κοινοί θνητοί να τα αγγίζουμε. Μας επιτρέπεται μόνο να τα θαυμάζουμε. Να μιλάμε γι' αυτά. Να εμπνεόμαστε από αυτά. Όχι όμως να τα τραυματίζουμε προσπαθώντας να τα χωρέσουμε σε λέξεις. Άλλωστε η ατίθαση μαγεία της Μαλβίνας ουδέποτε θα καταδεχόταν να υποταχθεί σε περιοριστικά λεκτικά σχήματα.   Τούτη όμως για πρώτη και τελευταία φορά θα παραβώ για μερικές γραμμές τον κανόνα. Όχι με μνημόσυνα. Ούτε με κολακευτικούς διθυράμβους. Στοιχηματίζω δεν θα άρεσαν ούτε στην ίδια. Θα τα θεωρούσε μικροαστούλικα.   Σήμερα δεν λείπει απλά από εμάς. Η απουσία της μας εξαναγκάζει να βιώνουμε την θλιβερότητά μας με τρόπο επίπονα επιμόνως βασανιστικό.   Γιατί η Μαλβίνα ήξερε να κάνει αυτό που λείπει τούτες τις ώρες από την ψυχή μας: να μας λυτρώνει πολιτικά, ερωτικά, διανοητικά. Να μας ανακουφίζει με τις αλήθειες της και να μας χαστουκίζει με την ντομπροσύνη της.   Αν και δεν την γνώριζα παρά μόνο μέσα από την εικόνα, τη φωνή και τα γραπτά της, πιστεύω ότι από εκεί που βρίσκεται, το πιο πιθανό είναι να μας έχει σιχαθεί. Ίσως και να μας φτύνει. Και θα είχε πολλούς λόγους να το κάνει: την φύση του δουλοπρεπούς εαυτού μας, το έλλειμμα τρυφεράδας στην κοινωνία μας, τη σεμνοτυφία των πολιτικών μας, την
ψευτοτσαμπουκαλίδικη "δημοσιοκαφρίλα" μας, τον φόβο μας να καψουρευτούμε.   Και η Μαλβίνα μας είχε διδάξει τα ακριβώς αντίθετα: να σεβόμαστε αλλά όχι να υποτασσόμαστε παρά μόνο στον έρωτα, να αγαπάμε αλλά και να θέλουμε να αγαπηθούμε, να είμαστε αυτό που είμαστε όχι επειδή κάποιοι μάς το 'μάθαν αλλά γιατί το γουστάρουμε, να δείχνουμε τα guts μας εκεί ακριβώς που δεν μας παίρνει, να κόβουμε φλέβες για τον άλλον και όχι απλά να ερωτευόμαστε. Όλα αυτά ήταν η Μαλβίνα.   Αντί να λυπούμαστε που έφυγε, καλύτερα να αναρωτηθούμε τι απ' όλα αυτά που μας έμαθε, μας έμεινε. Άραγε από πόσα άχρηστα, για τα όνειρα και τα ταξίδια, καταφέραμε τελικά να απαλλάξουμε τη ζωή μας;     ----    

 *Ο Θάνος Δημάδης είναι δημοσιογράφος- ανταποκριτής για τον Alpha. Αυτήν την περίοδο ζει κάπου ανάμεσα σε Βρυξέλλες, Ουάσινγκτον και Νέα Υόρκη. Βρείτε τον στο twitter: @thanosdimadis Πηγή: www.lifo.gr



Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot