Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ξεπροβάλλει… Θα διαρκέσει; – Μέρος Β’

«Οι μόνοι ζωντανοί οργανισμοί σε αυτό τον πλανήτη που δεν μπορούν να υπερηφανεύονται για το παρών τους, είναι οι άνθρωποι.»

Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε, πως τα πουλιά μαθαίνουν μέσα από την εμπειρία τους την τέχνη της κατασκευής φωλιών και δεν καταφεύγουν μόνο στο εκ γενετής ένστικτό τους. Αυτή η ανακάλυψη, που προέκυψε από μια νέα σκωτσέζικη επιστημονική έρευνα, έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα «συν» στις ικανότητες άλλων πλασμάτων πέρα από τον άνθρωπο, ενώ ανατρέπει την καθιερωμένη αντίληψη μεταξύ των επιστημόνων ότι η κατασκευή φωλιάς είναι αποκλειστικά μια έμφυτη ικανότητα. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Πάτρικ Γουόλς του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό ζωολογίας «Behavioural Processes», σύμφωνα με το BBC, βιντεοσκόπησαν και μελέτησαν, στην Μποτσουάνα της Αφρικής, τη συμπεριφορά ενός είδους πολύχρωμης «υφάντρας», που διακρίνεται για την κατασκευή πολλών και πολύπλοκων φωλιών, δεκάδων μέσα σε μία μόνο χρονιά.

Οι ερευνητές ανέφεραν ότι η μελέτη αποκάλυψε «ένα ξεκάθαρο ρόλο για την εμπειρία». Κάθε ξεχωριστό πουλί χρησιμοποιούσε ελαφρώς διαφοροποιημένη τεχνική από την μία φωλιά στην επόμενη, ανάλογα με την εμπειρία που είχε αποκομίσει στο μεταξύ. Άλλες φορές ξεκινούσε από δεξιά προς τα αριστερά και άλλες αντίστροφα, ενώ όσο περνούσε ο χρόνος και συσσωρευόταν η «οικοδομική» μάθηση, τα πουλιά έριχναν στο έδαφος όλο και λιγότερα «οικοδομικά υλικά» (π.χ. χορταράκια). «Αν τα πουλιά ακολουθούσαν κάποια γενετική προδιαγραφή για το χτίσιμο των φωλιών τους, τότε θα ανέμενε κανείς ότι όλα θα έχτιζαν τη φωλιά τους πάντα με τον ίδιο τρόπο. Όμως αυτό δεν συμβαίνει», δήλωσε ο δρ Γουόλς.

«Ακόμα και για τα πουλιά, η πρακτική τελειοποιεί την τεχνική τους», πρόσθεσε.

Είναι θλιβερό να σκέπτεται κανείς, πως οι μόνοι ζωντανοί οργανισμοί σε αυτό τον πλανήτη που δεν μπορούν να υπερηφανεύονται για το παρών τους, είναι οι άνθρωποι. Τα πάντα γύρω μας φωνάζουν πως ο άνθρωπος απέτυχε!

Όχι μόνο δεν έμαθε από το παρελθόν, αλλά αντίθετα κοντεύει να διαλύσει τα πάντα. Αντί για εξέλιξη και βελτίωση βλέπουμε να επικρατεί, γενικά, μια κατάσταση «εντροπίας», δηλαδή παρακμής… σε όλους τους τομείς.

Και δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας. Τι έχει συμβεί με την πατρίδα μας; Το λίκνο των επιστημών και της τέχνης; Το λίκνο της δημοκρατίας, της ισότητας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Μπορούμε οι σημερινοί Έλληνες να είμαστε υπερήφανοι για τα σύγχρονα επιτεύγματά μας;

Τι συνέβη; Τι πήγε στραβά και αντί ο άνθρωπος να βελτιώσει την ζωή του την έχει μετατρέψει αντίθετα σε κόλαση, αναφερόμενοι πάντα στη μεγάλη πλειονότητα;

Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε μια αρχαία δήλωση, η οποία έλεγε: «…άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού».

Θα ήταν μήπως λάθος να αποδώσουμε την ευθύνη για την κατάντια αυτή στους κυβερνώντες;

Ας ανατρέξουμε πάλι σε μια αρχαία ρήση (εφόσον υποτίθεται πως πρέπει να μαθαίνουμε από την πείρα του παρελθόντος): «…η καταδυναστεία παραλογίζει τον σοφόν».

Μια διαχρονική αλήθεια!

Πως είναι δυνατόν κάποιος να βελτιωθεί κάτω από συνθήκες καταδυνάστευσης, τυραννίας, εκμετάλλευσης; Και πως είναι επίσης δυνατόν να βελτιωθεί ο δυνάστης, ο τύραννος ο εκμεταλλευτής; Δεν οδηγεί αυτό σε έναν φαύλο κύκλο;

Δεν προκαλούν οι συνθήκες αυτές μια εκατέρωθεν παρακμιακή κατάσταση;

Εμφανίζεται ο …σωτήρας.

Σε μια εποχή, όπου η πολιτική ζωή στη χώρα μας είχε κυριολεκτικά εκτραπεί, όπου ο λαός προσπαθούσε ακόμη να συνέλθει από τις συνέπειες ενός πολέμου, μιας σκληρής κατοχής και ενός καταστροφικού εμφυλίου, στα τέλη του 60’, τότε εμφανίστηκε ένας «σωτήρας».

Αυτός ήταν ο διαπρεπής καθηγητής του Μπέρκλεϊ και δηµόσιος διανοούµενος, o συγγραφέας του «Πατερναλιστικού καπιταλισµού», ο επαναπατρισθείς πρόεδρος του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών, ο αναπληρωτής υπουργός Συντονισµού της Κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά και ο δις φυλακισθείς και διωχθείς επί δικτατορίας Μεταξά και συνταγματαρχών. Το όνομά αυτού, Ανδρέας Γ. Παπανδρέου.

