«Στήνουν» χρεοκοπία με «πριόνισμα» τραπεζών!

H Fitch άρχισε τη διαδικασία υποβάθμισης.


Την ώρα που οι οίκοι αξιολόγησης πλησιάζουν απειλητικά το Ελληνικό Δημόσιο και το τραπεζικό σύστημα της χώρας, προκαλώντας σοβαρή «αιμορραγία» ρευστότητας στις τράπεζες, τραπεζικά στελέχη επισημαίνουν τον κίνδυνο να συρθεί η χώρα σε μια χαοτική κατάσταση χρεοκοπίας, μέσα από ένα διαρκές «πριόνισμα» του τραπεζικού συστήματος και της εμπιστοσύνης των καταθετών.




Η Fitch έθεσε χθες και επίσημα πέντε τράπεζες σε αντίστροφη μέτρηση υποβάθμισης (Εθνική, Alpha Bank, Πειραιώς, Eurobank, ATEbank), ενώ πριν από λίγες ημέρες η Moody’s είχε προειδοποιήσει για την υποβάθμιση καλυμμένων ομολογιών τεσσάρων τραπεζών(Alpha, Eurobank, Eθνική, Μarfin Egnatia). Η S&P και η Moody’s έχουν προειδοποιήσει για υποβάθμιση των κρατικών ομολόγων κάτω και από το «junk», ενώ η Fitch άρχισε τη διαδικασία υποβάθμισης σε αυτή την κατηγορία, καθώς ως τώρα ήταν ο μόνος οίκος που έβλεπε τα ελληνικά ομόλογα ως… κάτι καλύτερο από «σκουπίδια».



Παράλληλα με τους οίκους αξιολόγησης κινούνται απειλητικά κορυφαία στελέχη και χρηματοοικονομικοί οργανισμοί του αγγλοσαξονικού κόσμου, διαμορφώνοντας κλίμα επαναφοράς των σεναρίων χρεοκοπίας της χώρας, ή/και επιστροφής στη δραχμή. Ο νέος επικεφαλής της Barclay’s, Μπομπ Ντάιμοντ, ένας από τους επιθετικότερους επενδυτικούς τραπεζίτες διεθνώς, «φωτογράφισε» σε δηλώσεις του χθες τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της από την ευρωζώνη μέσα στο 2011.



Ανάλογο περιεχόμενο είχε και η πρόσφατη δημοσκόπηση της Barclay’s, με απαντήσεις 2.000 θεσμικών επενδυτών (κερδοσκόπων), οι οποίοι κατά το ένα τρίτο δήλωναν, ότι είναι πιθανή μέσα στο 2011 η πρώτη χρεοκοπία στην ευρωζώνη (νέα «φωτογραφία» της Ελλάδας). Για χρεοκοπίες στην ευρωζώνη μίλησε και ο επικεφαλής οικονομολόγος της Citi, αν δεν κάνουν κάτι άμεσα οι πολιτικοί ηγέτες για να σταματήσουν την εξέλιξη της κρίσης χρέους.



Τραπεζικά στελέχη στην Αθήνα επισημαίνουν, ότι ίσως όλες αυτές οι κινήσεις, παράλληλα με τη διοχέτευση σεναρίων περί επιστροφής της χώρας στη δραχμή, επίσης από κύκλους του Σίτι του Λονδίνου, θα πρέπει να «διαβάζονται» και κάτω από ένα ευρύτερο πρίσμα ανάλυσης της αντιπαράθεσης (αγγλοσαξονικών) δυνάμεων της αγοράς και πολιτικών ηγεσιών της ευρωζώνης, με μόνιμο επίδικο σημείο το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό της κρίσης χρέους.



Οι τραπεζικοί και επενδυτικοί οργανισμοί του Σίτι είναι γνωστό ότι εδώ και αρκετά χρόνια αντλούσαν εύκολα κέρδη «ποντάροντας» σε ομόλογα της ευρωζώνης, «κεντρικά» ή «περιφερειακά» και βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό πίσω από τις υπερβολές της «χρυσής εποχής» για το δανεισμό των ευρωπαϊκών κρατών, που οδήγησαν στη σημερινή κρίση. Σήμερα, οι εκπρόσωποι αυτών των κεφαλαίων απαιτούν να αναλάβει η Γερμανία και οι άλλες ισχυρές χώρες του Βορρά το κόστος διάσωσης των περιφερειακών οικονομιών, ενώ η Γερμανία επιμένει ότι θα πρέπει ένα μέρος του τιμήματος να πληρώσουν οι κερδοσκόποι, «φωτογραφίζοντας» τα κεφάλαια του Σίτι.



Με τα σημερινά δεδομένα, ο πιο σύντομος δρόμος, ίσως, για να συρθεί η Γερμανία σε μια λύση «φιλική» προς τις επιδιώξεις των παραγόντων του Σίτι δεν είναι να δημιουργηθούν διαδοχικές κρίσεις σε περισσότερες χώρες, μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία, αλλά να δημιουργηθεί το κατάλληλο σκηνικό για την πρώτη ανεξέλεγκτη κατάρρευση τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης και, ακολούθως, την πρώτη εξίσου ανεξέλεγκτη χρεοκοπία κράτους.



