Η μάχη της ψήφου

Είκοσι μόλις μέρες απέμειναν μέχρι τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές της 7ης Νοεμβρίου. Εκλογές «ανεπιθύμητες» και ιδιόμορφες. «Ανεπιθύμητες» υπό το πρίσμα ότι όλοι θα ήθελαν αυτές οι εκλογές να ήταν όχι περιφερειακές, αλλά βουλευτικές για να πάνε να ψηφίσουν «δαγκωτό» εναντίον της κυβέρνησης του Παπανδρέου - «Τσολάκογλου» και να απαλλάξουν τη χώρα από αυτά τα μισητά όργανα του ξένου και του ελληνικού κεφαλαίου – και μάλιστα των πιο επιθετικών κύκλων του. Δυστυχώς, η ώρα της απαλλαγής του ελληνικού λαού από την πιο μισητή κυβέρνηση που πέρασε από αυτήν τη χώρα δεν ήρθε ακόμη – και ούτε φυσικά θα έρθει μόνο με την ψήφο.
Οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου είναι και ιδιόμορφες από πολλές πλευρές. Δεν είναι σαν τις δημοτικές εκλογές μέχρι τώρα. Ο κόσμος αισθάνεται ότι αυτή η γιγάντωση σε έκταση και πληθυσμό των δήμων μέσω του «Καλλικράτη» αποσκοπεί ουσιαστικά στο να γίνουν οι δήμοι πιο ακαθόριστοι και απόμακροι από τους δημότες, ώστε να διευκολυνθεί η μετατροπή τους σε πιο αποτελεσματικά όργανα εφαρμογής της ακραίας αντιλαϊκής και επιθετικής πολιτικής της πανηγυρικά εκλεγμένης κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο λαός σύντομα θα μισεί τους δήμους το ίδιο με τη «μαφία» του συνασπισμού ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ, πράγμα το οποίο επιθυμεί σφοδρότατα η κυβέρνηση Παπανδρέου προκειμένου να περνάει την επαίσχυντη πολιτική της από πολλά κανάλια και ταυτόχρονα να διασπά τη λαϊκή οργή εναντίον της σε πολλούς αποδέκτες. Σε πρώτη φάση, αυτή η μετάλλαξη των δήμων οδηγεί σε μια πρωτοφανή αδιαφορία για τις δημοτικές εκλογές, η οποία βεβαίως ευνοεί αντικειμενικά την κυβέρνηση. Ευτυχώς όμως ο Γ. Παπανδρέου, ενθουσιασμένος από το γεγονός ότι δεν συγκροτήθηκε από τα κοινοβουλευτικά κόμματα κανενός είδους μέτωπο κατά του μνημονίου υποτέλειας ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ, δήλωσε αλαζονικά ότι νίκη των συνδυασμών του ΠΑΣΟΚ στις αυτοδιοικητικές εκλογές ισοδυναμεί με έγκριση της πολιτικής της κυβέρνησης.
Η δήλωση αυτή κάλυψε εν μέρει την αντιπολιτευτική ανεπάρκεια των κοινοβουλευτικών κομμάτων που τάσσονται κατά του μνημονίου. Προκάλεσε απευθείας τους ψηφοφόρους, ένα τμήμα των οποίων αφυπνίστηκε πολιτικά. Πόσο μεγάλο είναι βεβαίως αυτό το τμήμα, θα το δούμε στις κάλπες και μόνο. Άλλωστε την αντικαπιταλιστική Αριστερά αυτό μόνο εμμέσως την αφορά. Είτε συγκροτούσαν είτε όχι «αντιμνημονιακό» αριστερό μέτωπο το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ και οι διαφωνούντες με το μνημόνιο του ΠΑΣΟΚ, δεν επρόκειτο ποτέ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμμετάσχει σε αυτό. Άλλος είναι ο δικός μας ρόλος. Δεν υπήρξε ποτέ στόχος μας η αναζήτηση λύσεων βελτίωσης της κατάστασης εντός του συστήματος. Γι’ αυτό και πορευόμαστε δύο δεκαετίες τώρα έναν εξαιρετικά δύσβατο πολιτικό δρόμο που για την ώρα έχει μικρή πολιτική ανταπόκριση, χωρίς αυτό να μας αποθαρρύνει. Αλλού αναζητούμε εμείς τους συμμάχους μας, όχι στο κοινοβούλιο. Επειδή όμως εμείς έχουμε πλήρη επίγνωση της κατάστασης, το μνημόνιο της κυβέρνησης των Κουίσλινγκ του ΠΑΣΟΚ δεν μας προκάλεσε κανενός είδους κατάθλιψη. Οργή και βαθύ ταξικό μίσος μας προκάλεσε. Πάθος για αγώνα με στόχο την άμεση ει δυνατόν ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, μας προκάλεσε.
Εμείς δεν έχουμε ψευδαισθήσεις. Όσο και αν σιχαινόμαστε τον Γ. Παπανδρέου - Τσολάκογλου, ξέρουμε πολύ καλά ότι όσο αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι να είναι στους Αμερικάνους, δεν θα μπορούσε ποτέ να μας επιβάλει το μνημόνιο, αν δεν συμφωνούσε η Μέρκελ, άρα και ολόκληρη η ΕΕ. Η ίδια η ΕΕ είναι σήμερα ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ που μάλιστα πάει να γίνει χειρότερο και από το ... ορίτζιναλ! Η ΕΕ δεν έχει καμιά σχέση με την «Ευρώπη των λαών» που ονειρεύονταν κάποιοι αφελείς. Είναι ένας βρικόλακας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που μόνο με το αίμα των ευρωπαίων εργαζομένων τρέφεται. Η επιβολή πανευρωπαϊκής λιτότητας αποδεικνύει ότι όλες ανεξαιρέτως οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις προσπαθούν ενωμένες να συντρίψουν τα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις ενός αιώνα. Η αλήθεια είναι ωμή: από τη στιγμή που μας επιβλήθηκε το μνημόνιο ως επιλογή της ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει απαλλαγή από το μνημόνιο χωρίς καθολική ρήξη με την ΕΕ, έξοδο από το ευρώ και πιθανότατα άμεση έξοδο και από την ΕΕ. Εμείς αυτό το μήνυμα –με το οποίο εμφανώς δεν συμφωνεί κανένα από τα κοινοβουλευτικά κόμματα– θα μεταφέρουμε και στις κάλπες. Από εκεί και πέρα, οφείλουμε να έχουμε πλήρη και καθαρή εικόνα και του εκλογικού μας στόχου.
Στις εκλογές αυτό που μετράει είναι οι ψήφοι. Η αποτίμηση όλης της πολιτικής, οργανωτικής, αγωνιστικής και εκλογικής δραστηριότητάς μας γίνεται σε ψήφους και μόνο σε ψήφους. Στη συγκεκριμένη μάχη, οι ψήφοι κρίνουν την επιτυχία, την πρόοδο, την οπισθοδρόμηση ή την αποτυχία μας. Γι’ αυτό και τώρα απαιτείται μια ιδιαίτερη μάχη συγκέντρωσης ψήφων, στην οποία πρέπει να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις το επόμενο εικοσαήμερο. Τη μάχη θα τη δώσουμε σε όλη την Ελλάδα, με εξαιρετικές οικονομικές θυσίες. Οι καιροί είναι κρίσιμοι. Πρέπει να κάνουμε κι εμείς τα πάντα για να αγγίξουμε το μέγιστο των σημερινών δυνατοτήτων μας.