Αρκετά πράγματα έχω δει και ζήσει όλα αυτά τα χρόνια. Και θα μπορούσα να ισχυριστώ πως αντέχω σε πολλά. Ένα μόνο δεν μπορώ. Τις σκηνές του αποχαιρετισμού.
του Στρατή Μαζίδη
Ένας από τους λόγους που είμαι ένθερμος οπαδός της δημόσιας εκπαίδευσης και της από νωρίς ένταξης των παιδιών στους παιδικούς σταθμούς (τα πρώιμα αυτά σχολεία) είναι η κοινωνικοποίησή τους και η δημιουργία δεσμών με παιδιά της γειτονιάς με τα οποία θα συμπορευθούν για αρκετά Θεού θέλοντος χρόνια.
Όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ειδοποιήθηκα πως θα έρθει η Μαίρη με την κόρη της τη Μυρτώ, τη φίλη της κόρης μου από τον παιδικό σταθμό που είναι ήδη τρία χρόνια μαζί, ταράχθηκα. Η Μαίρη με τη Μυρτώ έχουν έρθει πολλές φορές στο σπίτι, όμως αυτή ήταν ξεχωριστή γιατί ήταν η τελευταία…
Τι κι αν του χρόνου θα πήγαιναν στο ίδιο νηπιαγωγείο και μετά στο δημοτικό. Η ζωή είχε άλλα σχέδια.
Θυμάμαι σα να ήταν χθες όταν είχαμε πάει το καλοκαίρι όλοι μαζί στη θάλασσα. Εκεί η Μαίρη έκανε νύξεις για εξωτερικό και Αγγλία. Ο Κώστας ο άνδρας της συμπλήρωνε αρκετούς μήνες απλήρωτος, όχι γιατί η δουλειά δεν πάει καλά αλλά απλά γιατί ο εργοδότης δεν πληρώνει και αν δεν είχε τα μαθήματα που παρέδιδε δε θα μπορούσαν να ζήσουν. Όμως από την άλλη δεν ήταν ζωή κι αυτή.
Τελικά ο Κώστας το πήρε απόφαση και πάτησε το send αποστέλλοντας το βιογραφικό του σε Ηνωμένο Βασίλειο και Εμιράτα. Αυτό που λέμε, κι αν σου κάτσει; Και του κατσε! Άλλωστε δε διαθέτει και λίγα προσόντα. Οι προτάσεις ήρθαν βροχή για έναν επιστήμονα που στην Ελλάδα δε λάβαινε ούτε το μισθό του. Κι όταν δεν αφήνεις πολλά πράγματα πίσω, οι αποφάσεις λαμβάνονται πιο εύκολα. Ο Κώστας μέσα σε λίγες ημέρες έφυγε για την Αγγλία, εγκαταστάθηκε, τακτοποιήθηκε και ξεκίνησε δουλειά. Το πλάνο ήταν να περάσει κάποιο διάστημα, περίπου δύο μήνες και να ακολουθήσει η γυναίκα του με το παιδί τους.
Η Μαίρη άλλωστε στο μεσοδιάστημα έκλεισε όλες τις εδώ εκκρεμότητες. Εφορίες, ιστορίες, ΟΑΕΕ (μιας και ο Κώστας ήταν μισθωτός με μπλοκάκι), πακεταρίσματα, πούλημα επίπλων, αυτοκίνητου. Σκόπευε να φύγει σε κανένα μήνα. Όμως αναγκάζεται να φύγει αύριο. Η Μυρτώ μετά από ένα διάστημα που έλειπε ο μπαμπάς της άρχισε να κλαίει. “Θέλω το μπαμπά”, “πού είναι ο μπαμπάς;”.
Αλήθεια μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να μπούμε λίγο στην ψυχή της Μυρτούς; Ή της Μαίρης να τη βλέπει να κλαίει; Ή του Κώστα όταν παίρνει τηλέφωνο σπίτι και την ακούει να βάζει τα κλάματα; Τι να εξηγήσεις στο παιδί; Και πώς;
Αυτοί οι άνθρωποι, αυτή η καλή οικογένεια, που δεν τα έφαγε μαζί, που δεν είχε κάποιον κάπου να τη βολέψει, φεύγει από την Ελλάδα.
Σαν γύρισα σπίτι βρήκα τα κορίτσια να παίζουν. Μολονότι είχα δουλειά δεν μπορούσα να τις βγάλω ούτε από το μυαλό ούτε από το οπτικό μου πεδίο. Και δεν ήθελα! Τις χάζευα να παίζουν, να γελούν και έλεγα “άραγε θα ξανασυναντηθούν ποτέ;”.
Η Μυρτώ άλλωστε έφυγε αλλά αφού χαρεί που θα ξαναδεί τον πατέρα της, μετά πολύ φοβάμαι και απεύχομαι φυσικά, ότι τα δάκρυα θα ξανάρθουν στα μάτια της όταν θα πρέπει να εγκληματιστεί σε ένα νέο περιβάλλον, διαφορετικό αλλά και σε μια εντελώς ξένη πραγματικότητα. Το σχολείο της, οι φίλοι της, ο κήπος της πολυκατοικίας, οι βόλτες στη θάλασσα και τις παιδικές χαρές δε θα ξανάρθουν.
Λίγο αργότερα ήρθε κι η Μαίρη. Τελευταίες κουβέντες πριν τον αποχαιρετισμό. Οι γνωστές συζητήσεις αν οι ετοιμασίες ολοκληρώθηκαν κτλ. Παίξαμε με το χρόνο όσο μπορούσαμε. Η ώρα όμως του “αντίο” είχε έρθει.
Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, αλληλοϋποσχεθήκαμε ότι δε θα χαθούμε κι ας ξέρουμε πως το αντίθετο είναι πολύ πιθανό.
Τα κοριτσάκια αγκαλιαστήκαν και αποχαιρετίστηκαν. Δεν είναι λίγο στη σύντομη ζωούλα σου, στα 4 1/2 σου, τα 3 να έχεις μια κολλητή φίλη και να την αποχωρίζεσαι. Τις έβλεπα και με έπιανε ένας κόμπος. Μετά θλιβόμουν περισσότερο γιατί τα κορίτσια θα μεγαλώσουν, θα γίνουν ολόκληρες κοπέλες και ίσως δε θα θυμούνται καν μετά από 10-15 χρόνια αυτή τη σπουδαία φιλία που είχαν.
Η Μαίρη κι η Μυρτώ βγήκαν στο δρόμο κι ανηφόρησαν για το σπίτι τους. Κάθε λίγο γυρνούσαν το βλέμμα τους και μας χαιρετούσαν. Όμως όσο ανέβαιναν τόσο απομακρύνονταν από τη ματιά μας, μέχρι που έγιναν δυσδιάκριτες σιλουέτες και χάθηκαν στον ορίζοντα…
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.