Πώς μπορεί να στηθεί ένα τέτοιο σκηνικό στην Ελλάδα; Γιατί η Ελλάδα είναι ο καταλληλότερος στόχος ενός τέτοιου σχεδίου; Τραπεζικά στελέχη τονίζουν, ότι:



A. Σε δημοσιονομικό επίπεδο, η Ελλάδα είναι προς το παρόν σχετικά ασφαλής, αφού καλύπτει τις ανάγκες της με το δάνειο των 110 δις. ευρώ. Άρα, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασκείται περαιτέρω πίεση στη χώρα μέσω των spread αυτή την περίοδο.



B. Αυτό που θα είχε νόημα, όμως, θα ήταν να δημιουργηθούν οι συνθήκες σοβαρού κλονισμού της εμπιστοσύνης των καταθετών. Σε αυτή την περίπτωση, αν δηλαδή οι ελληνικές τράπεζες αντιμετωπίσουν ένα ξαφνικό κύμα μαζικής φυγή καταθετών, το εξασθενημένο Ελληνικό Δημόσιο θα ήταν αδύνατο να καλύψει τις ανάγκες τους για ρευστότητα με νέες εγγυήσεις και η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος θα έφερνε τη χώρα μπροστά σε βέβαιη χρεοκοπία.



Γ. Άλλωστε, όπως τονίζουν τραπεζικά στελέχη, εξαρχής η αχίλλειος πτέρνα του μνημονίου ήταν εν δυνάμει το τραπεζικό σύστημα: όσο καλά και αν εξελιχθεί το δημοσιονομικό πρόγραμμα εξυγίανσης, αν χαθεί η εμπιστοσύνη των καταθετών στις τράπεζες, το Δημόσιο θα καταρρεύσει υπό το βάρος των εγγυήσεων που έχει προσφέρει στις καταθέσεις, αλλά και στο δανεισμό των τραπεζών από την ΕΚΤ.



Δ. Μπροστά σε αυτή την απειλή και προκειμένου να μην επεκταθεί μια κρίση εμπιστοσύνης όχι πια στα κράτη, αλλά στη σταθερότητα των τραπεζικών συστημάτων της Ευρωζώνης, πιθανότατα η Μέρκελ θα συρόταν σε μια λύση ευνοϊκή για τα συμφέροντα των μεγάλων οίκων του Σίτι, δηλαδή σε κάποια μορφή εγγύησης του περιφερειακού χρέους από τις χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης (ακόμη και με ευρωομόλογα), χωρίς να θιγούν οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων.



Ε. Τραπεζικά στελέχη τονίζουν, ότι κάπως έτσι επιταχύνθηκε και η κρίση στην Ιρλανδία, που οδήγησε σε ένα ακόμη σοβαρό επεισόδιο αμφισβήτησης της ευρωζώνης. Επισημαίνουν, ειδικότερα, ότι η κατάρρευση του «κέλτικου τίγρη» επιταχύνθηκε ραγδαία από τις εκροές καταθέσεων στο ιρλανδικό τραπεζικό σύστημα, οι οποίες προήλθαν από την απόσυρση κυρίως βρετανικών και αμερικανικών κεφαλαίων κατά τους μήνες του φθινοπώρου.



Στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν θα ήταν εύκολο να γίνει κάτι αντίστοιχο, αφού βασίζεται κυρίως σε καταθέσεις κατοίκων εσωτερικού. Όμως, αν αυτοί χάσουν την εμπιστοσύνη τους, μέσα από τον καθημερινό «βομβαρδισμό» αρνητικών ειδήσεων (υποβαθμίσεις από οίκους αξιολόγησης, συνεχείς αναφορές ξένων οίκων σε σενάρια χρεοκοπίας και επιστροφής στη δραχμή), το Ελληνικό Δημόσιο γρήγορα θα βρεθεί εκτός ορίων αντοχής στην παροχή εγγυήσεων δανεισμού (ήδη το ποσό αυτό έχει φθάσει τα 55 δις. ευρώ) και θα χρειασθεί κάποιου είδους εξωτερική επέμβαση (νέο διεθνές δάνειο;) για να σωθεί το τραπεζικό σύστημα, αλλά και η οικονομία από την κατάρρευση.



Με άλλα λόγια, είναι πιθανό η νέα όξυνση της ελληνικής κρίσης να συνδέεται με ευρύτερους σχεδιασμούς των ίδιων κύκλων του Σίτι, που πρώτοι επιτέθηκαν με σφοδρότητα στην Ελλάδα, στοχεύοντας στην πραγματικότητα το ίδιο το οικοδόμημα του ευρώ. Τους επόμενους μήνες θα φανεί αν τα νεύρα των καταθετών θα αντέξουν αυτό το συνεχές «πριόνισμα» της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα, ή αν η Ευρώπη θα περάσει, μετά τις πρώτες κρίσεις χρέους των κρατών, την πρώτη κρίση ανεξέλεγκτης αποσταθεροποίησης ενός από τα επιμέρους τραπεζικά της συστήματα…



Ένα άρθρο από banks
 
RAMNOUSIA