Ο Χριστόδουλος που γνώρισα

Πολλοί άνθρωποι είχαν την τύχη να ζήσουν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο από κοντά, αλλά ιδιαίτερα εμείς οι Βολιώτες είχαμε την ευλογία να έχουμε τον Χριστόδουλο μας για χρόνια πνευματικό πατέρα στην Μητρόπολη Δημητριάδος. Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την αποδημία εις τον Κύριο αυτού του ξεχωριστού μεγάλου Έλληνα κι Ιεράρχη κι η απώλειά του γίνεται κάθε μέρα και πιο αισθητή. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω πόσα θα είχαν αποφευχθεί και πως θα έμπαινε φρένο στο ξεπούλημα και την κατάντια της πατρίδας, αν ο Εθνάρχης μας ήταν ακόμα ζωντανός. Αυτό, ας το εξετάσει καθένας από μόνος του κι ας προσπαθήσει να βρει την αιτία που έφυγε τόσο πρόωρα ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας. Μέχρι τον επόμενο βέβαια, γιατί το έθνος μας πάντα γεννούσε και θα γεννάει ήρωες...


Θα αναφερθώ μόνο στον άνθρωπο Χριστόδουλο, αν μου επιτρέπει η ταπεινότητά μου να το πράξω, κάθως σίγουρα πολλοί άλλοι έχουν το δικαιώμα να ομιλούν περισσότερο, αφού τον έζησαν από κοντά. Θέλω, όμως, να καταθέσω και την προσωπική μου άποψη, γιατί και για ένα λεπτό να συναντούσες τον Μακαριστό, καταλάβαινες αμέσως πως είχες μπροστά σου έναν πεφωτισμένο άνθρωπο.

Τον Χριστόδουλο μας τον γνωρίσαμε ως ομαδόπουλα κι ως ομαδάρχες στις ευλογημένες κατασκηνώσεις της Ι.Μ.Δ. στον Άγιο Λαυρέντιο. Εκεί υπό την σκέπη του Μακαριστού μάθαμε για τον Χριστό, την εκκλησία, την πατρίδα και πήραμε διδάγματα κι αξίες που θα μας συντροφεύουν μέχρι το τέλος της ζωής μας. Ως ομαδόπουλο θυμάμαι τον Χριστόδουλο μας να μας συντροφεύει στο μεσημεριανό γεύμα και να κάθεται για ώρες να μας λέει ανέκδοτα, ώστε να δημιουργείται μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, ενώ εμβόλιμα μας έδινε και χρήσιμες πατερικές συμβουλές.

Μετά από χρόνια κατάλαβα, γιατί αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος είχε συνέχεια ένα χαμόγελο στα χείλη. Ήθελε πάντα όλοι να βλέπουν το γλυκύ πρόσωπο της εκκλησίας, που συγχωρά, που αγκαλιάζει και φροντίζει όλα τα παιδιά της. Πώς να μην ασφυκτιούν μετά οι ναοί από νεολαία, όταν μιλούσε ο Χριστόδουλος; Ήταν ικανός να κάνει τον «διασκεδαστή» για ώρες μόνο και μόνο για να σου πει έναν διδακτικό λόγο που θα σε οδηγήσει στην σωτηρία την ψυχής. Εξάλλου, το ήξερε πολύ καλά -όπως λέει και η παραβολή με τον άνεμο και με τον ήλιο- πως με την θερμές ακτίνες του ήλιου βγάζει την κάπα του ο βοσκός κι όχι με τον δυνατό και κρύο άνεμο.

Βέβαια, αυτό δεν σήμαινε πως δεν ήταν αυστηρός με τους εχθρούς του Έθνους και της εκκλησίας και πάντα μάχοταν μέχρι τελευταίας ρανίδας για τα δίκαιά μας. Όπως και το έκανε...

Θα κλείσω με μια δεύτερη προσωπική εμπειριά πάλι από τις κατασκηνώσεις του Αγίου Λαυρεντίου. Κάποια στιγμή πήγαμε ως ομαδάρχες να τον υποδεχτούμε στην πύλη μαζί με τους ιερείς. Όλοι θέλαμε να κάνουμε καλή εντύπωση στον πνευματικό μας πατέρα και τον υποδεχτήκαμε με αγάπη, φιλώντας του το χέρι και λέγοντάς του: «Καλώς ήρθατε, Σεβασμιώτατε»! Όταν έφτασε δίπλα μου από τον αυθορμητισμό της νιότης του είπα: «Καλώς ήρθες, Πάτερ». Αμέσως κάποιοι «δαγκώθηκαν» δίπλα μου για το λεκτικό αυτό ατόπημα της λάθος προσφώνησης, αλλά ο Χριστόδουλος μας χαμογέλασε πλατιά, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε: «Καλώς σας βρήκα».

Δεν τον ενδιέφεραν τα αξιώματα και οι... τεμενάδες. Το μόνο που ήθελε ήταν να είναι πάντα ο πνευματικός μας πατέρας που θα μας οδηγήσει μακριά από την αμαρτία και στην σωτηρία, ακουλουθώντας τον δυσβάσταχτο δρόμο της αρετής και της ανδρείας.

Χριστόδουλε μας, μας λείπεις, αλλά είμαι σίγουρος ότι κι από εκεί ψηλά μας καθοδηγείς κι ακόμα μας προστατεύεις!





Θεόδωρος – Νεκτάριος Ζούμπος


pentapostagma