Σκοτεινές περιθωριακές εμπειρίες

Το ταξί σταματάει,με έναν πελάτη ήδη μέσα:




-Πού πηγαίνετε;

-Κέντρο, μέχρι όσο πάει

-Ευαγγελισμό καλά είναι;

-Ναι, πάμε και βλέπουμε..

-Γίνοται επεισόδια κάτω, έχουν αρχίσει να σκοτώνονται άκουσα...

-Ναι, ναι γνωρίζω..

-Να προσέχεις κοπελιά, γίνεται χαμός..εγώ δεν προχωράω παρακάτω, σε αφήνω εδώ...

Φτάνει, κατεβαίνει..

-Γεια σας και ευχαριστώ..




Έχουν ήδη φτάσει στη Σταδίου, πέφτουν δακρυγόνα... ουρά από μπλογκς κυλάει προς τη Βουλή. Το κλίμα... τεταμένο, το τοπίο φτιαγμένο περίτεχνα για άλλη μια πορεία..να σου θυμίζει θέλοντας και μη αίμα... Δεν είναι πρόβλεψη, απλός συνειρμός....



Όμως διώχνει αρνητικές σκέψεις, χαμογελά... Είναι ευχάριστες οι πορείες.. Δυναμικές.. Λυτρωτικές καμιά φορά. Πάντα όμως καθηλωτικές. Η γυναίκα παρακολουθεί τί γίνεται γύρω της ψάχνοντας ταυτόχρονα ένα συγκεκριμένο πανό. Μέχρι να βρει την άκρη κολλάει πάνω στον ένα και στον άλλο μέσα στο μπουλούκι των αναρχικών..εκεί κάπου έπεσε δακρυγόνο.. δεν πρόλαβει καν να φωνάξει, πόσο μάλλον να τους τραμπουκίσει. Τιμωρήθηκε μονάχα επειδή βρισκόταν τη δεδομένη στιγμή, στο συγκεκριμένο μέρος. Εκεί, συνειδητοποιεί πως πρόκειται για έναν ακύρηχτο πόλεμο μεταξύ σάρκας και εξοπλισμού. Μεσήλικες, νέα παιδιά, γονείς και παππούδες κατέβηκαν, μπορεί όχι με την ίδια πυκνότητα αλλά υπήρξαν εκεί, για να παραθέσουν πολιτικές πεποιθήσεις μονάχα με τη φωνή τους. Η απάντηση ήταν δακρυγόνα, καπνογόνα και ασφυξιογόνα. Πολλοί έπεσαν κάτω, πολλοί έτρεξαν , πολλοί στάθηκαν αγέρωχοι και κάποια είπε πως: πληρώνουμε τον πόλεμο άλλων.



Δεξιά στην Τρικούπη. Εξάρχεια. Από ένα στενό έρχεται μπλογκ αναρχικών, εδώ το τοπίο θυμίζει μάχη. Λεει πως καλό είναι να μην παραμείνει εκεί, προβλέπονται περίεργα πράγματα... Και ακόμη πιο περίεργα φαίνονται για την κυρία που βγάζει το σκυλάκι της βόλτα, δυο τετράγωνα παραπάνω η οποία ρωτάει



-Τι συμβαίνει πιο κάτω, σταμάτησαν οι φασαρίες άκουσα στις ειδήσεις...

-Ναι σταμάτησαν...



Δύο τετράγωνα πιο κάτω και τα μάτια της αντικαθίστανται από μια φιλτροειδή οθόνη τηλεόρασης...



Η διαδήλωση ή αλλιώς εκδήλωση τελειώνει με σειρήνες από διάσπαρτα ασθενοφόρα και στις τηλεοράσεις να βαρούν οι τυχαίοι αριθμοί για το μέγεθος της πορείας, για τις προσαγωγές, για τους τραυματίες των δύο πλευρών και για τις υλικές καταστροφές.



? ? ? ? ? ?



Η 17 Νοέμβρη θα μπορούσε να θεωρηθεί παράδοση, καθώς και ψωμί έχουμε και ελευθερία έχουμε και παιδεία έχουμε.. απλώς ο τρόπος παροχής αυτών αντιστοιχεί σε εκείνη την εποχή της δικτατορίας. Εμείς έχουμε την 6η Δεκέμβρη με νέα αιτήματα:



ΜΟΛΟΤΟΦ, ΒΙΑ, ΚΑΜΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ

Και γιατί συμβαίνει αυτο; Επειδή τα βλέμματα είναι αμφιλεγόμενα, άλλοτε ‘συντροφικά’ άλλοτε ατομοκεντρικά. Ναι μετά από δύο χρόνια κατάλαβε πως ένα μεγάλο ποσοστό θα φορέσει όχι άνετα, αλλά ‘ταιριαστά’ ρούχα για τη διαδήλωση. Επαναστατικά κομμάτια. Επιτηδευμένα ή όχι, η διαδήλωση έχει χάσει το συμβολικό της χαρακτήρα.. Τώρα διαδηλώνει μια μάζα για να προσδιοριστεί το άτομο, ενώ η γυναίκα αυτή φαντάζεται άτομα να διαδηλώνουν σχηματίζοντας μια πολύπρισματική μάζα σε μια πιθανόν ουσιαστική πορεία..



Ναι, πιάνουμε πουλιά στον αέρα εμείς, τα παιδιά των γονιών μας, αλλά η Ευρηματικότητα και η Καινοτομία όλως τυχαίως καταφεύγουν σε Βορειες Ευρωπαικές χούφτες.



Ένα σύνθημα έλεγε πως το Κράτος σκότωσε τον Αλέξη.



Περίεργο γιατί σε μια Δημοκρατική Κοινωνία, το κράτος είναι ο δήμος, δηλαδή οι πολίτες.



Συνεπώς, γνωρίζει ο κόσμος πως η όλη κατάσταση δεν βγάζει πουθενά. Οι κύκλοι γυρίζουν με την ίδια πορεία, αλλά σε διαφορετική τροχιά κάθε φορά, οι δρόμοι γεμίζουν με την ίδια ανάσα, αλλά με διαφορετική μαγκιά κάθε φορά.. Κάποιες μαγκιές κοστίζουν, κάνοντας ζημιές, άλλες μαγκιές φωτίζουν δείχνοντας σεβασμό προς την κοινωνία αλλά και αξιοπρέπεια προς τα δικαιώματα τους. Αφου θα συνεχίσουν να υφίστανται πορείες μέχρις ότου αποδεχτούμε ότι ζούμε σε ένα βασιλικό κράτος με ανάξιους κληρονόμους άρχοντες, ας τηρούμε τις αρχές που μας βοηθούν να συνυπάρχουμε αρμονικά.
 
 
RAMNOUSIA