ΦΕΥΓΟΥΝ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 7 ΟΚΡΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1958: Ο Μιχαήλ Κoυκκής πεθαίvει στη διάρκεια εvέδρας παρά τo Αρσoς Λεμεσo - Ο Χαράλαμπoς Πεττεμερίδης πέφτει στo δρόμo Σπηλιώv- Καvvαβιώv. Και οι δύο τους περνάνε στο ΠΑΝΘΕΟΝ των ηρώων πεσόντων της ΕΟΚΑ...


ΤΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

Ο Μιχαήλ Κουκκής Γεννήθηκε στο χωριό Πραστιό, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 10 Αυγούστου 1922. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Πραστιού Μεσαορίας. Νυμφεύτηκε στο χωριό Άγιος Μάμας Λεμεσού, όπου κατοικούσε και εργαζόταν στο μεταλλείο Αμιάντου ως εργάτης την Αθηνά Κουκκή. Ενδιαφερόταν για τα δίκαια των εργατών και ήταν ένας από τους ιδρυτές της Συνομοσπονδίας εργάτης Εργατών Κύπρου στην περιοχή του.

Σε ηλικία 17 ετών, κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κατετάγη στο στρατό και πολέμησε στην περίοδο του 1940 στο Ελληνικό Μέτωπο. Κατά τη διάρκεια της κατοχής παρέμεινε στην Ελλάδα και υπηρέτησε στην Αντίσταση στην Υπηρεσία Πληροφοριών των Άγγλων (Intelligence Service) ως υπασπιστής του Άγγλου διοικητή ταγματάρχη Κρις. Έκαμε στρατιωτικό γάμο και φορούσε πάντα τη στρατιωτική του στολή, λέγοντας ότι η αποστολή του θα τέλειωνε, όταν θα γινόταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα στρατεύθηκε στις τάξεις της ΕΟΚΑ και έλαβε μέρος στην πρώτη ένοπλη επίθεση της ανταρτικής ομάδας Αμιάντου-Πιτσιλιάς στον αστυνομικό σταθμό Αμιάντου. Στο σπίτι του διατηρούσε κρησφύγετο, όπου, μαζί με τη σύζυγό του, φιλοξενούσαν την ανταρτική ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου, απέκρυβαν και διένειμαν οπλισμό και πολεμοφόδια. Λάμβανε μέρος στην κατασκευή πολεμικού υλικού, χειροβομβίδων και ναρκών. Ήταν σύνδεσμος και οδηγός ανταρτών και λάμβανε μέρος σε επιθέσεις εναντίον του εχθρού.

Για τη δράση του αυτή προδόθηκε τον Ιανουάριο του 1957 από προδότη ο οποίος οδήγησε τους Άγγλους στο σπίτι του να τον συλλάβουν. Διέφυγε τη σύλληψη και κατέφυγε στο αντάρτικο. Αρχικά έμενε μαζί με άλλους αντάρτες στην περιοχή του Αγίου Μάμα στο βουνό Ζάλακας, όπου είχαν ετοιμάσει κρησφύγετο. Αργότερα μεταφέρθηκαν στην περιοχή Φοινίου-Ομόδους.

Πέθανε από ανακοπή καρδιάς, μετά από μάχη που η ομάδα του έδωσε εναντίον των Άγγλων στις 7 Οκτωβρίου 1958 κοντά στο Άρσος Λεμεσού. Η σύζυγός του Αθηνά, η οποία ήταν συνεργάτιδά του, συνέχισε την προσφορά της στην ΕΟΚΑ μέχρι τη λήξη του αγώνα.

-------------------------

Ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης γεννήθηκε στο χωριό Καννάβια, της επαρχίας Λευκωσίας, στις 21 Ιανουαρίου του 1934. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του και εργάστηκε αρχικά ως τραπεζοκόμος στην Κερύνεια και αργότερα ως παντοπώλης στον Αμίαντο. Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με το ξεκίνημα του Αγώνα, ενώ βρισκόταν στην Κερύνεια, όπου εργαζόταν το 1955, και συνέχισε τη δράση του στην περιοχή Πιτσιλιάς-Σπηλιών-Αμιάντου. Η δράση του συνεχίστηκε με στενή συνεργασία με τους αντάρτες της περιοχής, τους οποίους φιλοξενούσε και στο σπίτι του, όπου κατασκεύασε κρησφύγετο. Τον Ιούνιο του 1958 συνελήφθη κατόπιν προδοσίας και κρατήθηκε για τριάντα πέντε μέρες στα ανακριτήρια των Πλατρών. Μετά την απόλυσή του κατασκεύασε κρησφύγετο στο βουνό απέναντι από το χωριό του, με καταζητούμενο συναγωνιστή του, στο οποίο έμεναν και άλλοι αντάρτες.

Στις 6 Οκτωβρίου 1958 έστησε ενέδρα εναντίον των Άγγλων με τους αντάρτες της ομάδας τους στην τοποθεσία Μούττη του Σαράντι, μεταξύ των χωριών Σπήλια και Λαγουδερά. Τοποθέτησαν στο δρόμο νάρκη, την οποία είχαν συνδέσει με όλμο που στερέωσαν σε δένδρο, ώστε με την έκρηξη της νάρκης να κτυπηθεί το αυτοκίνητο των Άγγλων, ενώ με την έκρηξη του όλμου να ακινητοποιηθούν όσα αυτοκίνητα θα το ακολουθούσαν. 

Οι αντάρτες ήταν τέσσερις και διέθεταν, εκτός από τη νάρκη και τον όλμο, ένα πιστόλι, ένα όπλο μπρεν, ένα αυτόματο όπλο Μ3 και χειροβομβίδες. Κατά την επίθεσή τους κτυπήθηκαν δυο αυτοκίνητα πλήρη στρατιωτών, τα οποία πλησίασαν τον τόπο της ενέδρας με σβησμένα τα φώτα. Στην υποχώρηση ο Χαράλαμπος Πεττεμερίδης κτυπήθηκε θανάσιμα, ενώ διασταύρωνε το δρόμο, από στρατιώτες τρίτου αυτοκινήτου, που πλησίαζε και αυτό με σβησμένα τα φώτα. 

Η σορός του περισυνελέγη μαζί με τους σκοτωμένους και πληγωμένους Άγγλους στρατιώτες.

Στην κηδεία του η σύζυγός του τραγούδησε αυτοσχέδιους στίχους της, υμνώντας το λεβέντη σύζυγό της, προτού λιποθυμήσει στα χέρια του πατέρα της. Αργότερα συνέχισε την προσφορά της στον αγώνα μέχρι τέλους.

 stoxos