Ήταν αυτός που ίδρυσε το ΠΑΚ το 1968 και επέστρεψε στην Ελλάδα µε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974, κάνοντας το απολύτως µη αναμενόμενο.

Αρνούμενος την ευθεία αποδοχή της κληρονομιάς της Ένωσης Κέντρου, προχώρησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, ενός πολιτικού σχηματισμού µε πολύσηµο, ακριβέστερα πολυτροπικό, παρελθόν. Τα βασικά του στελέχη είχαν αναδειχθεί στη διάρκεια του «Ανενδότου», του 114 και του αντιδικτατορικού αγώνα, ενώ δεν έλειπαν και τα στελέχη της Ένωσης Κέντρου.

Επαγγέλθηκε την ανατροπή των απότοκων της «αρχής της µη εναλλαγής» του μετεμφυλιακού κράτους σε πρόταση εξουσίας µε πρόταγµα την κοινωνική δικαιοσύνη, την ενσωμάτωση των αποκλεισμένων και την οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε, πως ο συγκεκριμένος «σωτήρας», με τους ευγενείς αυτούς στόχους, είχε πολλούς διακεκριμένους υποστηρικτές σε Ευρώπη και Αμερική. Όταν για παράδειγμα είχε συλληφθεί και φυλακιστεί από τη Χούντα των συνταγματαρχών, εμφανίστηκε στην έγκριτη «Ουάσιγκτον Ποστ» µια δήλωση διαμαρτυρίας, υπογεγραμμένη από περίπου 500 αμερικανούς καθηγητές.

Στον κύκλο των φίλων του στην Αμερική περιλαμβάνονταν ισχυρές φυσιογνωμίες του κατεστημένου του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως ο Καρλ Κέισεν, ο πρώην ειδικός βοηθός του προέδρου Κένεντι στην Ουάσινγκτον σε θέματα εθνικής ασφαλείας, ο οποίος, ως νέος οικονοµολόγος, είχε βοηθήσει τον Ανδρέα να αναπτύξει την πρότασή του για τη δημιουργία του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών (αργότερα ΚΕΠΕ)· ο Εντµουντ Μπράουν, ο δημοφιλής πρώην κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, του οποίου ο Ανδρέας ήταν οικονομικός σύμβουλος όταν ήταν πρόεδρος του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ· ο Ουόλτερ Χέλερ, µε τον οποίο ο Ανδρέας μοιραζόταν το γραφείο του στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότας και ο οποίος είχε ηγηθεί του ισχυρού Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων υπό τον Κένεντι· και ο Τζον Κένεθ Γκαλµπρέιθ, ο μέντορας του Ανδρέα στο Χάρβαρντ, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως πρεσβευτής του Κένεντι στην Ινδία και μόλις είχε εκλεγεί πρόεδρος της ισχυρής προοδευτικής «δεξαμενής σκέψης» και οργάνωσης λόµπι: «Αμερικανοί για Δημοκρατική Δράση».

Λίγο αργότερα, ο τότε πρόεδρος της Αμερικής Τζόνσον ειρωνεύτηκε πως η ασφάλεια του Ανδρέα ήταν «το πρώτο ζήτημα στην ιστορία της δημοκρατίας, στο οποίο φαινόταν να συμφωνούν όλοι οι αμερικανοί οικονομολόγοι».

Στην Ευρώπη, η υποστήριξη στον Ανδρέα προήρχετο κυρίως από ισχυρούς πολιτικούς των Σκανδιναβικών χωρών.

Πως έγινε δεκτός ο Ανδρέας στην Ελλάδα και ποιο είναι το έργο το οποίο επιτέλεσε το ΠΑΣΟΚ σε μια μακρά περίοδο διακυβέρνησης;

Κατάφερε να φέρει στην Ελλάδα την κοινωνική δικαιοσύνη, την ενσωμάτωση των αποκλεισμένων με την οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, να κάνει δηλαδή την Ελλάδα «Σκανδιναβία»;

Αν όχι, τι και ποιος τους εμπόδισε;

Μπορεί να κοιτάξει το «κοινωνικό» ΠΑΣΟΚ πίσω σήμερα και να ισχυριστεί ότι βελτίωσε την Ελλάδα, πως διδάχτηκε από το παρελθόν, όπως το έκανε αυτό η «υφάντρα» της Μποτσουάνας;

Πως βλέπουν οι …«σωσμένοι» Έλληνες σήμερα τα πράγματα;

Τα γεγονότα δυστυχώς αποδεικνύουν, πως άλλα ήταν αυτά που επιδιώχθηκαν, που καμιά σχέση δεν είχαν με την ευημερία του ντόπιου πληθυσμού. Τα σχέδια αυτά ήταν διεθνιστικά και βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη.

Από την σκοπιά βέβαια των σχεδιαστών, θα μπορούσε κάποιος να πει, πως ναι! Τα σχέδια εξελίχτηκαν με επιτυχία, και τώρα βαίνουν μάλιστα προς ένα αποκορύφωμα. Προς την ολοκλήρωσή τους!

Ποιοι είναι όμως οι σχεδιαστές και ποιοι θα είναι οι ωφελημένοι με βάση αυτά τα σχέδια; Θα είναι ο λαός ή μήπως κάποια ολιγαρχία; Υπάρχει υγιής βάση που να μας κάνει να πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια διεθνή μεταρρύθμιση με επίκεντρο τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη;

Με τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε στο επόμενο άρθρο.

…συνεχίζεται.

Alkimos archive